Οταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής σβήσουν οι τηλεοπτικές κάμερες και αδειάσουν τα στούντιο, ο έλληνας ψηφοφόρος θα πέσει να κοιμηθεί αντιμέτωπος με μια εφιαλτική πραγματικότητα.
Ο,τι κι αν έχει ψηφίσει. Οποιος κι αν έχει βγει.
Ενδεικτικά ο πρώτος λογαριασμός είναι 12,4 δισ. φόροι ως το τέλος του 2015 –και είναι μόνο ο πρώτος… Τέσσερα δισ. τον μήνα!
Ως εκ τούτου μπορεί η αυριανή εκλογή να μη σηκώνει ασφαλή προγνωστικά και το αποτέλεσμα να θεωρείται γενικά αβέβαιο. Αλλά είναι απολύτως βέβαιον ότι ο έλληνας ψηφοφόρος θα γνωρίσει τον δυσκολότερο χειμώνα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Θα ξεχειμωνιάσει σε μια χώρα που (σε σχέση με το 2014 τέτοια εποχή) επέστρεψε και στα ελλείμματα και στην ύφεση και στην αύξηση της ανεργίας και μάλιστα επέστρεψε με απολύτως δική του επιλογή.
Ο ψηφοφόρος είχε προειδοποιηθεί. Ηξερε. Ενδεχομένως καταλάβαινε. Αλλά δεν άκουσε. Δεν ήθελε να ξέρει. Ισως ούτε και να καταλάβει.
Τον περασμένο Ιανουάριο ένα σημαντικό τμήμα των Ελλήνων νόμισε ότι υπήρχε ένας άλλος δρόμος και μάλιστα ένας δρόμος ευκολότερος. «Οι Ελληνες ψήφισαν ότι είναι πλούσιοι!» μας κορόιδευε ένας αμερικανός σχολιαστής.
Οκτώ μήνες αργότερα μόνο οι πείσμονες και οι ανόητοι μπορούν να διατηρούν μια τέτοια αυταπάτη. Τα πράγματα είναι πλέον συνομολογημένα και δεδομένα. Για όλους.
Ούτως ή άλλως, όμως, το κόστος που θα καταβληθεί τους επόμενους μήνες για τους προηγούμενους είναι διπλό.
Είναι κατ’ αρχήν το κόστος της επτάμηνης ακυβερνησίας που έριξε τη χώρα έξω και πίσω.
Είναι και το κόστος μιας αυταπάτης που διαψεύστηκε σκληρά. Κόστος οικονομικό προφανώς αλλά και ψυχολογικό.
Μην υποτιμάτε το δεύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως, ό,τι κι αν βγάλουν σήμερα οι κάλπες, οι ψηφοφόροι προσέρχονται σε αυτές άκεφοι και με κομμένα τα φτερά. Αντιλαμβάνονται πως της Κυριακής η χαρά συνοδεύεται πλέον από τη λύπη της Δευτέρας.
Από μια άποψη, ευτυχώς. Η προσγείωση είναι απότομη και ανώμαλη. Αλλά η ελληνική κοινωνία έχει πλέον την ευχέρεια, ελπίζω και την ωριμότητα, να κάνει την άσκηση αυτογνωσίας που αποφεύγει συστηματικά από το 2009.
Να καταπολεμήσει και να προσπεράσει δύο βλακώδεις φαντασιώσεις που της καλλιέργησαν διάφοροι επιτήδειοι.
Πρώτον, την ψευδαίσθηση πως δεν ευθυνόμαστε όλοι για τη χρεοκοπία της χώρας στο μέτρο της ευθύνης του καθενός. Πως φταίνε «κάποιοι άλλοι» και πως η επιστροφή στην ευημερία είναι υπόθεση αυτών των «άλλων». Μας το χρωστούν!..
Δεύτερον, το παραμύθι πως η ανόρθωση της χώρας είναι ζήτημα πολιτικού προσανατολισμού εκείνων που την κυβερνούν. Αρκεί να βγουν «οι δικοί μας» για να γυρίσουμε αγέρωχοι και αμετανόητοι στο 2009.
Αποδεικνύεται τώρα ότι η χρεοκοπία ήταν ευθύνη όλων μας και η ανόρθωση είναι υπόθεση όλων μας. Αθώοι του αίματος δεν υπάρχουν.
Η διάψευση είναι σκληρή και αμείλικτη. Δεν είναι εύκολο να την αφομοιώσουν όσοι έκτισαν ελαφρυντικά, προσχήματα και καριέρες σε απαλλακτικές αποφάσεις. Ακόμη δυσκολότερο όμως είναι να αποδεχθούν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Και να αναλάβουν επιτέλους να σηκώσουν το βάρος του.
Μακάρι αυτό να είναι το αποτέλεσμα των αυριανών εκλογών. Και μακάρι αυτό το αποτέλεσμα να οδηγήσει σε ένα συγκεκριμένο και συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο. Εκείνο που ο τόπος αναζητεί εναγωνίως και ματαίως τα τελευταία χρόνια.
Αν γίνει αυτό, τότε έχουμε ελπίδες.
Αν δεν γίνει, τότε η χώρα θα βουλιάξει πολύ σύντομα σε έναν νέο κύκλο ψευδεπίγραφης σύγκρουσης και θα υποθηκεύσει το μέλλον της οριστικά.
Syriza TV
Τουλάχιστον δύο φορές στη διάρκεια του ντιμπέιτ με τον Ευ. Μεϊμαράκη ο Αλ. Τσίπρας περιέλαβε το «άνοιγμα της ΕΡΤ» στον απολογισμό ενός μάλλον φτωχού κυβερνητικού έργου –μαζί με κάτι ανθρωπιστικά.
Προσωπικά παραξενεύτηκα. Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο θεωρείται άξιο ενδιαφέροντος το άνοιγμα (ή το κλείσιμο…) ενός τηλεοπτικού σταθμού μάλλον εμπιστευτικής απήχησης.
Αλλά σύντομα κατάλαβα.
Η ΕΡΤ φροντίζει να εκδηλώνει σταθερά και πειθήνια την ευγνωμοσύνη της σε εκείνους που την άνοιξαν. Και τη δυσφορία της για εκείνους που την έκλεισαν.
Αρα δίκιο είχε τελικά ο Τσίπρας. Καλύτερα να είσαι από τους πρώτους παρά από τους δεύτερους. Και να τους το θυμίζεις.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
