Οταν ο κ. Τσίπρας έβαλε τέλος στη λιτότητα

Ο Αλέξης Τσίπρας στις ως τώρα προεκλογικές ομιλίες του επαίρεται ότι έδωσε μάχη και κράτησε την Ελλάδα στο ευρώ.

Οτι η χώρα, όπως είπε στο Αιγάλεω, με τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου «τελειώνει με την πιθανότητα του Grexit» –τι και αν η θέση της στην ευρωζώνη κινδύνευσε εξαιτίας των δικών του λανθασμένων εκτιμήσεων και κινήσεων, όπως παραδέχθηκε στην ίδια ομιλία.

Καυχιέται επίσης ότι το Μνημόνιο που υπέγραψε εξασφαλίζει «τη σταθερότητα που είναι αναγκαία για να λειτουργήσει ομαλά η οικονομία». Μόνο που η σταθερότητα αυτή υπήρχε, καθώς το 2014 η χώρα δανείστηκε από τις αγορές 5 δισ. ευρώ και το κλίμα χάλασε όταν ο ίδιος έκανε σαφές ότι δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Επιπλέον, επαίρεται ότι το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε «αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρέους και της αναγκαίας απομείωσής του», μόνο που το ίδιο το Μνημόνιο αναφέρει πως η αναδιάρθρωση του χρέους θα γίνει με βάση τη συμφωνία του Νοεμβρίου του 2012 και η οποία μόνο διαγραφή δεν προβλέπει, όπως ο ίδιος επίμονα ζητούσε.

Μπορεί ο κ. Τσίπρας να καυχιέται για όλα αυτά που πρώτα κατέστρεψε με τη «σκληρή διαπραγμάτευση» και στη συνέχεια αποκατέστησε κάνοντας στροφή 180 μοιρών, όμως το πραγματικό επίτευγμά του είναι άλλο: ότι έβαλε τέλος στο θέμα της λιτότητας.

Διότι ενώ είχε κηρύξει τον πόλεμο κατά της λιτότητας, τώρα, μετά το τρίτο Μνημόνιο που υπέγραψε, που περιλαμβάνει περισσότερους φόρους και περικοπές, ούτε λέξη.

Το τέλος της λιτότητας ήταν το αφήγημα που πούλησε στον ελληνικό λαό. Και δεν είναι ο μόνος. Το ίδιο στόρι πούλησαν όλα τα κόμματα με τη σειρά τους και κάθε φορά ο λαός το αγόραζε, ανεξάρτητα με το ποιος ήταν ο διακινητής του.

Αρχικά ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν». Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς με τα «Ζάππεια» και τη σκυτάλη πήρε ο κ. Τσίπρας που του έκλεισε το μάτι υπονοώντας ότι αυτός και η παρέα του γνωρίζουν και… «άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια», στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στην Τεχεράνη ή στο Καράκας.

Για να αποδειχθεί ότι τελικά δεν υπάρχει εύκολος δρόμος. Σήμερα, στις προεκλογικές του ομιλίες, όπως αυτή στο Αιγάλεω, δεν υπάρχει λέξη για το τέλος της λιτότητας.

Αλλά ούτε και στις ομιλίες του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο κέρδος από την ταλαιπωρία του τελευταίου έτους. Πως τώρα η κουβέντα μπορεί να επικεντρωθεί σε ουσιαστικά και ρεαλιστικά ζητήματα, όπως η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά ή το αναπτυξιακό μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.

Σε αυτά πρέπει να τοποθετηθούν τα κόμματα και ιδιαίτερα τα δύο μεγαλύτερα και πάνω σε αυτά να αποφασίσει και να ψηφίσει ο ελληνικός λαός.