Το μόνο πράγμα το οποίο δεν χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι οι εκλογές! Γιατί; Γιατί με τη δολοφονική διαπραγμάτευση του κ. Βαρουφάκη «έχουν ανατραπεί τα όρια του πιθανού που υπήρχαν μόνο στο υποσυνείδητο μας» –για να θυμηθώ λίγο τον Κλαούζεβιτς –και η οικονομία μας καταστρέφεται κάθε μέρα απελπιστικά με την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων, τη μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων ως και 70% κ.τ.λ. Επομένως ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε ένα κομβικό δίλημμα: Ή θα παίξει τον ρόλο ενός εθνικού ηγέτη και θα μας προτείνει ένα καινούργιο εκκοσμικευμένο αφήγημα» για το μέλλον της χώρας –μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου –και δεν θα κάνει εκλογές.
Ή εναλλακτικά θα διενεργήσει εκλογές και θα εμπλακεί σε έναν άγριο ανταγωνισμό με το δραχμικό «γκρουπούσκουλο» της Αριστερής Πλατφόρμας του κ. Λαφαζάνη και θα επιβεβαιώσει το γνωστό ιστορικό εύρημα, με άλλα λόγια ότι η Αριστερά πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της «με το να διασπάται, να κατακερματίζεται και να αυτοκαταστρέφεται»!
Μάλιστα o Jeffrey Frankel υποστηρίζει –σίγουρα υπερβολικά –ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να διαδραματίσει τον ρόλο του προηγούμενου βραζιλιάνου προέδρου Lula, ο οποίος με το πρόγραμμα «Bolsa Familia» έσωσε εκατομμύρια φτωχούς Βραζιλιάνους από την απύθμενη φτώχεια («Could Alexis Tsipras be the new Lula?», «Guardian», 21.7.2015). Ετσι το ιστορικό στοίχημα του Πρωθυπουργού μέσα στη ρημαγμένη ελληνική οικονομία –για την κατάσταση της οποίας ο ίδιος έχει μια τεράστια ευθύνη –εξακολουθεί να είναι το εξής: Να επεκτείνει τα βάρη της οικονομικής ανόρθωσης και στους πλουσίους (και υπό αυτή την έννοια είναι ορθή η πρόταση των δανειστών για «ήπια φορολόγηση» των εφοπλιστών)!
Βεβαίως τον τελευταίο μήνα καταρρίφθηκε και ένας άλλος ολέθριος «μύθος» του ιστορικά αφελούς κ. Βαρουφάκη: ότι μπορούμε να περάσουμε στη δραχμή συνωμοτικά και με το «πάτημα ενός κουμπιού»!
Οχι! Οι εθνικές ταυτότητες, όπως λέει ο Χάμπερμας, διαμορφώνονται «στη ροή των δημόσιων διαλόγων». Εκεί το ζήτημα είναι μόνο ένα: Θέλει η ελληνική κοινωνία (αφού ενημερωθεί ολοκληρωμένα) να περάσει στη δραχμή;
Θέλει να αλλάξει την ευρωπαϊκή διαδρομή και τον πολιτισμό της; Γιατί η Ευρώπη δεν ταυτίζεται μόνο με τον απεχθή κ. Σόιμπλε αλλά σηματοδοτεί ταυτόχρονα και άλλα μεγέθη, όπως το κράτος δίκαιου, η διάκριση των εξουσιών κ.τ.λ.
Μόνο έτσι γίνεται μια δημοκρατική μετάβαση σε ένα άλλο νόμισμα!
Το συμπέρασμα; Ο Πρωθυπουργός ή θα φροντίσει για το εθνικό συμφέρον ή θα μας οδηγήσει σε νέες περιπέτειες!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
