Η άμεση ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος στην Τουρκία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι άρχισε για τον πρόεδρο Ρεζέπ Ταγίπ Ερντογάν η καθοδική πορεία.
Για πρώτη φορά έπειτα από 13 χρόνια το συντηρητικό-ισλαμιστικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) δεν κατορθώνει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Οι Τούρκοι ψηφοφόροι απέρριψαν τα σχέδια του Ερντογάν να προωθήσει συνταγματική αναθεώρηση, προκειμένου το πολιτικό σύστημα να γίνει προεδρικό, με τη μεταβίβαση στον πρόεδρο, δηλαδή στον ίδιο, εξουσιών που θα τον αναδείκνυαν σε εκλεγμένο «σουλτάνο»,
Το εκλογικό σώμα αντέδρασε στη διαφθορά, τον αυταρχισμό και την ναπολεόντεια διακυβέρνηση του Ερντογάν.
Όμως παρά τα εμφανή σημάδια της φθοράς, το κόμμα του -με ποσοστό που ξεπερνά το 40%,-παραμένει κυρίαρχο στις πολιτικές εξελίξεις και θα αποτελέσει πιθανώς το κορμό μίας κυβέρνησης συνεργασίας. Αλλιώς η χώρα θα οδηγηθεί εκ νέου σε εκλογές.
Η δεύτερη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος έχει να κάνει με την επιτυχία του κουρδικού Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) να ξεπεράσει το εκλογικό όριο του 10% και να εισέλθει στην Εθνοσυνέλευση.
Το γεγονός ήλθε ως αποτέλεσμα βαθιάς μεταβολής αντιλήψεων στην τουρκική κοινωνία, δηλωτικό του κυριάρχου πνεύματος που, αν και μειοψηφικό ακόμη, κερδίζει έδαφος υπέρ μίας διαφορετικής αντιμετώπισης του Κουρδικού.
Με το πείραμα του HDP οι Κούρδοι επιχειρούν να ανοίξουν τους ορίζοντες τους πέρα από τα όρια της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου πλειοψηφούν, και να πολιτευτούν χωρίς όπλα στο σύνολο της χώρας, ως κόμμα της Τουρκίας (και όχι του Κουρδιστάν).
Παρά την αριστερή πολιτική του ταυτότητα, το HDP κατόρθωσε να κερδίσει τις ψήφους και της συντηρητικής μερίδας των Κούρδων ψηφοφόρων, που τα τελευταία χρόνια στήριζαν τον Ερντογάν ενάντια στις εθνικιστικές και μιλιταριστικές αντιλήψεις του κεμαλικού κράτους.
Στους νομούς της δυτικής Τουρκίας το HDP κατόρθωσε να γίνει εκφραστής και των αριστερών Τούρκων ψηφοφόρων. Ίσως για πρώτη φορά από την έναρξη του κουρδικού ανταρτικού στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η τουρκική Αριστερά και οι Κούρδοι βρίσκονται υπό κοινή σκέπη.
Επιπλέον, ο πόλεμος κατά του «Ισλαμικού Κράτους» σε Συρία και Ιράκ και κυρίως η μάχη του Κομπάνι ανέδειξε το ρόλο τον Κούρδων στην περιοχή ως περιφερειακή δύναμη σταθερότητας, γεγονός καθοριστικό και για τις εξελίξεις στην Τουρκία με τα 15 και πλέον εκατομμύρια Κούρδων.
Η δεύτερη αυτή ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος ίσως είναι σημαντικότερη από την πρώτη, δηλαδή την αρχή του τέλους του Ερντογάν, καθώς αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές στον πυρήνα του τουρκικού εθνικού κράτους.
