Στην πόρτα του φρενοκομείου

Με τον υπουργό Οικονομικών να μιλάει πλέον ανοιχτά για το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών, οι εξελίξεις πάνε να επιβεβαιώσουν τις πιο δυσοίωνες προεκλογικές προβλέψεις.

Και να διαψεύσουν ταυτοχρόνως την αβάσταχτη ελαφρότητα όσων (το 59,9% για την ακρίβεια) πίστευαν προεκλογικά πως σε περίπτωση σύγκρουσης θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας.

Ο Πρωθυπουργός μπορεί να μίλησε για «την Ανάσταση όλων μας που έχουμε πάρει την απόφαση να σταθούμε όρθιοι» αλλά απ’ όσο ξέρουμε η ορθοστασία δεν αποτελεί μέθοδο διακυβέρνησης. Ούτε οι μεγαλοστομίες, θα έλεγα…

Δυστυχώς λοιπόν η ελαφρότητα κοστίζει. Και ένα ολόκληρο παραμύθι καταρρέει μέρα με τη μέρα.

Οτι «θα παίζουμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη». Οτι «δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να πει «όχι» η Μέρκελ». Οτι θα υπάρξει «πολιτική απόφαση» που θα μας δώσει λεφτά χωρίς Μνημόνιο. Οτι «η ελπίδα ξεκίνησε» και «η Ευρώπη αλλάζει».

Κάπως έτσι, χαρωπά και ανέμελα, η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μπροστά στην πόρτα του φρενοκομείου. Ο υπουργός Οικονομικών μάλιστα απειλεί να την ανοίξει.

Δεν είναι απλό. Για τρεις λόγους.

Πρώτον, επειδή μια στάση πληρωμών (ακόμη και μέσα στο ευρώ…) θα οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή και κοινωνικό τσουνάμι.

Ποιος θα δεχθεί αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα τα όρια συναλλαγών και αναλήψεων στις τράπεζες, τη χρήση «παράλληλου» νομίσματος ή την ουσιαστική διακοπή των εισαγωγών και εξαγωγών; Ποια αγορά θα επιζήσει σε συνθήκες πλήρους απουσίας ρευστότητας; Και πόσο θα μπορεί να παραταθεί αυτή η κατάσταση μέσα στο ευρώ;

Ακόμη και σήμερα (δεκατρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία της) η Αργεντινή ζει με διπλό και τριπλό νόμισμα.

Ενα «δολάριο Μέσι» κάνει 10 πέσος, ένα «δολάριο Μασκεράνο» κάνει 14 πέσος και ένα «δολάριο Τζινόμπιλι» κάνει 20 πέσος –όπως τα ονόμασαν με χιούμορ και αθλητικό πνεύμα οι Αργεντινοί.

Πόσο μπορεί να ζήσει η Ελλάδα με ένα «ευρώ Καραγκούνη», ένα «ευρώ Κατσουράνη» και ένα «ευρώ Διαμαντίδη»;

Δεύτερον, επειδή η χρεοκοπία δεν μπορεί να μη συνοδευθεί από πολιτικά και διοικητικά μέτρα περιστολής ή περιορισμού διαφόρων ελευθεριών.

Ηδη η κυβέρνηση αναζητεί «εσωτερικούς εχθρούς», καρτέλ και «βαρόνους». Ηδη της φταίνε τα μέσα ενημέρωσης και οι «υπερσυντηρητικοί κύκλοι». Προφανώς θα προσπαθήσει να φορτώσει σε άλλους την αποτυχία της για να μην καταρρεύσει η ίδια. Πώς θα το μεθοδεύσει;

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να οδηγηθεί η χώρα σε μια τέτοια οικονομική καταστροφή και όλα τα άλλα να μείνουν ίδια.

Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης χωρίς να ληφθούν παράλληλα και μέτρα έκτακτης πολιτικής ανάγκης. Ποια θα είναι αυτά;

Τρίτον, επειδή μια στάση πληρωμών και ένα πιστωτικό γεγονός για την Ελλάδα δεν έχουν μόνο πολιτικές αλλά και βαρύτατες ποινικές ευθύνες για εκείνους που θα πάρουν την απόφαση.

Πώς θα διατηρηθεί το σημερινό δημοκρατικό πλαίσιο όταν οι κυβερνώντες γνωρίζουν ότι μια απώλεια της εξουσίας θα ισοδυναμεί με Ειδικό Δικαστήριο και ενδεχομένως με πολλές δεκαετίες φυλακής;

Ολα αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν ούτε σαφείς ούτε δεδομένες απαντήσεις. Τίποτε δεν μπορεί να προεξοφληθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε για πόρτα του φρενοκομείου.

Ποιος λοιπόν θα διανοηθεί να την ανοίξει;