Ακουσα με ενδιαφέρον τον Φώτη Κουβέλη στο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ να μιλάει για «αλλαγή πολιτικής σε προοδευτική κατεύθυνση», αφού «το σημερινό κυβερνητικό σχήμα δεν θέλει και δεν μπορεί να εφαρμόσει προοδευτική πολιτική».
Ακουσα τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Βίτσα να του απαντάει για «σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης εναλλακτικής στη λιτότητα και τα Μνημόνια».
Θυμήθηκα και τον Γ. Παπανδρέου που τελευταία είχε νοσταλγήσει και αυτός μια διακυβέρνηση με «προοδευτικό πρόσημο».
Μου γεννήθηκε λοιπόν μια εύλογη απορία: τι άραγε εννοούν όλοι αυτοί οι αξιόλογοι άνθρωποι όταν ονειρεύονται προοδευτικά ανδραγαθήματα; Για ποιο πράγμα μιλούν; Και τι είναι προοδευτικό στα μάτια τους;
Γιατί, ας πούμε, είναι προοδευτικά τα ελλείμματα και τα δανεικά; Γιατί είναι προοδευτικό να μοιράζεις λεφτά που δεν έχεις;
Γιατί είναι προοδευτικό να μην αξιολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι και να μην μπορούν να απολυθούν οι ανεπαρκείς και οι ανίκανοι;
Γιατί είναι προοδευτικό να μην ελέγχονται τα προσόντα και τα πιστοποιητικά με τα οποία προσελήφθησαν σε μια θέση από την οποία ουδείς μπορεί να τους απολύσει;
Γιατί είναι προοδευτικό να διαλύονται τα πανεπιστήμια από οργανωμένες μειοψηφίες κι από πολιτικές συμμορίες;
Γιατί είναι προοδευτικό να μην ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές;
Γιατί είναι προοδευτικό να παρεμποδίζονται οι ιδιωτικές επενδύσεις με την αιτιολογία ότι «έχουν στόχο το κέρδος»; Τι θα έπρεπε να έχουν στόχο; Το Τσάμπιονς Λιγκ;
Γιατί είναι προοδευτικό να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο το Ελληνικό προς όφελος των περιοίκων και να μην αξιοποιηθεί οικονομικά προς όφελος του γενικού συμφέροντος;
Γιατί είναι προοδευτικό να μοιράζει το Δημόσιο συντάξεις και επιδόματα λες και είναι μαρουλόφυλλα;
Γιατί είναι προοδευτικό να ξοδεύει το κράτος σχεδόν 7 δισ. τον χρόνο σε φαρμακευτικές δαπάνες όπως την τελευταία χρονιά πριν από «τη λιτότητα και τα Μνημόνια», που λέει κι ο Βίτσας;
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι προοδευτικά, αλλά γι’ αυτά τσακώνονται οι προοδευτικοί τα τελευταία χρόνια.
Κι αν είναι προοδευτικά, τότε η Ελλάδα ζούσε χρόνια βουτηγμένη στην πρόοδο.
Ως εκ τούτου, καταλαβαίνω απολύτως τη σπουδή του Κουβέλη και του Βίτσα, ενδεχομένως και του Παπανδρέου, να ξεμπλέξουμε από «την αντίληψη συνδιαχείρισης του κράτους» για να επιστρέψουμε όσο ταχύτερα γίνεται στο ένδοξο προοδευτικό παρελθόν μας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
