Στα βασικά εγχειρίδια του μάνατζμεντ η αξιολόγηση του προσωπικού αναφέρεται ως σημαντικό εργαλείο για την ανάδειξη και αξιοποίηση των καλύτερων εργαζομένων με στόχο τη βελτιστοποίηση της απόδοσης μιας επιχείρησης, ενός οργανισμού ή μιας εταιρείας.
Μάλιστα θεωρείται πολυετής διαδικασία, δηλαδή ο εργαζόμενος αξιολογείται για τρία ή περισσότερα χρόνια, δοκιμάζεται σε διάφορες θέσεις, μετατίθεται εκεί όπου αποδίδει καλύτερα, προάγεται, παίρνει αύξηση και συνεχίζει να αξιολογείται στη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Αν πάλι κριθεί ότι δεν κάνει, σταδιακά οδηγείται στην έξοδο, αφού πρώτα μετατεθεί σε θέση που προϊδεάζει για το μέλλον του.
Στην Ελλάδα όμως καταφέραμε να απαξιώσουμε και αυτόν τον θεσμό. Η αξιολόγηση έγινε συνώνυμο με τη βίαιη και άδικη (σε πολλές περιπτώσεις) απομάκρυνση δημοσίων υπαλλήλων με διαδικασίες-εξπρές. Ετσι, η δημόσια διοίκηση έχασε ένα εργαλείο που θα μπορούσε να φέρει αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι στις μεταρρυθμίσεις για την παιδεία που εξήγγειλε περιλαμβάνει την αξιολόγηση των καθηγητών και των δασκάλων με στόχο τον εντοπισμό των καλυτέρων στους οποίους δίνει κίνητρα (αυξήσεις μέχρι 9.000 ευρώ τον χρόνο) για να μετατεθούν σε σχολεία με χαμηλές επιδόσεις, ώστε να αναβαθμιστεί το επίπεδο της παιδείας!
Στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι αντίστοιχο για την αξιοποίηση των ικανότερων και μορφωμένων δημοσίων υπαλλήλων. Διότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, με αξιόλογες σπουδές και εξαιρετικά μεταπτυχιακά και όχι με τυπικά προσόντα, π.χ. δίπλωμα ξένης γλώσσας την οποία δεν μπορούν να μιλήσουν ή πτυχία αμφιβόλου ποιότητας και ειδικότητας που είναι άσχετη με τη θέση που καλύπτουν. Δυστυχώς όμως οι τελευταίοι έχουν επικρατήσει.
Αν και κατά καιρούς έχουν εξαγγελθεί διάφορα, πέντε χρόνια τώρα στην κρίση τίποτα δεν έχει γίνει γιατί ακριβώς κάποιος θα βρίσκεται που θα διεκδικεί αυτά τα… ψηφαλάκια. Ετσι, έχουμε σήμερα την κυρία Ρένα Δούρου να κατηγορεί (και δικαίως ως έναν βαθμό) τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη ότι έρχεται να καθαρίσει αυτά που το ίδιο του το κόμμα δημιούργησε και ταυτόχρονα η ίδια να προστατεύει το σύστημα που καταγγέλλει!
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που ανέφερε ρεπορτάζ των «Νέων» την περασμένη εβδομάδα με υπάλληλο ο οποίος προσελήφθη το 2002 (από το ΠαΣοΚ του κ. Κώστα Σημίτη) για φύλακας αρχαιολογικού χώρου, τον επόμενο χρόνο (επί ΠαΣοΚ και πάλι) έγινε υπάλληλος λογιστηρίου, το 2004 επί ΝΔ του κ. Κώστα Καραμανλή πήγε σε διοικητική υπηρεσία και με τον νόμο Παυλόπουλου (επί ΝΔ και πάλι) μονιμοποιήθηκε.
Το «δικαίωμα» αυτού του υπαλλήλου – ψηφοφόρου να μην αξιολογηθεί ώστε να γνωρίζουμε αν κάνει για φύλακας, λογιστής ή μάνατζερ υπερασπίζονται τώρα η κυρία Δούρου και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο κυριαρχούν τέτοιες πολιτικές πρακτικές τόσο θα επιπλέουν οι καπάτσοι και οι επιτήδειοι με τα πτυχία – μαϊμού και τα πλαστά δικαιολογητικά και θα βυθίζονται οι ικανοί και άξιοι…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
