Και η πόρτα έκλεισε πάλι.
Σύμμαχος δεν υπάρχει.
Μαρίς, Ο εχθρός χρόνος.
Οι ιδεολογικές αφετηρίες είναι στοιχείο που πολλές φορές διαφοροποιεί τη στάση/ψήφο των μελών/στελεχών ενός κόμματος.
Οι πολιτικές επιλογές στρατηγικής είναι πολύ συχνά αντικείμενο διαφωνιών που οδηγεί ακόμα και σε αποστασιοποίηση ή ρήξη.
Οι ηγετικές ομάδες (ή και οι ίδιοι οι ηγέτες) όχι σπάνια αμφισβητούνται, καθαιρούνται, παραιτούνται λόγω λαθεμένων εκτιμήσεων ή κινήσεων.
Όλα τα παραπάνω είναι λίγο – πολύ γνωστά και αναμενόμενα στη λειτουργία ενός κομματικού μηχανισμού.
Αυτό όμως που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό, που δεν μπορεί να συγχωρεθεί, που πρέπει με κάθε τρόπο να δημοσιοποιηθεί είναι το διπλό παιχνίδι. Με απλά λόγια άλλα να βλέπουμε κι άλλα να γίνονται.
Να καταψηφίζουμε δήθεν ένα νόμο για κάτι που πίσω από τις κουρτίνες έχει συμφωνηθεί να «περάσει». Να επαγγελλόμαστε κάποιο σχέδιο ενότητας την ίδια ώρα που έχουμε επεξεργασθεί το σχέδιο διάσπασης. Να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας σενάρια τα οποία έχουμε δρομολογήσει.
Αυτό το διπλό παιχνίδι δεν τιμάει κανένα. Ούτε αυτόν που το κινεί (συνήθως δι’ ίδιον όφελος) ούτε αυτούς που συνεργούν, ούτε αυτούς τους αφελείς (;) που ακόμα εμπιστεύονται τις καλές και ανιδιοτελείς προ-θέσεις των «αόρατων» κομμάτων.
* Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, βουλευτής της ΔΗΜΑΡ
