Οικογενειακό άλμπουμ

Τι σχέση μπορεί να έχουν εξήντα σφαίρες εναντίον του γερμανού πρέσβη με «τις άδικες μνημονιακές πολιτικές» ή με την πρόθεση κάποιων «να συκοφαντήσουν το λαϊκό κίνημα»;

Καμία!

Οι τρομοκράτες στην Ελλάδα πυροβολούν, σκοτώνουν και βάζουν βόμβες πολύ προτού εφευρεθεί το Μνημόνιο.

Αλλά η πρώτη επισήμανση υπάρχει στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατική επίθεση. Και η δεύτερη περιλαμβάνεται στη σχετική δήλωση του Μανώλη Γλέζου.

Για να συμπληρώσω την εικόνα, υπήρξε εφημερίδα του «αριστερού χώρου» που την επομένη δεν είχε καν την επίθεση στην πρώτη σελίδα.

Μόνο που κανείς δεν βάζει σημάδι τους Γερμανούς επειδή θέλει να συκοφαντήσει το λαϊκό κίνημα. Το κάνει επειδή νομίζει ότι έτσι είναι το σωστό λαϊκό κίνημα.

Η Αριστερά, ας πούμε, δεν αιματοκύλισε τη μισή Ελλάδα στη δεκαετία του ’40 για να διαβάλει τον εαυτό της. Το έκανε επειδή πίστευε ότι είχε δίκιο.

Καταλαβαίνω λοιπόν και την ενόχληση και την αντίδραση και την προσπάθεια αποσιώπησης ή υποβάθμισης. Δικοί τους είναι, ακόμη κι όταν διαφωνούν μεταξύ τους!

Ρίξτε μια ματιά στην προκήρυξη για τις δολοφονίες του Ηρακλείου Αττικής. Χωρίς το αίμα που προηγήθηκε, θα ήταν μια χαρά ανάλυση για δημοσίευση σε μερίδα του αριστερού Τύπου.

Θυμάμαι πριν χρόνια όταν φούντωνε η συζήτηση για την τρομοκρατία στην Ιταλία.

Η Ροσάνα Ροσάντα (εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς που κλείνει φέτος τα ενενήντα…) είχε προκαλέσει σάλο όταν παραδέχτηκε ότι οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» δεν ήταν τίποτα εξωγήινοι ή προβοκάτορες ή πράκτορες μυστικών υπηρεσιών αλλά αποτελούν μέρος «του οικογενειακού άλμπουμ της Αριστεράς».

Και ακριβώς επειδή είναι μέρος της οικογένειας, οι απανταχού Κουφοντίνες και «Πυρήνες της Φωτιάς» χαίρουν ειδικής φροντίδας, ευαίσθητης έγνοιας και πολλών ελαφρυντικών.

Καλλιεργείται η υποδόρια υποψία ότι διώκονται γι’ αυτό που φρονούν, όχι για όσα κάνουν.

Ακόμη και για τον «αντιεξουσιαστή» που δικάζεται για τη δολοφονία του ταξιτζή στην Πάρο βρέθηκαν δυο κουβέντες υποστήριξης.

Αντιλαμβάνομαι βεβαίως τη δυσκολία. Δεν είναι ευχάριστο να βγαίνει παγανιά ο κάθε αληταράς στο όνομα μιας κοινής ιδεολογίας ή κοινωνικής αντίληψης. Στο όνομα της οικογένειας.

Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, στη ζωή επιλέγουμε μόνο τους φίλους μας –όχι τους συγγενείς μας.

Κι αυτό είναι πρόβλημα και στις καλύτερες οικογένειες.