Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Σήμερα κλείνουν αισίως ογδόντα μέρες για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα εύχεται κανονικά να φύγουν και να μην ξανάρθουν.

Ο Σεπτέμβριος ξεκίνησε με την ανατροπή της κυβέρνησης «υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης» στην ημερήσια διάταξη.

Τελικά, όμως, το «παλλαϊκό ρεύμα ανατροπής, αγώνα και κινητοποίησης» δεν ήλθε στο ραντεβού.

Οι κοινωνικοί αγώνες δεν ξεκίνησαν καν, τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια κατέβηκαν από τα οδοφράγματα, η πρόταση δυσπιστίας καταψηφίστηκε στη Βουλή, η ΕΡΤ εκκενώθηκε και η επέτειος του Πολυτεχνείου βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ με μοναδικό όφελος τη Θεοδώρα Τζάκρη.

Δεν το υποτιμώ αλλά δεν ξέρω αν αντισταθμίζει τις χασούρες στα άλλα επίπεδα.

Αυτή είναι αντικειμενικά η κατάσταση. Ακόμη κι αν ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει μετά το ναυάγιο της περασμένης Κυριακής για αυτοδυναμία στις εκλογές ή αν οι φίλοι του επικαλούνται κάποιες «μυστικές» ή «κυλιόμενες» δημοσκοπήσεις που θα έλθουν να αλλάξουν το κλίμα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι δημοσκοπήσεις αυτές θυμίζουν την περίφημη στρατιά του στρατηγού Βενκ που θα έσωζε το περικυκλωμένο από τους Σοβιετικούς Βερολίνο. Δεν ήλθε ποτέ διότι απλούστατα δεν υπήρχε.

Θα είναι λάθος όμως να χρεώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ή τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά αυτήν την αποτυχία. Λάθος κι άδικο.

Δεν φταίει ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ο ελληνικός λαός σε μια στιγμή παρόρμησης ή παροξυσμού, θυμού ή αγανάκτησης, αποφάσισε να εμπιστευθεί ένα περιθωριακό κόμμα του 4%.

Διότι η αύξηση των ψήφων δεν αλλάζει τα δομικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος. Κι άλλωστε ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκαν ποτέ ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που τόσα χρόνια ξέραμε ότι είναι.

Δεν προσπάθησαν καν να κρύψουν πως δεν είναι καινούργιοι «στην πιάτσα» –που λέει κι ο Βενιζέλος.

Το ηγετικό δυναμικό τους είναι σήμερα το ίδιο με εκείνο που πάσχιζε σε κάθε εκλογή να πιάσει το όριο του 3% για να μπει στη Βουλή: Τσίπρας, Σκουρλέτης, Βούτσης, Δραγασάκης, Λαφαζάνης, Παπαδημούλης, Στρατούλης, Δρίτσας…

Είναι ακριβώς οι ίδιοι –με την προσθήκη μερικών φυγάδων από το χειρότερο ΠαΣοΚ.

Και τώρα από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους, τι ακριβώς ζητάμε;

Να φτιάξουν, λέει, εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση ή συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα ή αξιόπιστη λύση για το Μνημόνιο ή συγκροτημένη μέθοδο αντιπολίτευσης.

Λυπάμαι αλλά τους ζητάμε να κάνουν πράγματα που δεν ξέρουν, που σίγουρα δεν μπορούν, που δεν είναι στις γνώσεις ή στη νοοτροπία τους κι ενδεχομένως ούτε καν τους ενδιαφέρουν.

Ακριβώς όπως ζητάμε από τον Τσίπρα να πάει στη Βουλή και να κατατροπώσει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο όταν στερείται παντελώς όχι μόνο της εμπειρίας αλλά και της γνώσης για να το κάνει.

Διότι σε αυτό το επίπεδο, απέναντι σε έναν απόφοιτο του Χάρβαρντ και σε έναν καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου με συνολικά σαράντα πέντε χρόνια κοινοβουλευτικής πείρας, η αριστερή γενικολογία δεν αρκεί. Χρειάζεται να ξέρεις κι ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν έχει Εξεταστικές Επιτροπές.

Θέλουν να γίνουν κυβέρνηση, σύμφωνοι και καμία αντίρρηση. Αλλά έως τώρα προσπαθούν να το πετύχουν ως κόμμα του 4%, όχι ως μεγάλο κόμμα εξουσίας.

Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι αδικούμε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν τον κρίνουμε σε σχέση με ψευδαισθήσεις ή αυταπάτες που μόνοι μας δημιουργήσαμε για λογαριασμό του.

Κι ότι ο ίδιος θα κάνει το μεγαλύτερο καλό στον εαυτό του αν πάψει να τις καλλιεργεί.

Διότι η «διαδικασία πολιτικής ωρίμασης» που του είναι τόσο απαραίτητη έχει μία και μοναδική προϋπόθεση: να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ του λείπει η πολιτική ωριμότητα…

Μέτωπο Συγκαμένων