Φταίνε (πάλι) οι εβραίοι;

Ολο και περισσότερο έχω τη βεβαιότητα ότι η συνωμοσία είναι η προσφιλέστερη ερμηνεία των πραγμάτων για όσους ανθρώπους δεν μπορούν να καταλάβουν ή να δεχθούν τι συμβαίνει.

Το σκεφτόμουν ακούγοντας τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτη να αποδίδει την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής σε πιέσεις «αμερικανοεβραϊκών και αμερικανοελληνικών οργανώσεων».

Δεν είναι παρά η πιο ευγενική εκδοχή όσων έγραφε στην «Ελευθεροτυπία» της 22ας Σεπτεμβρίου ο (επίσης αριστερός) Τ. Φωτόπουλος. Οτι, δηλαδή, «εναντίον της Χρυσής Αυγής έχει ξεσηκωθεί όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο (…) αλλά και τα όργανα της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ».

Να τοι οι εβραίοι, να τος κι ο σιωνισμός!

Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν τέτοιες γραφικότητες. Τις αναφέρω όμως επειδή έχω ακούσει και διά ζώσης συνομιλητές μου να αναρωτιούνται με υποψιασμένο ύφος για ποιον λόγο διώκεται η Χρυσή Αυγή –χωρίς να διευκρινίζουν πάντα αν εννοούν ότι έπρεπε να διωχθεί νωρίτερα ή ότι δεν πρέπει να διωχθεί καθόλου…

Και ούτε χρησιμοποίησα τυχαία τα συγκεκριμένα παραδείγματα.

Διότι αν αναμένει κανείς ασκήσεις ανορθολογισμού από όσους πιστεύουν ότι τους ψεκάζει η Μέρκελ ή ότι το μνημόνιο είναι μια συνωμοσία για να πάρουν οι ξένοι φτηνά τριάρια στα Πατήσια, δύσκολα μπορεί να κατανοήσει τέτοιες δοξασίες στον χώρο της Αριστεράς, ο οποίος (υποτίθεται) αποτελεί την επιτομή του ορθού λόγου.

Αν μη τι άλλο, ο Διαφωτισμός έχει διδάξει ότι η προφανής ερμηνεία είναι πάντα η ασφαλέστερη, εφόσον τίποτε δεν την αντικρούει πειστικά και αδιαμφισβήτητα.

Μόνο που, όπως φαίνεται, οι βασικές αρχές του ορθού λόγου δεν ευδοκιμούν πάντα σε όσους δηλώνουν θαυμαστές του.

Και ως εκ τούτου ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού Ν. Κωνσταντόπουλος και από τους πρώτους διδάξαντες της συνωμοτικής θεωρίας της «διαπλοκής» στην Ελλάδα μάλλον έχει αφήσει βαριά κληρονομιά καχυποψίας στους επιγόνους του.

Ακόμη και τώρα, ας πούμε, ένα μέρος της Αριστεράς ζει και πεθαίνει στα μαχαίρια με κάποιο μυθικό «σύστημα διαπλοκής» μεταξύ διαφόρων κακών ανθρώπων που με ανεξήγητες διαδικασίες κάνει κουμάντο στα πράγματα και φράζει (υποτίθεται) τον δρόμο των καλών ανθρώπων προς την εξουσία.

Το «ντόπιο κατεστημένο» που έλεγε και ο άλλος. Το «σύστημα» που φωνάζει η κυρία Ζαρούλια.

Και καλά όλα αυτά, θα μου πείτε, αλλά και οι εβραίοι;

Γιατί άραγε χρειάζεται να επιστρατευθούν οι πιο περίπλοκοι (και επικίνδυνοι) συνειρμοί της διεθνούς συνωμοσιολογίας για να αμφισβητηθεί το προφανές;

Οτι η κυβέρνηση έδρασε εναντίον της Χρυσής Αυγής όταν με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής και της κοινής γνώμης.

Οταν μπόρεσε να διαχωρίσει το ποινικό από το πολιτικό ώστε να μη φανεί ότι διώκει το δεύτερο.

Οταν αισθάνθηκε ότι θα είχε μεγάλο κόστος αν δεν το έκανε.

Με άλλα λόγια, όταν κατάλαβε ότι τη συμφέρει.

Διότι έχω την απλοϊκή πεποίθηση πως αν η κυβέρνηση φοβόταν ότι η δίωξη της Χρυσής Αυγής μπορούσε να της κάνει ζημιά, τότε όχι μόνο οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις αλλά όλοι οι προφήτες του Ισραήλ να κατασκήνωναν στο Μέγαρο Μαξίμου αποκλείεται να κουνούσε το χεράκι της.