Την περασμένη Πέμπτη η επικαιρότητα κατέγραψε δύο ειδήσεις.
  • Στο Χέρφορντσαϊρ της Αγγλίας, ένας περιπατητής ονόματι Τζον Ρόλεϊ αποκάλυψε ότι είδε με τα μάτια του τον Ελβις Πρίσλεϊ σκαρφαλωμένο σε ένα δέντρο –σε μια φτελιά, για την ακρίβεια…
  • Στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, το ΔΝΤ έδωσε στη δημοσιότητα μια έκθεση αξιολόγησης σύμφωνα την οποία «τα έκαναν θάλασσα» με το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής του 2010.
Προφανώς οι δύο ειδήσεις δεν έχουν το ίδιο βάρος.
Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις ξαφνικά μπροστά σου έναν νεκρό, έστω κι ανεβασμένο σε δέντρο.
Ενώ ότι το ΔΝΤ έπεσε έξω, σιγά την είδηση!..
Κι ο τελευταίος πρωτοετής φοιτητής των Οικονομικών θα σας πει ότι το πρώτο μνημόνιο ήταν μια καταστροφική αλλά και αδιέξοδη επιλογή για τον τόπο, τη στιγμή που ούτε καν ο Βαρουφάκης δεν έχει διανοηθεί ποτέ να αποκαλύψει ότι ο Ελβις ζει και κυκλοφορεί από φτελιά σε φτελιά.
Στην πραγματικότητα η έκθεση του ΔΝΤ ήταν μια θεόπεμπτη ευκαιρία για όποιον επιθυμεί πραγματικά το καλό του τόπου.
Είναι άλλο να κουβεντιάζουμε την αποτυχία μεταξύ μας για να πάνε κάτω τα φαρμάκια κι άλλο να την ομολογούν οι πρωτεργάτες της.
Η αμήχανη αντίδραση των Γερμανών, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στους οποίους το ΔΝΤ φόρτωσε τις περισσότερες ευθύνες, τα λέει όλα.
Αντιλαμβάνονται ότι η επίσημη διαπίστωση του λάθος οδηγεί σε ένα «διά ταύτα…». Το οποίο θέλουν να αποφύγουν. Και το οποίο ελπίζω να μην παραλείψει η Ελλάδα να διατυπώσει.
Φαίνεται όμως ότι στη ζωή πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του.
Ετσι, αντί η χώρα να ενσωματώσει την παραδοχή των μεν και την αμηχανία των δε σε μια στρατηγική απέναντι στους δανειστές, βυθίστηκε σε μια ακατάληπτη αντιδικία περί «λάθους» μεταξύ ανθρώπων που ελάχιστα διάβασαν την έκθεση του ΔΝΤ και ακόμη λιγότερο την κατάλαβαν.
Οι μεν ισχυρίζονται ότι το «λάθος» διορθώθηκε κι όλα τώρα πάνε πρίμα. Οι άλλοι ότι το «λάθος» εξακολουθεί να υπάρχει και η χώρα βουλιάζει από το κακό στο χειρότερο.
Θα μιλούσα για μια αναμέτρηση ανοησίας, αν δεν έτρεφα βαθύ σεβασμό στα άτομα με πραγματική νοητική υστέρηση.
Οι δικοί μας δεν είναι ανόητοι. Είναι απλώς ανίκανοι να προτάξουν της κομματικής ανάγνωσης το δημόσιο συμφέρον.
Αν θεωρήσουν ότι τους συμφέρει κομματικά, είναι ικανοί να ισχυρίζονται δεξιά κι αριστερά ότι βλέπουν πάνω σε δέντρα όχι μόνο τον Ελβις αλλά και τον Τζον Λένον και τον Μπομπ Μάρλεϊ αυτοπροσώπως.
Ετσι υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η ουρανόπεμπτη ευκαιρία της έκθεσης του ΔΝΤ και της διαμάχης μεταξύ των δανειστών να περάσει ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη.
Ή, ακόμη χειρότερα, να καταναλωθεί μεταξύ πέντε καβγάδων στα πρωινάδικα και τριών συγκεντρώσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Στον γιατρό!..

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Οτι ο Κασιδιάρης δηλώνει αρνητής του Ολοκαυτώματος;
Ή ότι καθόμαστε μερικά εκατομμύρια κανονικοί άνθρωποι να του αποδείξουμε ότι το Ολοκαύτωμα υπήρξε;
Διότι ο Κασιδιάρης ανήκει προφανώς στην κατηγορία όσων είναι ανίκανοι να σκεφτούν –για να δανειστώ την παρατήρηση της Χάνα Αρεντ για τον Αϊχμαν…
Εμείς τι λόγο έχουμε να κουβεντιάζουμε με κάποιον που δεν μπορεί να σκεφτεί; Ή που είναι προφανώς διαταραγμένος;
Εχουμε διανοηθεί ποτέ να ανοίξουμε διάλογο με όποιον δηλώνει διάδοχος των Παλαιολόγων ή απεσταλμένος εξωγήινων του Αλφα Κενταύρου;
Υπό αυτή την έννοια, δεν ξέρω τι προέχει πραγματικά. Ενα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ή ένας ψυχιατρικός έλεγχος;
Υποθέτω, και τα δύο είναι εξίσου χρήσιμα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ