Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο δύσκολα, για τόσο πολλές οικογένειες, για τόσους πολίτες, θα μπορούσε κανείς να διασκεδάζει διαβάζοντας ή παρακολουθώντας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης τους απογοητευμένους πεισιθάνατους της εκστρατείας για την επιστροφή στη δραχμή. Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για αυτούς τους όχι και τόσο ανιδιοτελείς ιππότες της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, δηλαδή στις υποτιμήσεις και στην κακομοιριά. Τσακαλώτοι και Σταθάκηδες και Παπαδημούληδες και Μηλοί και άλλοι γραφικοί καθηγητούληδες διαφόρων πολυτέκνιξ ή άλλων τυχάρπαστων ιδρυμάτων που πληρώνονται σε λίρες στερλίνες όλοι μαζί κλαίνε και εύχονται ποτέ να μην ξημερώσει.
Τα πρώτα δείγματα σταθεροποίησης και εκκίνησης κάποιας ανάπτυξης στην οικονομία είναι για αυτούς καταστροφή προσωπική και κομματική. Κάθε τόσο διαρρέουν ένας ένας οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι των τελευταίων εκλογών και επιστρέφουν σε εκλογικευμένες συμπεριφορές. Απομακρύνεται το όραμα της εξόδου από το περιθώριο και –γιατί όχι; –της κατάκτησης της εξουσίας που θα επέτρεπε σε αυτούς τους πικραμένους και αποτυχημένους μικροαστούς επιτέλους να φιμώσουν όσους ζήλευαν τόσα χρόνια. Αμ δε, η εξουσία δεν κατακτάται τόσο εύκολα, Τσιπριωτόπουλά μου. Το μίσος τους είναι απίθανο. Η οργή τούς οδηγεί σε παραλήρημα. Και όσο τα πράγματα επιδεινώνονται τόσο η απόσταση που είναι σε θέση να πάρουν από την πραγματικότητα αυξάνεται.
Αποδείξαμε σε προηγούμενο άρθρο μας στο «Βήμα της Κυριακής» ότι όχι μόνο δεν αυξήθηκε στην Ελλάδα ο αριθμός των αυτοκτονιών αλλά και ότι έχουμε «δόξα τω Θεώ» το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον ΟΟΣΑ μετά την Τουρκία. Οι Κασσάνδρες που με λυμένη την κόμη ολοφύρονταν κάθε φορά που συνέβαινε μια αυτοκτονία και την απέδιδαν στο μνημόνιο ούτε ένα σχόλιο δεν έκαναν. Πονηρούλες, μυθομανείς και ξεδιάντροπες Κασσάνδρες! Αλλα στοιχεία που τους αντιπαρέθεσαν λαμπροί μελετητές της πραγματικότητας όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης σε άρθρο του στην «Καθημερινή» δεν σχολιάστηκαν. Για παράδειγμα, δεν σχολιάστηκε η περίφημη ιστορία του λουκέτου και της μαρτυρικής φυσιογνωμίας του μικρομεσαίου επιχειρηματία που κάτω από την αμείλικτη πίεση (φορολογική κυρίως) του μνημονίου δεν μπορεί να επιζήσει. Ας δούμε λοιπόν τα στοιχεία:
- Το 2009 ιδρύθηκαν 61.345 επιχειρήσεις και έκλεισαν 53.819, διαφορά +7.526.
- Το 2010 ιδρύθηκαν 62.781 επιχειρήσεις και έκλεισαν 56.037, διαφορά +6.744.
- Το 2011 άνοιξαν 55.954 επιχειρήσεις και έκλεισαν 51.531, διαφορά +423. Δηλαδή, μέσα στην καρδιά της κρίσης εμφανίστηκαν στην αγορά 18.693 νέες επιχειρήσεις και διατηρήθηκε πάντα υψηλότερος ο αριθμός των επιχειρήσεων που ξεκινούσαν από αυτές που εγκατέλειπαν την αγορά.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι στην Ελλάδα 727.000-783.000, αποτελούν το 99,9% των επιχειρηματικών φορέων, προσφέρουν απασχόληση σε 1.998.493 μισθωτούς, δηλαδή στο 85% των απασχολουμένων. Η προστιθεμένη αξία που προσφέρουν στην οικονομία είναι 47 δισ. ευρώ, δηλαδή το 70% του συνόλου.
Δεν λέω ότι δεν υπάρχει κρίση, ότι δεν υπάρχει κάμψη και ενδεχομένως αποθάρρυνση επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Το θέαμα όμως που δίνουν αυτοί οι αριθμοί είναι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που προσπαθεί να μας εμφανίσει η αναρχοκομμουνιστική και λαϊκίστικη προπαγάνδα των κόκκινων, μαύρων και κυανόλευκων οπαδών του ολοκληρωτισμού. Το έτος 2000 υπήρχαν στην Ελλάδα 805.571.000 επιχειρήσεις συνολικά. Το 2007 υπήρχαν 949.107, αύξηση δηλαδή 18%, που σημαίνει ότι για κάθε πέντε επιχειρήσεις εμφανίστηκε και μία καινούργια.
Και τώρα τι θα γίνει; Δεν έχω βέβαια την αλαζονεία ή την αφέλεια να πιστεύω ότι οποιοσδήποτε από αυτούς τους στρατευμένους κονδυλοφόρους στην τερατώδη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κοινωνίας και καταστροφής της οικονομίας θα ήταν δυνατόν να έχει το στοιχειώδες φιλότιμο να αναλογιστεί τις ευθύνες του. Θα συνεχίσουν να ψευδολογούν, να συκοφαντούν την οικονομία και να την υπονομεύουν λυσσαλέα, οι φωνές τους όμως θα ακούγονται όλο και πιο παράταιρες, σαν κραυγές απελπισίας κάποιου που τον παρασύρει ο κατήφορος στο βάραθρο της αναξιοπιστίας. Δεν θα τους νοσταλγήσουμε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
