Αν δεχτώ πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis, το 30% των Ελλήνων δηλώνει σήμερα ότι «τα πράγματα ήταν καλύτερα» την εποχή της δικτατορίας.
Σιγά τα λάχανα, θα μου πείτε. Το 32% των Αμερικανών θεωρεί ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είναι μουσουλμάνος κι άλλοι τόσοι (περίπου) πιστεύουν ότι ο Ελβις Πρίσλεϊ δεν έχει πεθάνει, αλλά έπεσε θύμα απαγωγής από εξωγήινους.
Μόνο που δεν είναι τόσο απλό.
Διότι η δημοσκόπηση για την οποία μιλάμε έγινε σε μια χώρα όπου:
- ένα νεοναζιστικό κόμμα πήρε σχεδόν 7% σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις,
- ένα άλλο κόμμα που πιστεύει ότι κάποιοι ψεκάζουν τους Ελληνες πήρε στις ίδιες εκλογές 10,6% και 7,5%, αντιστοίχως,
- η ανεργία έφτασε το 27% και η ύφεση στο 25% του ΑΕΠ,
σύσσωμη σχεδόν η αντιπολίτευση μιλάει για «ξενική κατοχή» και «κυβέρνηση δωσίλογων»,
- η Αριστερά κάνει καριέρα καταγγέλλοντας την κατάλυση της δημοκρατίας και του Συντάγματος σε κάθε νομοθέτημα που πηγαίνει στη Βουλή,
- τα «κοινωνικά κινήματα» από την Κερατέα ως τις Σκουριές λειτουργούν περίπου σε συνθήκες ανταρτοπόλεμου και
- η Ακροδεξιά και η Ακροαριστερά αγανακτούσαν σφιχταγκαλιασμένες στην πλατεία Συντάγματος και κάτω από ένα τεράστιο πανό που έγραφε «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73».
Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν το εύρημα της δημοσκόπησης είναι ανησυχητικό.
Οχι μόνο ως προς το «καλύτερα» της Χούντας. Αλλά κυρίως ως προς το «χειρότερα» του σήμερα.
Είναι προφανές ότι η κοινωνία μας έχει εγκλωβιστεί σε μια δραματική πραγματικότητα, η οποία την έχει διαταράξει βαθιά, την έχει αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό και της στερεί ενίοτε ακόμη και στοιχειώδεις έλλογες επεξεργασίες.
Πραγματικότητα δραματική και εικονική ταυτοχρόνως.
Διότι είναι εξίσου προφανές πως ουδείς μας ψεκάζει ούτε ζούμε σε ξενική κατοχή.
Η δημοκρατία μας λειτουργεί συνολικά μια χαρά, αφού ανέχεται ακόμη κι ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή, οι αριστεροί πολιτευτές πιάνουν στασίδι από τα ξημερώματα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης που (κατά τα άλλα) ελευθέρως καταγγέλλουν και η Χούντα μπορεί να μην τελείωσε το ’73, αλλά τελείωσε σίγουρα το ’74.
Τα υπόλοιπα είναι προϊόντα μιας αλαφιασμένης και αλλοπρόσαλλης ρητορικής, την οποία και μόνο η υπερβολή της καθιστά εικονική.
Προσέξτε, όμως. Τα συστατικά στοιχεία της αποσταθεροποίησης υπάρχουν. Τόσο τα αντικειμενικά που προκύπτουν από την οικονομική κρίση όσο και τα υποκειμενικά που προέρχονται από την ψυχολογική διαταραχή.
Και γι’ αυτό το 30% ως δείκτης της αποσταθεροποίησης είναι όχι μόνο ενδεικτικό αλλά και ανησυχητικό.
Οχι επειδή η Ελλάδα μετράει 30% «χουντικούς» –αυτό δεν είναι αλήθεια…
Αλλά επειδή η Ελλάδα καταγράφει ένα 30% του πληθυσμού της το οποίο κινείται στη σφαίρα της πολιτικής απόγνωσης.
Κι επειδή μια ισχυρή μερίδα του πολιτικού κόσμου ποντάρει στην αποσταθεροποίηση για να σαλτάρει στην εξουσία ή απλώς για να κάνει το κομμάτι της.
Η κατασκευή του «σάπιου και διεφθαρμένου συστήματος» μπορεί να αποδίδει ορισμένα πολιτικά οφέλη σε όσους τη διακινούν, αλλά ταυτοχρόνως θέτει ένα σαφές ζήτημα:
Ποιο είναι αυτό το περίφημο και κατάπτυστο «σύστημα», αν όχι η ίδια η δημοκρατία; Είχαμε στην Ελλάδα άλλο σύστημα μετά το 1974 και δεν το ξέρω;
Γι’ αυτό άλλωστε, μπροστά στο πανό για τη Χούντα που δεν τελείωσε το ’73, οι ίδιοι ακριβώς διαδηλωτές φώναζαν: «Να καεί, να καεί, το μπ(…)λο η Βουλή!».
Με άλλα λόγια, η Χούντα είναι ίσως ένα παιχνίδι. Αλλά κανείς δεν δικαιούται να παίζει με τη Χούντα.
Κι αυτό επειδή κανείς δεν μπορεί ποτέ να ελέγξει την αποσταθεροποίηση ούτε να ξαναμαζέψει τους ανέμους αν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Τόσο απλό. Αλλά ταυτοχρόνως και τόσο δύσκολο να το καταλάβουν όλοι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
