Με καθυστέρηση τριών ετών, το πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και είναι υπεύθυνο για το τερατούργημα που έχει δημιουργήσει στον δημόσιο τομέα, αποφάσισε να βάλει τάξη ακολουθώντας ορθόδοξη διαδικασία. Προτού δηλαδή κάνει απολύσεις για να μειωθεί ο δημόσιος τομέας, να ορίσει τις δομές του και το οργανόγραμμα που θα χρειαστεί να στελεχώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Χρειάστηκαν ασφυκτικές πιέσεις της τρόικας, απειλές για διακοπή της χρηματοδότησης της χώρας και έξοδο από το ευρώ, κατάρρευση της οικονομίας, για να μπορέσουν τα πολιτικά κόμματα να τα βάλουν με την εκλογική τους πελατεία.
Διότι τρία χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις, αντί να προχωρήσουν σε στοχευμένες απολύσεις των λιγότερο αποδοτικών και ικανών δημοσίων υπαλλήλων, να φτιάξουν ένα καινούργιο οργανόγραμμα για το Δημόσιο και να το στελεχώσουν με αξιοκρατικά κριτήρια από την υφιστάμενη δεξαμενή δημοσίων υπαλλήλων, μείωσαν τις αποδοχές δικαίων και αδίκων, δημιουργώντας έτσι στρατιά δυσαρεστημένων δημοσίων υπαλλήλων, που ζουν κοντά στα όρια της εξαθλίωσης και χωρίς κίνητρο στην εργασία τους.
Επιτέλους σήμερα, έστω και δειλά, γίνονται τα πρώτα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση για τη δημιουργία ενός μικρότερου, σύγχρονου, καλύτερα οργανωμένου και αποτελεσματικού δημόσιου τομέα. Μάλιστα, εκτός από τις απολύσεις επίορκων και μη αποδοτικών δημοσίων υπαλλήλων, την επιστροφή των αποσπασμένων στις οργανικές τους θέσεις κ.λπ., η κυβέρνηση επεξεργάζεται την κατάργηση της επετηρίδας στην προαγωγή των δημοσίων υπαλλήλων.
Οπως πολύ σωστά επισήμανε ο υπουργός Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρας θα πρέπει να προωθηθούν σε θέσεις ευθύνης νεότεροι υπάλληλοι, με υψηλά προσόντα και όρεξη για δουλειά. Γιατί στο Δημόσιο υπάρχουν πολλοί τέτοιοι υπάλληλοι, τους οποίους όμως οι επικρατούσες αντιλήψεις και ο κακός νοούμενος συνδικαλισμός δεν τους αφήνουν να εργαστούν και να αποδώσουν όπως θα ήθελαν.
Ομως και αυτά δεν αρκούν. Το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί δεν θα πρέπει να θυμίζει σε τίποτε το παλαιό κομματικό κράτος, το βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία. Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο, οικονομικά αποτελεσματικό κράτος, χωρίς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αναπτυξιακή μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να γίνει.
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι με το πρόσχημα του εξορθολογισμού της λειτουργίας του κράτους θα πρέπει να εγκαταλειφθεί ο κοινωνικός του ρόλος. Το νέο κράτος θα πρέπει να είναι ο εγγυητής της κοινωνικής πολιτικής. Διότι ακόμη και στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες δημοσιονομικές συνθήκες, υπάρχουν περιθώρια περικοπών μη παραγωγικών δημοσίων δαπανών για την προώθηση κοινωνικών πολιτικών.
Ανοίγεται λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν για τα προοδευτικά και αριστερά κόμματα, που είτε συμμετέχουν στην κυβέρνηση είτε όχι, για τη διαμόρφωση πολιτικού περιεχομένου στη δομή του νέου κράτους που οικοδομείται. Εκτός και αν κάποια επιθυμούν να επιστρέψουμε στο παρελθόν…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
