Τετέλεσται…

Κατά καιρούς εμβριθέστατοι δημοσιογράφοι και καταξιωμένοι πανεπιστημιακοί αναπτύσσοντες την αντίθεσή τους προς το μνημόνιο και τον αποτροπιασμό τους για τις συνέπειές του, αναφέρονται στην επιδημία αυτοκτονιών που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση και η αποτυχία της κυβέρνησης στην προσπάθεια να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και με εθνική υπερηφάνεια. Συγκλονισμένοι από αυτήν την επιχειρηματολογία αναζητήσαμε στην Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία στοιχεία για τις αυτοκτονίες στη χώρα μας από το 2000 μέχρι το 2010. Τα στοιχεία αυτά έχουν τη μορφή του πίνακα που ακολουθεί:

Για το 2011 και 2012 δεν υπάρχουν ολοκληρωμένα στοιχεία αλλά οπωσδήποτε οι αριθμοί που μας εδόθησαν είναι αισθητά κάτω από τις 400.

Ας δούμε όμως και ορισμένα άλλα στοιχεία από έρευνα των ειδικευμένων ψυχιάτρων κκ. Ο. Γιωτάκου, Γ. Τσουβέλα και Β. Κονταξάκη που δημοσιεύτηκε στην «Ψυχιατρική» στις 23/1/2012. Ο ετήσιος δείκτης αυτοκτονιών ανά 100.000 κατοίκους στις βαλκανικές χώρες είναι μόλις 4,7 για τους άνδρες και 3,3 για τις γυναίκες στην Αλβανία, 9,5 για τους άνδρες και 4 για τις γυναίκες στα Σκόπια, 29 και 7,5 στην Κροατία, 28 και 10 στη Σερβία. Μεταξύ των μεσογειακών χωρών χαμηλά ποσοστά έχουν η Μάλτα, 6 για τους άνδρες και 1 για τις γυναίκες. Το Ισραήλ 7 και 1,5 αντίστοιχα και η Κύπρος 7,5 και 1,5. Σε ό,τι αφορά τώρα τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, της πρώην Ανατολικής Ευρώπης και τις σκανδιναβικές χώρες, δηλαδή το αναπτυγμένο τμήμα της Ευρώπης, για μεν τους άνδρες ούτε σε μια περίπτωση δεν συναντάμε δείκτη κάτω του 10, για δε τις γυναίκες ούτε μια φορά μικρότερο από το 3 (Ηνωμένο Βασίλειο). Ρεκόρ καταλαμβάνει η Ρωσία με 54% για τους άνδρες και 9,5 για τις γυναίκες, η Λιθουανία με 61 και 10, η Ουγγαρία με 40 και 10.

Απέναντι λοιπόν σε αυτά τα ποσοστά η Ελλάδα εμφανίζεται με δείκτη αυτοκτονιών το 2010 μόνο 6% για τους άνδρες και 1% για τις γυναίκες, δηλαδή 2 από τις χαμηλότερες επιδόσεις που υπάρχουν πανευρωπαϊκά και ίσως παγκοσμίως.

Πού είναι το κλίμα αυτοκτονιών; Και καλά οι εκπρόσωποι της σημερινής βουλής που έχουν διαπιστώσει ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα των μυστικών εχθρών μας, ότι ετοιμάζεται απόβαση από άλλο πλανήτη των «νεφελίμ» που θα λύσουν και το πρόβλημα του χρέους μας και ότι όλο το υπέδαφός μας χερσαίο και θαλάσσιο είναι διάφορα πετρέλαια, φυσικά αέρια και άλλα πολύτιμα, είναι δυνατόν να μπουρδολογούν, αλλά και οι έγκυροι δημοσιογράφοι; Οι εμβριθείς καθηγητές! Και τα κανάλια που υποτίθεται διυλίζουν τον κώνωπα κάθε κυβερνητικής δήλωσης είναι δυνατόν να πέφτουν τόσο έξω; Ποιο να είναι άραγε το μυστικό αυτής της τερατώδους ελλείψεως συνάφειας μεταξύ του αυτονόητου που προκύπτει από την αντιμνημονιακή προπαγάνδα και την πραγματικότητα; Ποιος φταίει; Μήπως επειδή δεν είναι δυνατόν να αρμενίζουμε στραβά να ρίξουμε συνεργείο αυθαιρέτων ή παράνομων χωματερών από κάποιον Δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ και να διορθώσουμε με παρεμβάσεις τον αναιδή αιγιαλό που μας διαψεύδει. Η αλήθεια είναι απλή αλλά χρειάζεται μια ελαφρά καταπόνηση των εγκεφαλικών κυττάρων, πράγμα ασυνήθιστο στην εποχή μας. Ο άνθρωπος άγεται στην αυτοκτονία από ψυχολογικά αδιέξοδα. Αυτά προκύπτουν ευκολότερα όταν τα υλικά προβλήματα της ζωής έχουν επιλυθεί. Οταν παλεύεις για να εξασφαλίσεις τα προς το ζην γιγαντώνεσαι και δεν σου περισσεύει χρόνος και συναισθήματα για να τα σπαταλήσεις σε εσωστρέφεια και απαισιοδοξία.

Το 1976, με τον ούριο άνεμο της μεταπολίτευσης είχαμε συγκροτήσει στον Δικηγορικό Σύλλογο μια «επιτροπή αγώνα δικηγόρων» για να ασχοληθούμε με τα κακώς κείμενα. Συνέβησαν τότε αλλεπάλληλες αυτοκτονίες κρατουμένων και ξεκινήσαμε μια έρευνα για να βρούμε την παθογένεια που οδηγούσε τους κρατούμενους στο αποτρόπαιο αυτό τέλος. Ηταν τεράστια η έκπληξή μας όταν ανακαλύψαμε ότι στις στατιστικές του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) οι αυτοκτονίες κρατουμένων στην Ελλάδα ήταν οι χαμηλότερες με την εξαίρεση της Τουρκίας, του «εξπρές του Μεσονυχτίου». Τα υψηλότερα ποσοστά των αυτοκτονιών στις φυλακές διαπιστώνονταν κατά σειρά στην Ελβετία, στη Σουηδία και στη Δυτική Γερμανία. Εκεί ασφαλώς όπου θα ετηρούντο κατά απαράβατο τρόπο όλοι οι σύγχρονοι κανονισμοί και θα γίνονταν σεβαστά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ατομικά δικαιώματα που οι κρατούμενοι διατηρούσαν.