Ο πόλεμος που μαίνεται στη Θεσσαλονίκη ξεπερνά και αυτόν των Ρόδων – ας μην διαρκεί τριάντα χρόνια… Η κόντρα ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Σωτήρη Χατζάκη και το Διοικητικό Συμβούλιο δεν έχει τέλος, ενώ γίνεται όλο και πιο ανελέητη.
Η ανταλλαγή ανακοινώσεων, ή καλύτερα πυρών, συντηρεί και πολλαπλασιάζει την αντιδικία. Την ίδια στιγμή που το υπουργείο Πολιτισμού έχει σαφώς πάρει θέση καθώς είχε ήδη ζητήσει την παραίτηση του Δ.Σ., προτού γίνει ο απολογισμός της σεζόν 2011-2012 και της τριετίας 2009-2012.
Εδώ και καιρό η επικοινωνία ανάμεσα στο Δ.Σ. και τη διεύθυνση του ΚΘΒΕ γίνεται διαμέσου ανακοινώσεων στον Τύπο, όπου η μία πλευρά πετά το γάντι στην άλλη.
Είναι απορίας άξιον πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί πάνω, θέλουν να λένε ότι ασχολούνται με τον πολιτισμό. Ποιον πολιτισμό; Και πού βρίσκεται, αλήθεια, ο δικός τους, ο προσωπικός τους πολιτισμός;
Οσο για την ουσία, το ερώτημα παραμένει: Στόχος ενός κρατικού θεάτρου είναι το οικονομικό κέρδος; Τα έσοδα στα ταμεία; Ο απολογισμός του ρευστού; Εννοείται ότι ένα υγιές οικονομικά κρατικό θέατρο είναι ζητούμενο στην κοινωνία, κυρίως δε σε εποχές κρίσης. Ωστόσο δεν έχουν σημασία το ρεπερτόριο, το δυναμικό, η άποψη, η πρόταση; Η αναζήτηση, το πείραμα, η ιδέα, η ουσία; Πιστεύει κανείς σήμερα ότι θέατρο σημαίνει έργα και ηθοποιοί μοιρασμένοι σε παραστάσεις;
Πού είναι το ΚΘΒΕ του Καραντινού, του Βολανάκη, του Ευαγγελάτου; Που είναι το ΚΘΒΕ;
