Μιλώντας πριν από λίγες ημέρες για την κατάσταση στην Ελλάδα ο εξαιρετικός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ έκανε τη διάγνωση ότι «η άκρα Αριστερά μοιάζει δευτερεύουσα απειλή σε σχέση με την άκρα Δεξιά».
Και αυτό επειδή, όπως εξήγησε, «η άκρα Αριστερά δημιουργεί καταστάσεις ανομίας αλλά δεν είναι απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία».
Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω πώς μετράει ή πώς αξιολογεί μια «απειλή» ο διαπρεπής ιστορικός ώστε να συμπεραίνει πότε είναι πρωτεύουσα και πότε δευτερεύουσα.
Πολύ φοβούμαι πως τέτοιες μετρήσεις ούτε υπάρχουν ούτε μπορούν να υπάρξουν.
Ακόμη περισσότερο όταν η απειλή κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι πάντα μία –ακόμη κι αν δεν είναι πάντα κοινή.
Είναι η απειλή του αντικοινοβουλευτισμού (από όπου κι αν προέρχεται) και της αντιδημοκρατικότητας (όποιος κι αν τη διατυπώνει).
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ο Μαζάουερ κάνει λάθος. Είναι το τυπικό λάθος ενός ανθρώπου που διαβάζει μια πραγματική κατάσταση με τα γυαλιά της ιστορικής αναλογίας.
Και δεν είναι ο μόνος.
Μεγάλη μερίδα του διεθνούς Τύπου αντιμετωπίζει τη σημερινή Ελλάδα περίπου ως ριμέικ της μεσοπολεμικής Ευρώπης.
Οι ανταποκριτές μεταδίδουν εικόνες που περισσότερο παραπέμπουν στη Μαδρίτη όταν αντιστεκόταν στον Φράνκο παρά στην πρωτεύουσα μιας ευρωπαϊκής δημοκρατικής χώρας που βρίσκεται σε κρίση.
Μια εξαιρετική (κατά τα άλλα) εφημερίδα όπως ο «Guardian» έχει ήδη εξαγγείλει πέντε-έξι εξεγέρσεις στη (σχεδόν) «εξαθλιωμένη Αθήνα».
Και μόλις προ διμήνου η ίδια εφημερίδα προκάλεσε αίσθηση εντοπίζοντας κάποιους «αντιφασίστες» που έπειτα από συμπλοκές με «νεοναζιστές» βασανίστηκαν στα κρατητήρια της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι απροσδιόριστοι «αντιφασίστες»; Πώς δεν τους έχουμε ξανακούσει; Και από πού ξεφύτρωσαν να αναχαιτίσουν τον ναζισμό μεταξύ Πατησίων και Αχαρνών;
Αποτελούν κάποια εγχώρια «Αντιφασιστική Φρουρά Νέων» σαν εκείνη που πλακωνόταν με τα Τάγματα Εφόδου στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης;
Κατέφθασαν εθελοντικώς από το εξωτερικό για να πολεμήσουν τον φασισμό όπως οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στον ισπανικό Εμφύλιο;
Ή μήπως είναι απλώς μια νοσταλγική φαντασίωση για μια συνηθισμένη (δυστυχώς) συμπλοκή κάποιας ακροαριστερής συμμορίας με κάποια ακροδεξιά συμμορία σε κάποια γειτονιά της Αθήνας;
Ετσι μας βλέπουν, θα μου πείτε. Σωστό. Αρκεί να μη συμπεράνει κανείς πως έτσι είμαστε επειδή έτσι μας βλέπουν.
Διότι η διαφορά της ζωής από την Ιστορία είναι ότι στην Ιστορία ξέρουμε τι συνέβη επειδή ξέρουμε το τέλος.
Αντιθέτως, στη ζωή όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν εξίσου ανοιχτά –μέχρι τέλους…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
