Κίνημα κηπουρών!

Δεν έχω αντίρρηση να συζητήσουμε σοβαρά τι πρέπει να γίνει, ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν ότι δεν χρειάζεται πια το ΠαΣοΚ και ότι ίσως πρέπει να φτιαχτεί κάτι άλλο.

Δεν έχω αντίρρηση σε οτιδήποτε εμπίπτει στον χώρο του έντιμου και ανοιχτού δημοκρατικού διαλόγου.

Αλλά να κουνούν το δάχτυλο και οι «κηπουροί» του Παπανδρέου πάει πολύ!

Διότι αυτό δεν είναι έντιμο.

Δεν γίνεται δηλαδή να ζητούν τα ρέστα ο Ραγκούσης, ο Ξυνίδης, η Μαριλίζα και όλοι εκείνοι που έριξαν χαζοχαρούμενα τη χώρα στα βράχια και έστειλαν το ΠαΣοΚ στην Κόλαση.

Δεν είναι απλώς ότι ο λαός τούς αποδοκίμασε συντριπτικά στις κάλπες και πολιτικά και προσωπικά: να θυμίσω πως ούτε ένας από τους εκλεκτούς του πρώην πρωθυπουργού δεν κατάφερε να επανεκλεγεί.

Είναι κυρίως ότι (όπως έλεγε και η Λαίδη Μακμπέθ) «εδώ μυρίζει αίμα ακόμα». Από τα δικά τους χέρια.

Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς είναι δυνατόν οι πρωτεργάτες της μεγαλύτερης καταστροφής των τελευταίων δεκαετιών να περιφέρουν δημοσίως αυτάρεσκες δοξασίες ή ανεξέλεγκτες επικρίσεις σε βάρος όσων ανέλαβαν να διαχειριστούν την καταστροφή που εκείνοι προκάλεσαν.

Είναι σαν οι αξιωματικοί του «Τιτανικού» να βρίζουν τους ναυαγοσώστες.

Πότε λοιπόν πρόλαβε το ΠαΣοΚ να γίνει «το ΠαΣοΚ του Βενιζέλου» που λέει ο Ραγκούσης; Και πότε πρόλαβε ο Βενιζέλος να κάνει το ΠαΣοΚ «παράρτημα της ευρύτερης Κεντροδεξιάς» που λέει η Μαριλίζα;

Δηλαδή σε τι ΠαΣοΚ ζούσαν προτού εκλεγεί τον περασμένο Μάρτιο ο Βενιζέλος;

Και πότε ακριβώς ανακάλυψαν αυτοί οι ανήσυχοι πολιτικοί την «αριστερή τους συνείδηση»;

Διότι επί δυόμισι χρόνια άντεχαν μια χαρά να κόβουν συντάξεις, να βάζουν φόρους, να βουλιάζει η χώρα αλλά να χειροκροτούν τον πρωθυπουργό που τους κρατούσε στην εξουσία.

Δεν θα έβλαπτε λοιπόν λίγη αυτογνωσία. Κάποια ταπεινότητα. Και ίσως μια στοιχειώδης οξυδέρκεια.

Διότι ακόμη και αν επιζητούν την πολιτική επιβίωσή τους (επιδίωξη απολύτως θεμιτή…), αποκλείεται να την επιτύχουν εκδηλώνοντας «κίνημα κηπουρών».