Το πρώτο αποτέλεσμα της μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας για τις λίστες σημειώθηκε στον Βόλο: ένας άνθρωπος απαγχονίστηκε στο γκαράζ του σπιτιού του επειδή δεν άντεχε τον διασυρμό.
Πιο ψύχραιμος, ο Μεϊμαράκης αντέδρασε μόνο με μπινελίκια!
Είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα συνετιστεί από το γεγονός. Διότι πολύ φοβούμαι ότι κανένας δεν είναι πλέον σε θέση να συνειδητοποιήσει τα στοιχειώδη. Είτε στην τραγική είτε στη γελοία εκδοχή τους.
Να μην ξεχνάμε ότι υπήρξε τηλεοπτική εκπομπή που σπονσοράρισε τους περίφημους ομογενείς που είχαν μαζέψει 600 δισ. για να αποπληρώσουν το δημόσιο χρέος –είναι η ίδια εκπομπή που στο παρελθόν είχε βγάλει το ψωμί της με το σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!».
Κι αυτό δεν είναι παρά η γελοία εκδοχή ενός δράματος, αν τα δράματα έχουν γελοία εκδοχή.
Η θεωρία είναι ότι ο κόσμος πεινάει. Σύμφωνοι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να οδηγεί η πείνα στον κανιβαλισμό. Ακόμη και τη δυστυχία του μπορεί κάποιος να τη βιώσει με αυτοσυγκράτηση και αξιοπρέπεια.
Εμείς αντίθετα, στο όνομα της δικής μας ζωής που υποτίθεται ποδοπατήθηκε, θέλουμε να συνθλίψουμε και τη ζωή τού άλλου. Οποιος κι αν είναι ο άλλος, αρκεί να υποψιαζόμαστε ότι δυστυχεί λιγότερο. Εχουμε μετατραπεί σε εξαρτημένους χρήστες κοινωνικού μίσους.
Θέλω να το πω ειλικρινά. Πολύ φοβούμαι ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Αλλά ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια στρατιά διαταραγμένων που ζητεί εκδίκηση.
Εκδίκηση για ποιο πράγμα; Για τη ζωή τους; Για τη ζωή μας; Για τη ζωή τού άλλου; Δεν το ξέρω.
Διαπιστώνω, όμως, ότι η ελληνική κοινωνία δεν ζει μόνο μια οικονομική κρίση, αλλά κι ένα συλλογικό ψυχόδραμα. Το οποίο αποτελεί το άθροισμα χιλιάδων προσωπικών ψυχοδραμάτων, τα οποία ουδείς μπορεί να ελέγξει κι ενδεχομένως ούτε καν να ερμηνεύσει.
Ετσι, η ζωή του Αλλου γίνεται εύκολα σκουπίδι.
Ενα μικρό, ίσως δυσδιάκριτο σκουπιδάκι στον οχετό μιας ακατάσχετης πραγματικής και λεκτικής βίας που μας περιβάλλει και μας παρασύρει.
Ολες οι προσωπικές αδυναμίες, όλες οι ατομικές ολιγωρίες, όλες οι συλλογικές ανεπάρκειες κι όλες οι κοινωνικές παθογένειες βγήκαν στον αφρό. Βρήκαν πρόσχημα, άλλοθι, δικαιολογία.
Αποτελούν πλέον τον κυρίαρχο κώδικα ανάγνωσης των πραγμάτων. Και καθοδηγούν μια πανίσχυρη προσπάθεια αποσταθεροποίησης των πάντων, στο όνομα της αποσταθεροποίησης του καθενός.
«Ποιος είναι στη λίστα». «Ποιος δεν είναι στη λίστα». Δεν είναι παρά ένα νοσηρό παιχνίδι ονομάτων που όλο και περισσότερο κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο κυνήγι ζωών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
