Μπορεί η Χρυσή Αυγή να αποδειχθεί χρυσή ευκαιρία; Ναι, μπορεί.
Υπό μία προϋπόθεση. Οτι θα αποτελέσει τον καθρέφτη στον οποίο θα αναγνωρίσουμε όλοι τον κακό μας εαυτό. Τον ανομολόγητο εαυτό.
Στο Πανεπιστήμιο είχα καθηγητές δύο κορυφαίους μελετητές του ναζισμού. Τον εβραίο Σαούλ Φριντλέντερ και τη Γερμανίδα Μαρλίς Στάινερτ.
Και οι δύο από κοινού μάς δίδασκαν ότι η απήχηση του ναζισμού στη Γερμανία του Μεσοπολέμου οφειλόταν βεβαίως στην οικονομική κρίση αλλά κυρίως στην ικανότητά του να ανταποκριθεί στα «σιωπηλά μοντέλα» της γερμανικής κοινωνίας.
«Σιωπηλά μοντέλα». Βλέπω το ίδιο έργο να παίζεται σήμερα γύρω μου.
Διότι αν θέλουμε να είμαστε ψυχρά αντικειμενικοί, η Χρυσή Αυγή ανταποκρίνεται σε όλα τα χαρακτηριστικά υστέρησης και καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας.
Στο ρεμπελιό, στον φανατισμό, στην ιδεοληψία, στην απροσαρμοστικότητα, στη μισαλλοδοξία, στη διαβολή, στον φθόνο, στην αμετροέπεια, στο θράσος, στην απαιδευσία, στον τσαμπουκά…
Ενα αναχρονιστικό συνονθύλευμα που ίσως ήταν απλώς γραφικό, αν δεν προβαλλόταν χρόνια τώρα ως η αδιαμφισβήτητη βάση μιας λούμπεν εθνικής ιδιοσυστασίας.
Αυτή η κοινή βρύση πότισε όλες τις επιμέρους παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα Αριστερά. Από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ως τη μετανάστευση και την ανομία. Από τη Ραφήνα ως την Κερατέα.
Οποιος λοιπόν θέλει να αντιμετωπίσει ριζικά τη Χρυσή Αυγή δεν έχει παρά να κηρύξει πόλεμο στα «σιωπηλά μοντέλα» που μας κατατρέχουν.
Ακόμη κι αν την πληρώσουν όσοι ποτίστηκαν μαζί της σε δρόμους οργής και σε πλατείες αγανάκτησης. Παράπλευρες αλλά όχι δυσάρεστες απώλειες.
Εβδομάδες τώρα εφημερίδες όπως η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης» επικρίνουν σκαιώς όσους επικαλούνται την ταύτιση των άκρων. «Δεν είμαστε ίδιοι!» απαντούν.
Να το δεχθώ. Θεωρούν ίσως ότι εκείνοι κινούνται από διαφορετικές ιδέες και προθέσεις.
Ή, όπως εξήγησε στον γράφοντα η «Αυγή», η ανομία της άκρας Αριστεράς είναι ευγενέστερη από την ανομία της άκρας Δεξιάς διότι (εκτός των άλλων) δεν σκοτώθηκε και κανένας – υποθέτω εξαιρούνται οι τρεις της Marfin…
Απελπισμένο επιχείρημα. Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. Οπως δεν υπάρχουν δύο έννομες τάξεις – αυτή που μας γουστάρει και η άλλη…
Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς.
Στην ίδια βρύση ποτίζονται. Τα ίδια «σιωπηλά μοντέλα» υπηρετούν. Και όσο δεν το καταλαβαίνουμε, τόσο θα πληθαίνουν οι μαυροντυμένοι «φουσκωτοί».
Εκτός κι αν η Χρυσή Αυγή αποδειχθεί όντως χρυσή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε όλοι για όλα και κατ’ αρχήν για τους εαυτούς μας…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
