Αν πιστέψω όσα γράφει σε άρθρο του στον προχθεσινό «Le Monde», η λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα για τον (αυτοαποκαλούμενο) φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ είναι (περίπου) ο ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν ξέρω αν η ιδέα είναι χρήσιμη για την Ευρώπη. Μάλλον όμως δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προτού ανακαλύψει την αλήθεια στον δρόμο για την Κουμουνδούρου, ο Ζίζεκ έχει πει την καλή του κουβέντα για τον Λένιν, τον Μάο Τσε Τουνγκ, τον Πολ Ποτ, αλλά και τον εθνικοσοσιαλισμό – πράγμα που σημαίνει ότι ο Τσίπρας είναι ίσως ο μοναδικός ήρωας του Ζίζεκ που δεν μετράει τουλάχιστον δύο εκατομμύρια πτώματα στο ενεργητικό του…
Τι είναι όμως αυτό που γοήτευσε τον Ζίζεκ στον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την ενθουσιώδη υποδοχή του στην Αθήνα;
Το σημειώνει μέσω μιας αναφοράς στο «Forbes Magazine». «Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού. Υπάρχει καλύτερη υποψήφια από την Ελλάδα;».
Διότι το ζήτημα του Ζίζεκ δεν είναι τελικά να διορθωθεί ή να τροποποιηθεί η πολιτική που εφαρμόζεται, αλλά να χρησιμοποιηθούν στην κρίση «λύσεις (…) που θα προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά».
Σύμφωνα με τον Ζίζεκ (αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν έχω καταλάβει καλά…), «η νίκη της ΝΔ είναι το αποτέλεσμα μιας ωμής εκστρατείας, κορεσμένης από ψέματα και καταστροφολογικές δηλώσεις».
Αναρωτιέμαι όμως γιατί χρειάζεται να πάνε τόσο μακριά για να αναζητήσουν μια εξήγηση.
Γιατί δηλαδή δεν δέχονται κάτι πολύ πιο απλό: ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλησε να αποτελέσει η χώρα του το «σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού», ούτε ψάχνει για «λύσεις που θα προέρχονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά».
Εκείνο δηλαδή που προσπάθησε να αποφύγει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός είναι ακριβώς αυτό που αναζητεί ο Ζίζεκ. Τόσο απλό!..
Με άλλα λόγια, η διαφορά του Ζίζεκ από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τουλάχιστον ο Ζίζεκ μιλάει με ειλικρίνεια. Λέει ανοιχτά ότι το ζητούμενο στις 17 Ιουνίου δεν ήταν το μνημόνιο, ούτε η λιτότητα, ούτε το ευρώ, ούτε η ανεργία. Ηταν ένα σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού.
Ενδόμυχα λοιπόν ο ελληνικός λαός απέρριψε με απόλυτη διαύγεια τη μοναδική πρόταση που εξίσου ενδόμυχα τέθηκε υπόψη του.
Εκανα αυτή την παρέκβαση από τον Ζίζεκ διότι ήθελα να υπογραμμίσω τι πραγματικά συνέβη χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από προσχήματα.
Ακόμη περισσότερο επειδή, αν αυτό ήταν το ουσιαστικό περιεχόμενο των εκλογών, τότε είναι προφανή δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι η Ελλάδα αποτελεί την «καλύτερη υποψήφια» επειδή το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό της σύστημα έχει καταρρεύσει. Η χώρα μας έχει, τρόπον τινά, αναδειχθεί ο «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόσμου.
Δεύτερον, ότι τίποτε δεν κρίθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Η πίεση θα επανέλθει. Σύντομα, αλλά όλο και πιο βίαια.
Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι ότι η Ελλάδα θεωρείται σήμερα από μια παγκόσμια «ριζοσπαστική Αριστερά» (σαν αυτήν του Ζίζεκ και των ομοϊδεατών του) ως το προνομιακό πεδίο στο οποίο ο «σύγχρονος κομμουνισμός» θα πάρει τη ρεβάνς από τον καπιταλισμό.
Ως εκ τούτου δεν έχει καμία βάση το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς μια συνάθροιση καλόκαρδων αλλά άπειρων ή ανώριμων ανθρώπων, οι οποίοι με τον καιρό θα αποτελέσουν μια διαφορετική και πιο σύγχρονη εκδοχή της Κεντροαριστεράς – η θεωρία δηλαδή του «νέου ΠαΣοΚ»…
Δεν αμφισβητώ προφανώς ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, προς Θεού!
Το συνολικό αφήγημα όμως πάνω στο οποίο έχει στηθεί η πολιτική προσπάθειά τους είναι περίπου αυτό που περιγράφει ο Ζίζεκ. Είναι ένας αριστερός ρεβανσισμός, όχι μια προοδευτική αλλαγή. Ενα σχέδιο ρήξης, όχι μεταρρύθμισης.
Ολα αυτά βεβαίως μπορούν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει «αδύναμος κρίκος» – ακριβώς όπως το 1943-1949.
Γι’ αυτό η κοινωνική και οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, η ανασυγκρότηση του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, αποτελούν πλέον απόλυτες εθνικές επιταγές, αν όχι ευρωπαϊκές προτεραιότητες.
Γι’ αυτό κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν μπορεί να φέρει μόνος του εις πέρας αυτή την προσπάθεια.
Και γι’ αυτό είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι τον κίνδυνο και να συμπράξουν ουσιαστικά στη σταθεροποίηση της κατάστασης.
Δεν ξέρω ποιος από τους δικούς μας θα τους δώσει να το καταλάβουν. Δεν ξέρω καν αν θέλουν πια να μας ακούσουν.
Ευελπιστώ τουλάχιστον να διαβάζουν κι αυτοί Ζίζεκ και να καταλαβαίνουν τι θέλει να πει…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
