Αναμένοντας με αγωνία να δούμε αν θα κριθούμε προακτέοι ή έστω μετεξεταστέοι από την επανελθούσα στην Αθήνα τρόικα (γιατί ούτε θέλω να σκέπτομαι ότι μπορεί να απορριφθούμε για κάποιες μηδενικές επιδόσεις μας), θα ζητήσω να προσέξετε δυο θλιβερές διαπιστώσεις μου, που ίσως εξηγούν γιατί ακόμα και ο λατρευόμενος από τους κρατιστές και αντιμνημονιακούς νομπελίστας Πoλ Κρούγκμαν έγραψε πρόσφατα ότι «η Ελλάδα λίγο ως πολύ είναι μια χαμένη υπόθεση».
Η πρώτη αναφέρεται στην κατηγορηματική διαβεβαίωση της νέας κυβέρνησης ότι ουδεμία απόλυση θα γίνει στον δημόσιο τομέα, επιβεβαιώνοντας τους φόβους ότι η κορυφαία προτεραιότητά της είναι να καθησυχάσει τις στρατιές των πελατών των κομμάτων που την απαρτίζουν. Εστω κι αν ακόμα δεν γνωρίζουν να γράφουν το όνομά τους, αν διαπρέπουν σε κοπάνες, αν επιδεικνύουν αδιαφορία για την εκπλήρωση των καθηκόντων τους, αν αναξίως κατέχουν τη θέση τους στη δημόσια διοίκηση (ελπίζω ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στους καθησυχαζόμενους οι μιζαδόροι και οι εκβιαστές). Μια κυβέρνηση που θέλει να φέρει αλλαγή προς το καλύτερο και να μας σώσει από τον ασυγκράτητο οικονομικό και ηθικό κατήφορο, θα έπρεπε να περιορισθεί στη διαβεβαίωση ότι κανένας άξιος, ευσυνείδητος και αναγκαίος υπάλληλος δεν έχει λόγο να φοβάται ότι θα χάσει τη θέση του.
Η σχεδόν αήθης αυτή κυβερνητική διαβεβαίωση όχι μόνο δείχνει ότι το κομματικό κόστος και η πελατειακή νοοτροπία εξακολουθούν να προτάσσονται και θα συνεχίσουν να βασιλεύουν, αλλά συνιστά και απαράδεκτη πρόκληση σε βάρος του υπόλοιπου, πλην δημοσίων υπάλληλων, λαού τον οποίον τσακίζουν η ανεργία και ο φόβος του αύριο, λες και είναι δευτέρας κατηγορίας πολίτες. Τραγικό πολιτικό σφάλμα η δήλωση αυτή που προδίδει όχι μόνο ότι κάποιοι πολιτικοί μας παραμένουν αδιόρθωτοι, αλλά και ότι δείχνουν απρονοησία επιδεικνύοντάς το.
Η δεύτερη διαπίστωσή μου έχει και πολιτική και κοινωνική διάσταση. Κατά την πολυήμερη ιδιότυπη απεργία των φαρμακοποιών, στην οποία προς τιμήν τους δεν μετείχαν οι συμπολίτες μου φαρμακοποιοί του Πειραιά, ήταν εύλογο οι περισσότερο επειγόμενοι και οικονομικά ασθενέστεροι ασφαλισμένοι να σπεύσουν στα εκεί φαρμακεία. Ομως παρατηρήθηκε το φαινόμενο ατελείωτων ουρών, εύλογης αγανάκτησης, ακόμα και διαπληκτισμών σε μερικά από τα κεντρικά φαρμακεία του Πειραιά. Φυσικά το γεγονός προσέλκυσε το «φιλάνθρωπο» ενδιαφέρον των τηλεοράσεων, που πρόβαλλαν το άθλιο θέαμα πλειοδοτώντας σε καταγγελίες κατά του ανάλγητου και ανίκανου κράτους. Ομως κανένα σοβαρό πρόβλημα δεν θα είχε παρατηρηθεί αν κάποιος ενημέρωνε τους ταλαιπωρούμενους ότι δεκάδες άλλα φαρμακεία πέραν του κέντρου του Πειραιά μάταια περίμεναν να τους εξυπηρετήσουν, όπως διαπίστωσα από την εικόνα των άδειων από πελατεία φαρμακείων της περιοχής της κατοικίας μου (Φρεαττύδα). Ούτε το υπουργείο σκέφθηκε να γνωστοποιήσει ποια φαρμακεία λειτουργούν, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση, ούτε τα μέσα ενημέρωσης καθώς έτσι θα στερούνταν το θέαμα των διαπληκτισμών και την ευκαιρία να δείξουν τη «συμπόνια» τους προς τους ταλαιπωρημένους, ούτε οι συνδικαλιστές και τα κόμματα, που κόπτονται υπέρ του λαού και επαγγέλλονται, στα λόγια μόνο, την κοινωνική τους ευαισθησία. Πού ήταν το ΠΑΜΕ και οι οργανώσεις των αγανακτισμένων να συμπαρασταθούν στους ταλαίπωρους, όπως κάνει η Εκκλησία, κάποιες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ένας ραδιοτηλεοπτικός σταθμός και κάποιοι αφανείς εθελοντές, δραστηριότητες που αποσιωπούνται από τα καταστροφολογούντα ΜΜΕ; Και γιατί τόσο προθύμως όλα τα κόμματα εισέπραξαν κατά προτεραιότητα τις κρατικές επιχορηγήσεις χωρίς να σκεφθούν ότι προέχει η πληρωμή των οφειλομένων από το κράτος στα φαρμακεία, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να σώζουν ζωές; (Για να γίνουν αντιληπτές η απληστία και η κακοδιαχείριση των ελλειμματικών ελληνικών κομμάτων αρκεί να αναφερθεί ότι για κάθε έγκυρη ψήφο στην Ελλάδα δίνονται σε αυτά 9,39 ευρώ, ενώ ο μέσος όρος στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μόνο 3,73 ευρώ.)
jmarinos@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
