Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον, ο Ολι Ρεν στις Βρυξέλλες και όλες σχεδόν οι τράπεζες του πλανήτη θα βρίσκονται σήμερα το βράδυ σε επιφυλακή περιμένοντας το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών.
Η μία εξήγηση είναι ότι έπεσαν και αυτοί θύματα της «κινδυνολογίας» ή του «τρόμου» που (κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ) σπέρνουν «τα δελτία των 8».
Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι οι ελληνικές εκλογές έχουν εκ των πραγμάτων προσμετρηθεί στις παραμέτρους σταθερότητας της ευρωζώνης και κατ’ επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Η πρώτη εξήγηση προφανώς με κολακεύει. Ταπεινά όμως θα επιλέξω τη δεύτερη – μου φαίνεται πιο αληθοφανής.
Δεν ξέρω όμως αν θα συμφωνήσουν μαζί μου όλοι οι έλληνες ψηφοφόροι.
Εδώ και δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια έχουν εκπαιδευτεί στον υποκειμενισμό και την καχυποψία.
Στην υπόνοια ότι λειτουργεί κάποιο «σύστημα συμφερόντων», το οποίο δεν παρουσιάζει τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως το συμφέρουν.
Το κόλπο είναι παλιό και χρησιμοποιήθηκε από πολλούς.
– Από τον Κ. Μητσοτάκη για να εξηγήσει την ανατροπή του από τον Αντ. Σαμαρά.
– Από τον Μ. Εβερτ και μετά από τον Κ. Καραμανλή για να δικαιολογήσουν τις εκλογικές αποτυχίες τους το 1996 και το 2000.
– Από τον Ν. Κωνσταντόπουλο που δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει επιλογή συμφερόντων – άλλωστε «τα δικά μας» είναι πάντα καλύτερα…
– Από τον Γ. Παπανδρέου που το 2007 δήλωσε θύμα επίθεσης «εξωθεσμικών κέντρων» προκειμένου να εκλεγεί ξανά αρχηγός του ΠαΣοΚ – με τα γνωστά αποτελέσματα και για το ΠαΣοΚ και για τον τόπο…
Διαδοχικές γενιές πολιτικών προσπάθησαν να ισοφαρίσουν τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους κατασκευάζοντας έναν φανταστικό κίνδυνο ή μια ιδανική απειλή. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να βαδίζει έναν δρόμο που άλλοι άνοιξαν.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όμως όλοι αυτοί απλώς πριόνισαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν.
Διότι υγιής πολιτική χωρίς ενημερωμένη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.
Στη σημερινή Ελλάδα όμως συγκροτήθηκε ένα παράλληλο, ενδεχομένως ύποπτο, ασφαλώς ιδιοτελές και παντελώς ανεύθυνο σύστημα πληροφόρησης, το οποίο μπορεί να μην προσδιορίζει τις γενικότερες συντεταγμένες της κοινωνίας αλλά μερικές φορές τις αποσταθεροποιεί.
Και φτάσαμε τώρα στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης να θεωρείται πληροφορία η κάθε κακοήθεια του κάθε τσαρλατάνου.
Ο Ευ. Βενιζέλος ας πούμε εξερράγη (και δικαίως…) όταν ρωτήθηκε από θαμώνα διαδικτυακής εκπομπής για «τη λίστα του Χριστοφοράκου» που (υποτίθεται) «έχει στα χέρια της η Μέρκελ και εκβιάζει τους έλληνες πολιτικούς».
Δυστυχώς όμως τέτοιες μπαρούφες δεν είναι απλές επινοήσεις κάποιου παράφρονος περαστικού.
Εχουν ακουστεί, συζητηθεί ή αναπαραχθεί από ανθρώπους που δεν δίνουν πάντα την αίσθηση ότι χρειάζονται την άμεση φροντίδα της επιστήμης. Από ανθρώπους που απλώς επιζητούν μια «άλλη» αλήθεια… Και την κατασκευάζουν!
Ως εκ τούτου, με τέτοιο επίπεδο ενημέρωσης θα προσέλθει σήμερα στις κάλπες ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Μια κοινωνία όχι μόνο δύσπιστη και κακόπιστη αλλά επιπλέον αλαφιασμένη από την κρίση κι από όλους τους ασκούς που έχουν ανοίξει.
Μια κοινωνία που ακούει (και δυστυχώς θέλει να ακούει…) ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα βλέπει, ούτε όπως τα μαθαίνει, αλλά όπως της αρέσει να τα νομίζει.
Το φαινόμενο βεβαίως δεν είναι συμπτωματικό ούτε αποκλειστικά ελληνικό.
Σε όλον τον πλανήτη (και πρωτίστως στις πλουραλιστικές χώρες…) η επίθεση κατά της δημοκρατίας ξεκινάει από την επίθεση κατά του κυρίαρχου συστήματος ενημέρωσης.
Ακριβώς όπως τα στρατιωτικά κινήματα καταλαμβάνουν πρώτα τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, έτσι και τα κινήματα πολιτικής εκτροπής πασχίζουν πρώτα να εξουδετερώσουν τα μέσα ενημέρωσης.
Με κάθε τρόπο. Αλλά με το μονότονο επιχείρημα ότι εκπέμπουν μια άλλη αλήθεια από αυτήν «που συμφέρει τον λαό» – δηλαδή, τους ίδιους…
Αλλά όταν η αλήθεια δεν εξυπηρετεί τους ίδιους, δηλαδή τον λαό, τότε ποιον εξυπηρετεί; Μα προφανώς εκείνους που την εκπέμπουν! Νομίζω ότι ακόμη κι ο Καπελάς της «Χώρας των Θαυμάτων» θα ζήλευε τη λογική.
Σε περιόδους πολιτικής έντασης και εκλογικών αναμετρήσεων, σε περίοδο αμφιβολίας και καχυποψίας, αυτή ακριβώς η αρρωστημένη λογική βρίσκει πρόσφορο έδαφος και πολλούς υπηρέτες.
Ειλικρινά θέλω να ελπίζω ότι από αύριο η χώρα θα μπει σε μια πορεία ανόρθωσης και ανασυγκρότησης.
Μόνο που αναπόσπαστη προϋπόθεση αυτής της πορείας είναι να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την πραγματικότητα και την αλήθεια. Να φύγει από τις βεβαιότητες των παραισθήσεων και των ψευδαισθήσεων που της καλλιεργούν.
Δεν είμαι βέβαιος αν θα το καταφέρει. Αλλά ένας Θεός ξέρει πόση ανάγκη το έχει!..
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
