Εχω μπροστά μου το ενημερωτικό σημείωμα με ημερομηνία 27 Μαρτίου που διανεμήθηκε στους ευρωβουλευτές πριν από την εμφάνιση της τρόικας στο Ευρωκοινοβούλιο.
Στο σημείωμα υπάρχει και ένα κεφάλαιο που ονομάζεται «Προτεινόμενοι δρόμοι εξόδου από την κρίση» (σ. 12).
Τι διαβάζει κανείς εκεί; Τρεις αναφορές. Μια γενικόλογη (για τις απόψεις του Κέντρου Ερευνών Ευρωπαϊκής Πολιτικής και του Ντάνιελ Γκρος) και δυο πιο συγκεκριμένες.
Η πρώτη αφορά έναν γερμανό οικονομολόγο, τον Χ. Ζιν, πρόεδρο του Ινστιτούτου IFO – ενός Ινστιτούτου που πρόσκειται στους πιο ακραία συντηρητικούς επιχειρηματικούς κύκλους της Γερμανίας…
Ο Ζιν (ο οποίος υπήρξε πολέμιος της δημιουργίας του ευρώ!..) ισχυρίζεται ότι η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση είναι ζήτημα «ανταγωνιστικότητας» και ζητεί να φύγουν από το ευρώ όσα κράτη-μέλη δεν αποδέχονται την αναγκαία (κατ’ αυτόν) εσωτερική υποτίμηση.
Η δεύτερη αφορά το Ινστιτούτο Petersen της Ουάσιγκτον.
Πρόκειται για έναν ιδιωτικό οργανισμό ο οποίος (μεταξύ άλλων) επαίρεται ότι υπήρξε βασικός πρωταγωνιστής της λεγόμενης «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» – με άλλα λόγια, της σκληρής νεοφιλελεύθερης ατζέντας που από το 1989 καθόρισε όλες τις διαβόητες και καταστροφικές παρεμβάσεις του ΔΝΤ στον Τρίτο Κόσμο…
Ερώτηση κρίσεως. Είναι δυνατόν σε μια τόσο σοβαρή κρίση ένας τύπος σαν τον Ζιν και ένας οργανισμός σαν το Ινστιτούτο Petersen να αποτελούν σημεία αναφοράς για θεσμούς όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Απάντηση – εκ των πραγμάτων… Φαίνεται πως είναι. Και, μάλιστα, το πιθανότερο είναι ότι αποτελούν τα μοναδικά ή έστω τα πιο αξιόπιστα (γι’ αυτούς) σημεία αναφοράς.
Σε αυτήν ακριβώς τη λογική, ο Πόουλ Τόμσεν περιφέρεται ανά την υφήλιο προστάζοντας δημοσίως την ελληνική κυβέρνηση – άλλοτε από τις Βρυξέλλες και άλλοτε από το Λονδίνο – πότε να κόψει μισθούς και πότε να πάρει πρόσθετα μέτρα.
Δεν θα σχολιάσω τα μυαλά της τρόικας, του Ρεν ή του Σόιμπλε. Μένω άναυδος όμως με την αφωνία της ελληνικής πλευράς.
Ο υπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης καλείται στο άτυπο Eurogroup για να του απαγορεύσουν να εξετάσει το ενδεχόμενο αποζημίωσης των μικρών ομολογιούχων, λες και είναι απλός υπάλληλος!
Και την ίδια στιγμή ο Ματίας Μορς, απλός υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διατυπώνει δημοσίως την προτροπή να ψηφίσουν οι έλληνες ψηφοφόροι το ΠαΣοΚ ή τη ΝΔ προκειμένου να συνεχιστεί το πρόγραμμα των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» – που ο ίδιος έχει επιβάλει!
Πολύ φοβούμαι ότι μετά την οικονομική καταστροφή η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο: την άκριτη και ανομολόγητη αποδοχή μιας κατοχικής νοοτροπίας.
Μια νοοτροπία η οποία καλλιεργείται ποικιλοτρόπως αλλά με δυο βασικές παραδοχές.
Πρώτον, ότι όσα έγιναν ως τώρα καλώς έγιναν διότι τίποτε δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά – ψέμα!
Δεύτερον, ότι εφεξής μπορούν να γίνουν μόνο όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί ότι θα γίνουν – ψέμα δεύτερο και μεγαλύτερο!
Πίσω από τις δυο αυτές παραδοχές κρύβεται ουσιαστικά ένα πράγμα: η παραίτηση της δημοκρατίας.
Διότι μια δημοκρατία παραιτείται όταν δεν αποδίδει ευθύνες επειδή όλα ήταν δεδομένα.
Διότι μια δημοκρατία παραιτείται όταν δεν λαμβάνει αποφάσεις επειδή όλες έχουν ήδη ληφθεί.
Απορώ που υπάρχουν έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι μπορούν (ακόμη και καλοπροαίρετα…) να αποδέχονται τέτοιες παραδοχές. Και οι οποίοι βαδίζουν σε εκλογές παρακάμπτοντας το μοναδικό ουσιώδες ερώτημα: τι θα αλλάξουν αύριο από αυτά που έγιναν ως σήμερα.
Πίσω από αυτό το ερώτημα κρύβεται κάτι πολύ πιο σημαντικό από την κατάργηση του ειδικού τέλους ακινήτων ή τη μείωση των μισθών.
Κρύβεται η αξιοπρέπεια της χώρας. Κρύβεται «η πλήρης αίσθηση κυριαρχικών δικαιωμάτων» – για την οποία μίλησε από την Κύπρο ο νέος πρόεδρος του ΠαΣοΚ.
Την οποία καμία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις δεν έχει δικαίωμα να εγκαταλείψει στα χέρια του κάθε δεξιού ή αριστερού δημαγωγού.
Και λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει όχι αίσθηση, ούτε καν άρωμα κυριαρχικών δικαιωμάτων όταν το Eurogroup υπαγορεύει στον Σαχινίδη τι θα κάνει με τους ομολογιούχους.
Περιμένω, λοιπόν, να δω τι θα πουν ΠαΣοΚ και ΝΔ στους ψηφοφόρους. Οτι όλα καλώς έγιναν και ότι όλα καλώς συμφωνήθηκε να γίνουν; Δεν ξέρω αν θα πείσουν πολλούς. Και όσο λιγότερους πείθουν τα δυο μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα τόσο χειρότερα για τον τόπο – που θα έλεγε και ο Μορς!
Εκτός και αν προσδοκούν να τους υπερψηφίσουν οι «φίλοι της τρόικας» αλλά – μεταξύ μας – δεν ξέρω πόσοι από αυτούς έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην Ελλάδα!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
