«Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας» έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Γιατί το θυμήθηκα αυτό;
Γιατί η δυστυχής Ελλάδα έχει και μια άλλη φοβερή μοναδικότητα. Δηλαδή, οι πλούσιοι επαγγελματίες της πολιτικής (που προφανώς δεν ξέρουν τι να κάνουν στη ζωή τους) ιδρύουν σχεδόν κάθε μέρα και ένα καινούργιο κόμμα.
Έτσι, κάποιοι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ λανσάρουν ένα νέο κομματικό οργανισμό και μας προτείνουν μια καινούργια «κοινωνική συμφωνία» υπέρ των οικονομικά αδυνάτων.
Ξεχνώντας με αυτό τον τρόπο σκόπιμα και αδικαιολόγητα, ότι τα δύο τελευταία χρόνια ψήφισαν -ως στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου- τα πιο σκληρά μέτρα, τα οποία ακρωτηρίαζαν μόνο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους ( αλλά δεν άγγιζαν ουδόλως τους φοροφυγάδες, τις τράπεζες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς από άποψη οικονομικής ισχύος).
Επίσης, κάποια στελέχη από το κόμμα της ΝΔ (παγιδευμένα προφανώς από την παλιά αδιέξοδη αντιμνημονιακή λογική του Αντώνη Σαμαρά ) ιδρύουν ένα νέο κομματικό χώρο και μας προτείνουν μια επικίνδυνη επιστροφή σε ένα απαρχαιωμένο εθνικό προστατευτισμό (εμπλουτισμένο κατάλληλα με εθνικιστικές κορώνες περί ανεξαρτήτων ελλήνων).
Και όλα αυτά τα παράδοξα πράγματα μας δίνουν τη δυνατότητα για να σκεφθούμε τι ηγέτες θέλουμε, επιτέλους .
Έτσι, δεν χρειαζόμαστε καινούργιους μεσσίες ή προφήτες και άρα σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από ένα ισχυρό και ανεξέλεγκτο ηγετικό μοντέλο «τύπου Ανδρέα Παπανδρέου» ( όσο και αν ο τελευταίος συνέβαλε καθοριστικά στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία).
Επίσης, δεν χρειαζόμαστε ηγέτες «τύπου Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεώτερου» , γιατί ο τελευταίος συνέβαλε ακατανόητα στη μεγαλύτερη μεταπολεμική αύξηση του δημόσιου χρέους και δεν λογοδότησε ποτέ για μια σειρά απεχθών σκανδάλων ( από τις υποκλοπές ως το Βατοπαίδι).
Τέλος, δεν χρειαζόμαστε ούτε πρωθυπουργούς «τύπου Γιώργου Παπανδρέου» , γιατί ο τελευταίος κυβέρνησε αυταρχικά με μια μικρή ελιτ «κολλητών φίλων», οι οποίοι προφανώς δεν κατανοούσαν –απαράδεκτα- τις εκφυλιστικές παρενέργειες της πολιτικής που ασκούσαν ( δηλαδή το απλό γεγονός ότι απομυζούσαν «λεφτά» μόνο από τους πιο φτωχούς) !
Τι απαιτούμε σήμερα από τους μελλοντικούς μας ηγέτες ;
Και θα αναφέρω στο σημείο αυτό , εντελώς επιλεκτικά, ορισμένα πράγματα.
Καταρχήν, είναι αναγκαίο να δηλώσουν σαφώς οι προσωπικότητες που θέλουν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο ,αν έχουν ευρωπαικό προσανατολισμό.
Όσο και αν η Ευρώπη , κάτω από την επήρεια της ανάλγητης καγκελαρίου Μέρκελ , θυμίζει δυστυχώς αυτό που έλεγε κάποτε ο Ζακ Ντελόρ , δηλαδή θυμίζει ένα « ιπτάμενο αντικείμενο άνευ ταυτότητας, μια απέραντη αγορά, χωρίς πολιτισμικό και συναισθηματικό νόημα»!
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί η Ευρώπη συνεχώς αλλάζει και γιατί, επιπλέον, κανείς σήμερα δεν απορρίπτει τις καταστροφικές παρενέργειες που θα είχε η ενδεχόμενη έξοδος της πατρίδας μας από την ευρωζώνη .
Έπειτα, είναι απαραίτητο ο μελλοντικός πρωθυπουργός να συμβάλλει σε ένα αυτονόητο μέγεθος για μια δυτική δημοκρατία , δηλαδή στην εφαρμογή των νόμων ( γιατί οι νόμοι που ψηφίζονται δεν εφαρμόζονται – εξαιτίας των αυτονομημένων συνδικαλιστικών αριστοκρατιών- και έτσι επικρατεί μια παρακμιακή κατάσταση ανομίας και διαφθοράς)!
Πρόσφατο παράδειγμα ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια , που δεν εφαρμόζεται, γιατί απλώς κάποιες θλιβερές μειοψηφίες καθηγητών και φοιτητών αντιδημοκρατικά και βίαια εμποδίζουν την εφαρμογή του!
Και το ίδιο ισχύει και για τη φοροδιαφυγή ( αφού κανείς φοροφυγάς δεν πάει τελικά στη φυλακή)!
Επομένως , είναι ανάγκη ο νέος κυβερνήτης να επαναφέρει στο προσκήνιο τη «διαπαιδαγωγητική» λειτουργία της πολιτικής , ώστε να διαπαιδαγωγηθούν οι πολίτες με μια νέα συνείδηση νομιμότητας ( γιατί οι Πορτογάλοι λ.χ δεν καταστρέφουν το κέντρο της Λισσαβόνας , ακόμη και όταν διαδηλώνουν εναντίον των σκληρών μέτρων της λιτότητας (Economist, Portugal and the euro, 3/3/2012).
Για όλα αυτά , όπως και για την αποκατάσταση των κραυγαλέων αδικιών που έγιναν σε βάρος των πιο φτωχών, δεν αρκεί απλώς μια συγνώμη, όπως έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έστω και αν η «τυραννία της μεταμέλειας» είναι ένα θετικό μέγεθος ( Μπρύκνερ, Η τυραννία της μεταμέλειας).
Χρειάζονται πράξεις και ενέργειες!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Σήμερα έχουμε ανάγκη από ηγέτες που θα ενισχύσουν τον ευρωπαικό προσανατολισμό της χώρας μας. Ηγέτες που θα φροντίσουν για τους πιο φτωχούς !
Ηγέτες που θα μας κάνουν να νοιώσουμε , ότι ζούμε σε μια ευρωπαική δημοκρατία, όπου εφαρμόζονται οι νόμοι !
Και όχι σε μια τριτοκοσμική χώρα πλήρους ανομίας!
Ο Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
