Υπάρχουν στη ζωή οικονοµικά συµφέροντα; Υπάρχουν. Υπάρχουν και παρεµβάσεις στη ∆ικαιοσύνη; Ασφαλώς υπάρχουν. Και πώς αντιµετωπίζονται από έναν έντιµο δικαστικό; Με έναν απλό τρόπο: γράφει στα παλιά του παπούτσια τις παρεµβάσεις και κάπου αλλού τα συµφέροντα. Με άλλα λόγια, δεν παίρνει χαµπάρι.

Ετσι λειτούργησε η ∆ικαιοσύνη όποτε κατάφερε να ορθώσει το ανάστηµά της απέναντι στην πολιτική και οικονοµική εξουσία. Από την υπόθεση Λαµπράκη, στην Ελλάδα, ως την επιχείρηση «Καθαρά χέρια», στην Ιταλία.

Τώρα οι δύο παραιτηθέντες οικονοµικοί εισαγγελείς υποχρεούνται να δώσουν εξηγήσεις για τις παρεµβάσεις και τις υποδείξεις που οδήγησαν στην παραίτησή τους. Κακώς! ∆εν είχαν παρά να τις αγνοήσουν. Και είτε να βγάλουν στη σέντρα τους παρεµβαίνοντες είτε να στείλουν τα συµφέροντα να κάνουν παρέα του Εφραίµ, στον Κορυδαλλό.

Εχω την εντύπωση ότι το πολιτικό σύστηµα δεν έχει συνειδητοποιήσει την οργή από την έκταση της ατιµωρησίας και από την αίσθηση της αδικίας που έχει συσσωρευτεί στην ελληνική κοινωνία. Και ότι το δικαστικό σύστηµα αρνείται να αποδεχτεί τις ευθύνες που εκ των πραγµάτων έχει επωµιστεί.

Τα εµπόδια στην προφυλάκιση του Εφραίµ, η απελευθέρωση του Μάκη Ψωµιάδη, η αποποµπή των αθλητικών εισαγγελέων από την ΕΠΟ, οι συλλήψεις οφειλετών του ∆ηµοσίου που αφήνονται ελεύθεροι αµέσως µετά, όλα αποτελούν στοιχεία ενός αποστήµατος και µιας δυσπιστίας που καταλήγει στο ερώτηµα: Π ώ ς γίνεται και δεν πήγε ποτέ κάποιος φυλακή;

Απέναντι σε αυτό το ερώτηµα η Πολιτεία είναι συνολικά υπόλογη. Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στους δαίδαλους της ∆ικονοµίας ή στα κενά της ποινικής νοµοθεσίας, αν θεωρούν ότι προέχει το είναι από το φαίνεται, µοιάζουν πολύ µακριά νυχτωµένοι.

Καλώς ή κακώς, στις σηµερινές συνθήκες κρίσης της ελληνικής κοινωνίας, το κοινό αίσθηµα δικαίου είναι κορυφαίο πολιτικό αίτηµα και όχι νοµικό ζήτηµα. Χρειάζεται παραδείγµατα, όχι µόνο επιχειρήµατα.

Ελπίζω να το συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί και οι δικαστές πριν είναι αργά. Το «business as usual» έχει τελειώσει. Η κοινωνία διψάει να αποκτήσει την ασφάλεια µιας αδέκαστης ∆ικαιοσύνης και µιας αυστηρής απονοµής ευθυνών.

Αν δεν την αποκτήσει, τότε θα οδηγηθεί σε όλο και εντονότερη αµφισβήτηση της συντεταγµένης πολιτείας. Σε όλο και πιο βίαιες εκδηλώσεις αυτοδικίας. Σε όλο και µεγαλύτερες δόσεις ισοπέδωσης και λαϊκισµού. Και τότε η απονοµή του δικαίου θα γίνει απλή εκκαθάριση λογαριασµών. «Αγαπούλα, την κουκούλα!».


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ