Μπορεί η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» να έχει εφέτος ένα αληθινό νόημα; Ή υποκρινόμαστε μεταξύ μας φρικτά και ασύστολα; Οταν η φτώχεια κτυπάει πλέον αλύπητα την πόρτα πολλών Ελλήνων;
Δεν ξέρω! Πολλοί λένε ότι η λαμπερή χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα είναι απλώς στοιχείο της κουλτούρας ή του τρόπου ζωής (lifestyle) τον οποίο ζούμε.
Αλλιώς, γιατί κάθε Δεκέμβρη, αν και δεν πιστεύουμε πραγματικά στον Αϊ-Βασίλη , υπάρχει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο σε κάθε σπίτι, ακόμα και σε δημόσια μέρη;
Οπως και να έχει το πράγμα, μπορεί εφέτος η ευχή καλά Χριστούγεννα να σημαίνει τίποτε ειλικρινές; Οταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί τόσο τρομακτικά οι φτωχοί, αυτοί που τρέφονται με τα συσσίτια, οι απόβλητοι, οι ζητιάνοι, αυτοί που σκύβουν στους τενεκέδες των σκουπιδιών για να πάρουν τα αποφάγια που πετάμε;
Φοβάμαι πώς όχι ! Και για την κατάντια μας αυτή μπορεί να ευθύνεται η πολιτική των δύο τελευταίων χρόνων, που αποδεκάτισε στην κυριολεξία τους πιο αδύνατους.
Μπορεί επίσης να ευθύνονται οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τα σκάνδαλά τους. Μπορεί, τέλος, να ευθύνονται οι κυνικοί συμπολίτες μας (γιατροί, δικηγόροι κ. ά.) που φοροδιέφευγαν και έκλεβαν το κράτος ασύστολα .
Ομως, το αποτέλεσμα μετράει! Και το αποτέλεσμα αυτό μας κάνει να μοιάζουμε φρικτά με την ταξική αμερικανική κοινωνία, που έχει 40.000.000 ανθρώπινα όντα, τα οποία διατρέφονται καθημερινά και εξαρτώνται απόλυτα από τα συσσίτια των δήμων (ή την ελεημοσύνη των πλουσίων).
Και αυτό, ίσως, μας παροτρύνει να θυμόμαστε πάντοτε την καταπληκτική ομιλία του πανέξυπνου προέδρου Κλίντον, όταν μιλούσε στους αντίστοιχους «γκετοποιημένους» αμερικανούς, πριν από μια δεκαετία, λέγοντας χαρακτηριστικά τα εξής:
«Οι περιθωριακοί και οι απόβλητοι ζουν σε έναν ξεχωριστό κόσμο. Δεν ψηφίζουν, δεν εργάζονται, δεν αναφέρουν τη διάπραξη των εγκλημάτων, δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και μερικές φορές δεν έχουν καν τηλέφωνο για να δέχονται τηλεφωνήματα».
Αραγε σε αυτή τη φοβερή κατάσταση θέλουμε να φθάσουμε; Και δεν είμαστε πολύ μακριά, αν λάβω υπόψη μου το συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων στις 18 Δεκεμβρίου 2011 («To Βήμα»).
Ουρές ολόκληρες που περίμεναν υπομονετικά για μια μερίδα φαγητό. Ανθρωποι κατεστραμμένοι, που κάποτε είχαν δουλειά. Ο ένας επί δεκαεπτά χρόνια μουσικός παραγωγός στην ελληνική ραδιοφωνία. Ο άλλος εργάτης σε οικοδομές χωρίς δουλειά. Και τόσοι άλλοι!
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να πούμε καλά Χριστούγεννα σε αυτούς τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν;
Και από την αντίθετη πλευρά υπάρχει ένας άλλος λαμπερός και φοβερός κόσμος! Αυτοί που θα κάνουν πολυτελείς χριστουγεννιάτικες διακοπές στα διάσημα ελβετικά χιονοδρομικά κέντρα, οι βουλευτές που πλούτισαν και έβγαλαν (σύμφωνα με τον Τύπο) τα λεφτά τους σε ξένες Τράπεζες, οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες (που δεν πλήρωσαν ούτε ένα τσακιστό ευρώ για την κρίση) και οι άπληστοι φοροφυγάδες που θα στρώσουν ένα πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Υπό αυτές τις συνθήκες ποια είναι η ελπίδα για το μέλλον; Ενα καινούργιο είδος αλληλεγγύης που γεννιέται στην πατρίδα μας, απέναντι σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους Ελληνες που νοιώθουν υπαρξιακά χαμένοι, λόγω της κρίσης.
Εθελοντικές οργανώσεις, δίκτυα ανταλλαγής τροφίμων, κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες δράσεις από ανθρώπους και φορείς που αναπληρώνουν- όσο μπορούν- το κατεδαφισμένο κράτος κοινωνικής πρόνοιας!
Παρόλα αυτά η ευχή καλά Χριστούγεννα εφέτος ειδικά, δεν θα είναι και τόσο αυθεντική! Γιατί;
Γιατί η απίστευτη εξαθλίωση που υπάρχει στη χώρα θα μας θυμίζει συνεχώς τους αξέχαστους στίχους του Παλαμά: «Σβυσμένες όλες οι φωτιές, οι πλάστρες μέσ’ στη Χώρα… Τα χέρια είναι παράλυτα και τα σφυριά παρμένα…» !
Τίποτε άλλο!
