Εδώ και έξι (τουλάχιστον) μήνες έχουμε όλοι την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ψάχνει δικαιολογίες για να μην κυβερνά. Και ότι αναζητεί υπεκφυγές για να μην ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του μνημονίου και του «μηχανισμού στήριξης», τις οποίες η ίδια και χωρίς να ρωτήσει κανέναν άλλον συνομολόγησε.
Πότε συνεδριάζει το Υπουργικό Συμβούλιο προτού ξανασυνεδριάσει χωρίς (συνήθως) να αποφασίζει τίποτε- αλλά και όταν αποφασίζει, οι αποφάσεις ακυρώνονται την επομένη από κάποια αντίθετη δήλωση κάποιου υπουργού.
Πότε περιφέρει από καλένδες σε καλένδες βασικές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών, όπως το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα το οποίο συζητείται (υποτίθεται) από τις… 15 Φεβρουαρίου.
Πότε μιλάει για δημοψηφίσματα, «εθνικά πλαίσια» ή δεν ξέρω τι άλλο.
Πότε αναζητεί τη συναίνεση των άλλων πολιτικών κομμάτων σε κατ΄ ιδίαν συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών. Και πότε τους μαζεύει όλους μαζί, για τον ίδιο λόγο, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Γενικά, όλες οι προφάσεις, οι διαδικασίες και οι προϋποθέσεις έχουν επιστρατευθεί από την κυβέρνηση για να αποφύγει ένα πράγμα: να κυβερνήσει. Είναι χαρακτηριστικές και αστείες οι εμφανίσεις υπουργών στην τηλεόραση που εξαγγέλλουν βαρύγδουπα την κρισιμότητα της κατάστασης και τις απαιτήσεις των στιγμών, χωρίς οι ίδιοι να κάνουν τίποτε για να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις. Κυβερνούν στο παρολί.
Την ίδια στιγμή, το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα (η έκφραση είναι επιεικής…) και η συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας είναι εξαιρετικά επισφαλής. Ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι από τους δανειστές μας δυσπιστούν ανοιχτά πλέον ως προς τη διάθεση ή την ικανότητα του κυβερνητικού σχήματος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Το σκάφος δείχνει ακυβέρνητο. Γεγονός που τροφοδοτεί τα πιο αλλοπρόσαλλα σενάρια: ο απλός πολίτης παρακολουθεί ανήσυχος, φοβισμένος, πανικόβλητος… Δεν ξέρει τι τον περιμένει την επόμενη ημέρα.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Θέτει σε κίνδυνο και τον κοινωνικό ιστό και την εθνική υπόσταση.
Αλλά για να αντιμετωπιστεί πρέπει να θυμηθούμε ότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς των καθαρών λύσεων. Και επειδή η χώρα διαθέτει και κυβέρνηση και κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η όποια πρωτοβουλία μόνο από εκεί μπορεί να προέλθει.
Καθαρές λύσεις, λοιπόν. Είτε η κυβέρνηση θα αποφασίσει ότι μπορεί και ότι θέλει να κυβερνήσει χωρίς προσχήματα, υπεκφυγές, προϋποθέσεις και δικαιολογίες. Αρα, θα αρχίσει να κυβερνά- με όποιο κόστος και ευθύνη αυτό συνεπάγεται.
Είτε θα αποφασίσει ότι δεν μπορεί ή ότι δεν θέλει. Και στην περίπτωση αυτή οι δημοκρατίες έχουν έναν και μόνο δρόμο: τον δρόμο της κάλπης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
