Ο κ. Α. Σαμαράς φαίνεται πως ζει σε άλλη εποχή. Το πολυαναμενόμενο «Ζάππειο 2» δεν ήταν τίποτα άλλα παρά ένα προεκλογικό πρόγραμμα το οποίο θα ακουγόταν ωραία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ή στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτελεί πρόταση για την αντιμετώπιση του βασικού προβλήματος που ταλανίζει σήμερα τη χώρα και το οποίο δεν είναι άλλο από τη διαχείριση του τεράστιου δημόσιου χρέους.
Σίγουρα για να γίνει βιώσιμο το χρέος απαιτείται ανάπτυξη. Όμως πρωτίστως απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή τα έξοδα του κράτους να είναι λιγότερα από τα έσοδά του, χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για τόκους. Και ο κ. Σαμαράς δεν είπε τίποτα ουσιαστικό για το πως θα το πετύχει αυτό, γιατί τότε θα στενοχωρούσε το ακροατήριό του και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του.
Αντιθέτως είπε μόνο πράγματα που ακούγονται ευχάριστα. Είπε πως στόχος είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας και προς την κατεύθυνση αυτή θα μειώσει τη φορολογία για να προσελκύσει επενδύσεις. Μα η φορολογία ήταν χαμηλή στην τελευταία (καταστροφική) διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ και επενδύσεις δεν ήλθαν.
Και δεν ήλθαν γιατί το βασικό πρόβλημα των επενδυτών με την Ελλάδα δεν είναι η φορολογία αλλά η γραφειοκρατία και το εν γένει αντιεπιχειρηματικό περιβάλλον.
Τα ζητήματα αυτά δεν μπόρεσε να τα επιλύσει η ΝΔ όταν ήταν στην εξουσία γιατί έπρεπε να συγκρουστεί με συμφέροντα και «κεκτημένα» διαφόρων ομάδων, συντεχνιών και «λαμόγιων» που εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα και τα οποία λυμαίνονται το δημόσιο.
Όλοι αυτοί σήμερα αντιδρούν στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση για το νοικοκύρεμα του κράτους. Και ο κ. Σαμαράς ευελπιστεί στρεφόμενος κατά του μνημονίου να τους φέρει κοντά του. Λειτουργεί δηλαδή ως ένας παραδοσιακός πολιτικός ηγέτης της μεταπολίτευσης. Μόνο που οι καιροί έχουν αλλάξει…
