Η κυβερνητική παράταξη δεν πληρώνει ούτε το Βατοπαίδι, ούτε την οικονομία. Πληρώνει την απουσία Πρωθυπουργού. Διότι τα σκάνδαλα και οι κρίσεις είναι μέρος της καθημερινότητας μιας κυβέρνησης, δεν σημαίνουν απαραιτήτως το τέλος της. Αρκεί να υπάρχει κάποιος να τα χειριστεί.
Αυτή τη στιγμή, κανείς δεν χειρίζεται τίποτε. ΟΚαραμανλήςέχει εξελιχθεί σε ένα είδος μαρμαρωμένου Πρωθυπουργού που παρακολουθεί άπραγος την καταιγίδα, λες και περιμένει στη Χρυσοσπηλιά το πλήρωμα του χρόνου και τον άγγελο Κυρίου που θα τον επαναφέρει σε κανονική κατάσταση. Τα σενάρια διαδοχής που κυκλοφόρησαν είναι ενδεικτικά, ακόμη και αν είναι αβάσιμα. Η φύση απεχθάνεται το κενό.
Μόνο που στην πολιτική οι θρύλοι ουδέποτε επιβεβαιώνονται. Και αν ο Καραμανλήςθέλει να μην τον αναγνωρίζουν συντόμως μόνο από τα πορφυρά σανδάλια του, χρήσιμο είναι να κάνει κάτι. Κατά προτίμηση, κάτι διαφορετικό από αυτά που έκανε ως σήμερα.
Είναι ίσως δυσεξήγητο πώς ο πολιτικός χρόνος του άρχισε να τρέχει τόσο γρήγορα. Ακόμη πιο δυσεξήγητο όμως είναι ότι από την τραγική εκείνη Κυριακή της ΔΕΘ, στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Πρωθυπουργός έχει χάσει την αίσθηση της στιγμής: ξοδεύει προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι χρειάζεται να ξοδέψει και άλλο.
Δείτε τα γεγονότα: έφυγε οΒουλγαράκης , έφυγε οΡουσόπουλος, έφτιαξε Εξεταστική Επιτροπή, έκανε ακριβώς αυτά που θα του επέτρεπαν να ελέγξει εξαρχής την κατάσταση, αλλά επειδή τα έκανε καθυστερημένα δεν απέδωσαν τίποτε.
Αποτέλεσμα; ΟΚαραμανλής βρίσκεται σήμερα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την 7η Σεπτεμβρίου, παρ΄ όλο που στο ενδιάμεσο αναγκάστηκε να ενδώσει σε όλα όσα προσπάθησε τότε να αποφύγει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζημιά είναι μεγάλη. Η ζημιά της απραξίας και της ανυπαρξίας, να εννοούμαστε. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ο κόσμος αναγνώριζε για αρκετό καιρό μετά τη ΔΕΘ στονΚαραμανλήτο πλεονέκτημα της αμφιβολίας και το δικαίωμα της πρωτοβουλίας. Οταν κινήθηκε κάπως, τον Οκτώβριο, έδειξε ότι ελέγχει την κατάσταση, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις. Ο σημερινός θυμός είναι αποτέλεσμα της δεύτερης ευκαιρίας που του δόθηκε, προτού τη σπαταλήσει.
Και η ζημιά θα βαθαίνει όσο οΚαραμανλής συνεχίσει να κυνηγάει την ουρά του. Οσο δεν βγαίνει με γενναιότητα και λεβεντιά να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει την επιείκεια του λαού. Οσο κρύβεται, υπεκφεύγει και διαπραγματεύεται το αυτονόητο. Κινδυνεύει με το ίδιο πάθημα:
και τις ευθύνες τελικά να αναλάβει και κανείς να μην του αναγνωρίσει ότι τις ανέλαβε.
Πρώτα, όμως, πρέπει να ξεμαρμαρώσει. Να αντιληφθεί τι έχει συμβεί. Να τον πληροφορήσουν ότι είναι ακόμη Πρωθυπουργός. Και ότι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας έχει αυτονόητες υποχρεώσεις, με πρώτη από όλες την υποχρέωση να διευθύνει τη χώρα που τον εμπιστεύτηκε. Διαφορετικά, η χώρα θα προσλάβει άλλον Πρωθυπουργό- κατά προτίμηση, κάποιον κανονικό άνθρωπο…
