μεταπολίτευση

Ο Σωτήρης Ριζάς συζητά με τον Γιάννη Θ. Διαμαντή για το χθες, το σήμερα και το αύριο του κυβερνώντος κόμματος, με αφορμή τα πεντηκοστά του γενέθλια

Η πρώτη αγγλόφωνη επιλογή από τη μακρά δημιουργική πορεία του Διονύση Σαββόπουλου τον κάνει γνωστό σε ένα ξένο κοινό υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα σημαντικές διαστάσεις του έργου του.

Η άνοδος στις δημοσκοπήσεις είναι μια υποσχετική. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποσυρθεί. Ειδικά αν το ΠαΣοΚ δεν καταφέρει να μεταδώσει την εικόνα κυβερνώντος κόμματος.

Η κρίση των κομμάτων, πασιφανής και στις αφανείς ή φανερές εσωτερικές ζυμώσεις τους, είναι μια ευκαιρία, ίσως η τελευταία, να ανανεωθούν ξανά ή να αποβιώσουν.

50 χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας η προβολή του εμβληματικού ντοκιμαντέρ του Νίκου Καβουκίδη μας θυμίζει όσα δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε.

Η απουσία αντιπολίτευσης δεν είναι άλλοθι για να μετατραπούμε σε μια χώρα μειωμένων προσδοκιών.

Ο κ. Βενιζέλος διατηρεί αυστηρή ουδετερότητα έναντι των υποψηφίων. Αναμφίβολα, όλοι θα ήθελαν τη στήριξή του, αλλά σέβονται τον ρόλο που έχει επιλέξει για τον εαυτό του τα τελευταία χρόνια.

Διανύουμε, μέσα σε συνθήκες ανισοτήτων και ανασφάλειας, αδικιών και αβεβαιότητας, απογοητεύσεων και απαισιοδοξίας, μία εντελώς αντιφατική μεταβατική περίοδο: τη μεταπολίτευση της Μεταπολίτευσης.

Οι παλαιότερες γενιές αναπολούν τα «ωραία» χρόνια του ΠαΣοΚ, ενώ η δική μας γενιά απολαμβάνει τα κεκτημένα...

Η «3η του Σεπτέμβρη» έγινε για μια μακρά περίοδο κάτι σαν εθνική επέτειος

Σε αυτά τα πενήντα χρόνια η τροχιά του ΠαΣοΚ ταυτίστηκε ουσιαστικά με την τροχιά της Μεταπολίτευσης, από το θαύμα στον μαρασμό.

Με τη «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» εκφράστηκε μια αντισυμβατική, για τα δεδομένα της εποχής, αντίληψη για τον πολιτικό λόγο, την πολιτική οργάνωση, τη διεθνή θέση της χώρας, την ίδια την κοινωνική διαστρωμάτωση και την πολιτική αντιπροσώπευση της κοινωνίας.

Ο τόμος που προσφέρει «Το Βήμα» περιλαμβάνει τις αναλύσεις επιστημόνων και πολιτικών για το Κίνημα, του οποίου η πορεία ουσιαστικά ταυτίστηκε με τη (συνομήλική του) Μεταπολίτευση.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει πει και σωστά ότι πέρασε η εποχή που το ερώτημα ήταν με ποιον θα πάει το ΠαΣοΚ. Ναι, αλλά τώρα το ερώτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Και είναι, πού θέλει να (μας) πάει το ΠαΣοΚ.

Μαζί με τη Μεταπολίτευση λοιπόν έχει γενέθλια στις «3 του Σεπτέμβρη» και το πιο εμβληματικό παιδί της. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως μετά την κρίση της περασμένης δεκαετίας το ΠαΣοΚ δεν είναι εκείνο που ήταν.

Ελάχιστοι πλέον διαθέτουν αντίληψη και κατανόηση της θέσης της χώρας στον κόσμο και είναι σε θέση να συγκροτήσουν οργανωμένο σχέδιο και να υπηρετήσουν με επάρκεια επιμέρους πολιτικές - Οι επιχειρήσεις κερδίζουν τους φιλόδοξους νέους

Με τον Έλληνα ιστορικό λίγες μέρες μετά τη συμπλήρωση των πενήντα χρόνων από την έναρξη της Μεταπολίτευσης μιλάμε για τις ρίζες του κακού της δικτατορίας.

Αν θέλουμε να χτίσουμε την ουτοπία, πρέπει πρώτα να θυμηθούμε τη δουλεία. Υπό την προϋπόθεση, εννοείται, ότι οι δούλοι θα είναι κάποιοι άλλοι και όχι εμείς.

Επιδίωξη των κρατούντων είναι η απαλλαγή από το σύνολο των κοινωνικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα, η δημιουργία μιας ακραία άδικης, εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Πενήντα χρόνια μετά, η διαρκής συζήτηση για τη Μεταπολίτευση καλά κρατεί.