Γιατί δεν υπάρχει «πρόβλημα αντιπολίτευσης» ή – ακόμη πιο ηχηρά – «πρόβλημα δημοκρατίας»
Αχιμές από το Γιώργο Βέλτσο
Όσο περισσότερες δημοκρατίες έχουμε τόσο το καλύτερο. Οπως λένε και οι Γάλλοι «όσο περισσότεροι τρελοί μαζευτούμε, τόσο καλύτερα διασκεδάζουμε».
Η μετεωρική άνοδος της εκλογικής επιρροής της άκρας δεξιάς σχεδόν απ' άκρου εις άκρον της ΕΕ που λαμβάνει χώρα στη στροφή του αιώνα σταδιακά μετακινεί την τοποθέτησή της από το περιθώριο της πολιτικο-κομματικής αρένας σε περισσότερο επιδραστικές θέσεις στο κομματικό και πολιτικό σύστημα.
Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις για τη Βαϊμάρη και την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών με άξονα το «παράδειγμα των κρίσεων» ή τη «θεωρία των δύο άκρων» δεν αποφεύγoυν την «τελεολογία της καταστροφής» ενώ συχνά εξηγούν σχεδόν νομοτελειακά την ιστορία της περιόδου, με το βλέμμα στην κατάληξή της αλλά και με τη γνώση της τελικής πτώσης.
Η αποχή και η σχετική αδιαφορία για την πολιτική μάχη είναι μάλλον η σημαντικότερη κοινωνική διεργασία στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές
Υπάρχει ένα κρίσιμο – και, φοβάμαι, ρητορικό – ερώτημα: έχει αυτή η Πολιτεία τη διάθεση να ελέγξει ουσιαστικά την τήρηση των νόμων της; (Θα αποφύγω να διευρύνω το ερώτημα στο κατά πόσον η ίδια η Πολιτεία τούς τηρεί απαρέγκλιτα...)
Σηκώνοντας τους αντιπολιτευτικούς τόνους, ο κ. Τσακαλώτος σταχυολογεί «σημάδια θανάτου» της Δημοκρατίας, ενώ επιτίθεται στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, λέγοντας πως «το δικαίωμα στην αυτογελοιοποίηση δεν αποτελεί κεκτημένο».
Η αντιπρόεδρος του Democracy Hub κι επικεφαλής παγκόσμιων πρωτοβουλιών του German Marshall Fund of the United States αναλύει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα δημοκρατικά καθεστώτα.
Η πολιτική είναι κοινωνική υφαντική. Ο ηγέτης είναι ο επιδέξιος υφαντής, που συνταιριάζει κλωστές διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών για να εναρμονίσει τα ετερόκλητα συμφέροντα και ιδέες που συναποτελούν το κοινωνικό ύφασμα.
Στη διάρκεια του 20ού αιώνα η πολιτική απέκτησε χαρακτήρα επαγγέλματος και ο επίδοξος ηγέτης αναδεικνυόταν μέσα από μια καριέρα που κατά κανόνα συνδύαζε τη διάκριση εντός των κομματικών οργάνων με την αποδοχή του εκλογικού σώματος.
Η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επρόκειτο να γίνει τη Δευτέρα το απόγευμα στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου.
Τι είναι αυτά τα περιβόητα Μ.Ο.Ε, πότε συμφωνήθηκαν για πρώτη φορά και κυρίως ποια είναι τα πονηρά σημεία μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης.
Ποιοι θα πάνε και ποιοι αποκλείστηκαν από τη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας - Η καυτή πατάτα με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια - Πώς βλέπουν στο ΠαΣοΚ το «σενάριο Εφης»
«Η γραφειοκρατία στο cloud είναι πιο αποτελεσματική από τη γραφειοκρατία του έθνους-κράτους» διευκρινίζει ο Πιερ Λεβί.
Είναι ο μεγάλος μετασχηματισμός των δεκαετιών μεταξύ του 1789 και του 1848 που έθεσε τα θεμέλια για την κατίσχυση της τεχνολογίας και της μαζικής δημοκρατίας.
Μένει η ευθύνη της Κεντροαριστεράς να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο και ένα στέρεο αφήγημα, το όποιο δεν θα εκκινεί από μια άγονη και συνθηματολογική αντιπολίτευση
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών, η χώρα μας χρειάζεται επειγόντως να χαράξει μακροπρόθεσμη γλωσσική, εκπαιδευτική, εξωτερική, κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική, πολιτιστική, τεχνολογική και υγειονομική πολιτική.
Τι δείχνει έρευνα που παρουσιάζει το ΒΗΜΑ για την Τεχνητή Νοημοσύνη - Οι θεσμοί που εμπιστεύονται περισσότερο οι πολίτες.
Η δημοκρατία δεν είναι κομματοκρατία. Το υποκείμενο της δημοκρατίας είναι ο πολίτης προστατευμένος από την πανοπλία των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.