Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην περιοδεία του στην Κοζάνη, ζήτησε για ακόμα μία φορά από τους πολίτες να στείλουν μήνυμα σταθερότητας και συνέχειας.
Η δημοκρατία μας κατέκτησε μέσα από δοκιμασίες, αντιξοότητες κι αμφισβητήσεις την ευκαιρία να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό σύστημα σε εδραία και ασφαλή βάση.Το πέτυχε; Σε έναν βαθμό ναι, σε κάποιον βαθμό όχι.
Αν ο Λαβουαζιέ υπήρξε εισπράκτορας, οι ειδικοί επιδημιολόγοι βρέθηκαν σε ρόλο τροχονόμου.
Οι απόψεις των Ελλήνων για τη θέση της χώρας μας στον κόσμο, στην έρευνα της διαΝΕΟσις που παρουσιάζει αποκλειστικά «ΤΟ ΒΗΜΑ» - Το ζήτημα αξιοπιστίας της ΕΕ και η αντιστροφή τάσεων στο Ουκρανικό
Οι ακροδεξιοί πλακώνονται μεταξύ τους και η δημοκρατία μπαίνει στη μέση πρώτα για να τους χωρίσει και έπειτα για να τους μαζέψει. Και αυτή είναι η δυστυχία τους.
Κάτω από τον «αντισυστημικό» μανδύα και μέσα από ένα καταγγελτικό πρόσχημα, το καρκίνωμα μεγαλώνει. Και λειτουργεί από εκλογή σε εκλογή και από δυσκολία σε δυσκολία σαν κοινή δεξαμενή μιας μεταφερόμενης περιφρόνησης της δημοκρατίας.
Είναι καιρός, λοιπόν, να καταργηθεί ο ευγενικός πλυθυντικός. Το απαιτεί η δημοκρατικότητα. Και έτσι, επιτέλους, θα εξαφανιζόταν ένα μακράς διαρκείας και πολλαπλών επιπέδων... γνήσιο καθημερινό δίλημμα.
Ανάλογα και με τη συγκυρία, «ο μεγάλος ασθενής» πότε είναι η Δημόσια Διοίκηση, πότε η κυβέρνηση, πότε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πότε τα «συμφέροντα» και πάει λέγοντας.
Πολλοί οραματίστηκαν μια κοινωνία ίσων ευκαιριών μικρών παραγωγών και καταναλωτών, όπου κανείς δεν θα είχε αδικαιολόγητη ισχύ στην αγορά και όπου οι τιμές θα καθορίζονταν από το «αόρατο χέρι». Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Σταχυολογούμε ορισμένες παραστάσεις και συναυλίες ενώ το Φεστιβάλ ετοιμάζεται να φιλοξενήσει διεθνείς καλλιτέχνες αλλά και αναγνωρισμένους ''δικούς μας''.
Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως η χώρα απέχει πολύ από το να διαθέτει μια εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία και την ίδια στιγμή, η νυν κυβέρνηση, προτάσσοντας την μικροκομματική ιδιοτέλεια, πολύ συνειδητά την υπονομεύει συστηματικά.
Οταν καλείται ο «λαός» να αποφασίσει το «δίκιο» και να πάρει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του, η δημοκρατία είναι εκείνη που θα πληρώσει τον λογαριασμό [...] Της οποίας η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο ανάχωμα.
Στη δημοκρατία η ελευθερία δεν κυκλοφορεί α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι.
Είναι ντροπιαστικό μέγεθος για τη χώρα μας το να εξομοιωνόμαστε περίπου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με χώρες, όπως η Ουγγαρία του αυταρχικού Ορμπάν.
Μόνο οι ανισόρροποι ή οι φανατικοί μπορούν να διατείνονται ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε «πλήρη δημοκρατία». Ενδεχομένως με τα κενά της, τα λάθη της, τις ατέλειες ή τις παραλήψεις της. Αλλά πλήρη.
Η συζήτηση για την «ισότητα στον πολιτικό γάμο» σχόλασε. Αλλά η συζήτηση για τον δημοκρατικό βίο δεν τελειώνει ποτέ.
Αν κάτι μας απειλεί δεν είναι κάποιος ανύπαρκτος Ορμπαν αλλά το ενδεχόμενο να μην αλλάξει η κοινωνία, να μην εκσυγχρονιστεί και να μείνει προσκολλημένη σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Ο καλύτερος δρόμος για την πραγμάτωση του εγωιστικού συμφέροντος είναι η εναρμόνισή του με τα θεμιτά συμφέροντα όλων.
Μπροστά στις εκλογές του 2024 ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο, αλλά έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά: αποτελεί συνέχεια και έκφραση του συντηρητισμού μερίδων της κοινωνίας των ΗΠΑ ήδη από τη δεκαετία του 1960, προσαρμοσμένος στις αντιφάσεις της σημερινής συγκυρίας.
Η συμμετοχή στις εκλογές του 2023 σε σχέση με εκείνες του 2009 μειώθηκε κατά 1,8 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Οι εκλογείς έχασαν περίπου το 25% του δυναμικού τους. Η μείωση αυτή μάλιστα δεν έγινε ξαφνικά, ούτε οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία ή σκαμπανεβάσματα.