Δημοκρατία

Ζούμε σε μια συνεχώς υποβαθμισμένη οικονομικά, πολιτικά και δυστυχώς και με πολέμους πλέον περίοδο και μια σύγχυση με άγνωστη πλην επικίνδυνη έκβαση που αποπνέει μόνο ανησυχίες.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε την πρόνοια να πλαισιωθεί από τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις και κατάφερε να θεμελιώσει την πιο άρτια δημοκρατία από καταβολής ελληνικού κράτους.

Αναμφισβήτητα γιορτάζουμε τα πενήντα χρόνια της δημοκρατίας σε συνθήκες ύφεσης της αμφισβήτησής της. Κανείς δεν την αρνείται ανοιχτά, ούτε οι πιο αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις.

Εγκαινιάζεται στις 11 Ιουλίου από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας η νέα έκθεση της ΕΠΜΑΣ, με 140 εικαστικά έργα από 55 καλλιτέχνες και ομάδες καλλιτεχνών από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, με αφορμή τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

«50 χρόνια Δημοκρατία» είναι ο τίτλος του βιβλίου που προσφέρει το ΒΗΜΑ αυτή την Κυριακή 7 Ιουλίου

Ιδεολογία είναι μόνο ο καθημερινός μας τρόπος και όχι η δήλωσή μας για τον κόσμο που ονειρευόμαστε.

Ο ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναγνωρίζεται ως κομβικός για τη διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου εμπέδωσης της δημοκρατίας με την προοπτική του εξευρωπαϊσμού να επιταχύνει τη δημοκρατική εδραίωση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην περιοδεία του στην Κοζάνη, ζήτησε για ακόμα μία φορά από τους πολίτες να στείλουν μήνυμα σταθερότητας και συνέχειας.

Η δημοκρατία μας κατέκτησε μέσα από δοκιμασίες, αντιξοότητες κι αμφισβητήσεις την ευκαιρία να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό σύστημα σε εδραία και ασφαλή βάση.Το πέτυχε; Σε έναν βαθμό ναι, σε κάποιον βαθμό όχι.

Αν ο Λαβουαζιέ υπήρξε εισπράκτορας, οι ειδικοί επιδημιολόγοι βρέθηκαν σε ρόλο τροχονόμου.

Οι απόψεις των Ελλήνων για τη θέση της χώρας μας στον κόσμο, στην έρευνα της διαΝΕΟσις που παρουσιάζει αποκλειστικά «ΤΟ ΒΗΜΑ» - Το ζήτημα αξιοπιστίας της ΕΕ και η αντιστροφή τάσεων στο Ουκρανικό

Οι ακροδεξιοί πλακώνονται μεταξύ τους και η δημοκρατία μπαίνει στη μέση πρώτα για να τους χωρίσει και έπειτα για να τους μαζέψει. Και αυτή είναι η δυστυχία τους.

Κάτω από τον «αντισυστημικό» μανδύα και μέσα από ένα καταγγελτικό πρόσχημα, το καρκίνωμα μεγαλώνει. Και λειτουργεί από εκλογή σε εκλογή και από δυσκολία σε δυσκολία σαν κοινή δεξαμενή μιας μεταφερόμενης περιφρόνησης της δημοκρατίας.

Είναι καιρός, λοιπόν, να καταργηθεί ο ευγενικός πλυθυντικός. Το απαιτεί η δημοκρατικότητα. Και έτσι, επιτέλους, θα εξαφανιζόταν ένα μακράς διαρκείας και πολλαπλών επιπέδων... γνήσιο καθημερινό δίλημμα.

Ανάλογα και με τη συγκυρία, «ο μεγάλος ασθενής» πότε είναι η Δημόσια Διοίκηση, πότε η κυβέρνηση, πότε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, πότε τα «συμφέροντα» και πάει λέγοντας.

Πολλοί οραματίστηκαν μια κοινωνία ίσων ευκαιριών μικρών παραγωγών και καταναλωτών, όπου κανείς δεν θα είχε αδικαιολόγητη ισχύ στην αγορά και όπου οι τιμές θα καθορίζονταν από το «αόρατο χέρι». Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σταχυολογούμε ορισμένες παραστάσεις και συναυλίες ενώ το Φεστιβάλ ετοιμάζεται να φιλοξενήσει διεθνείς καλλιτέχνες αλλά και αναγνωρισμένους ''δικούς μας''.

Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως η χώρα απέχει πολύ από το να διαθέτει μια εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία και την ίδια στιγμή, η νυν κυβέρνηση, προτάσσοντας την μικροκομματική ιδιοτέλεια, πολύ συνειδητά την υπονομεύει συστηματικά.

Οταν καλείται ο «λαός» να αποφασίσει το «δίκιο» και να πάρει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του, η δημοκρατία είναι εκείνη που θα πληρώσει τον λογαριασμό [...] Της οποίας η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο ανάχωμα.

Στη δημοκρατία η ελευθερία δεν κυκλοφορεί α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι.