O 40χρονος Νίκος Μαζιώτης, λίγες ώρες µετά την αποφυλάκισή του από τον Κορυδαλλό λόγω της συµπλήρωσης του 18µηνου της προφυλάκισής του, έσπασε τη σιωπή του έπειτα από χρόνια και µίλησε για όλα στο «Βήµα». «Ως αναρχικός» λέει «δεν δέχοµαι τον τίτλο του αρχηγού και είµαι αντίθετος σε οποιαδήποτε µορφή ιεραρχίας… ». Στο γραφείο των δικηγόρων του, Σπύρου Φυτράκη και ∆άφνης Βαγιανού , όπου τον συναντήσαµε µοιάζει να είναι λίγο έξω από τα νερά του. ∆έχτηκε πάντως να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις µας, ακόµα και σε προσωπικές, όπως αυτήν που αφορά τον ρόλο του πατέρα. Η 42χρονη σύντροφός του Πόλα Ρούπα, που αποφυλακίστηκε µαζί του την περασµένη Τρίτη, συνελήφθη έγκυος τον Απρίλιο του 2010 και γέννησε µέσα στη φυλακή ένα αγόρι. «Το γεγονός ότι είµαι πατέρας» λέει «δεν έρχεται σε αντίθεση µε το ότι είµαι µέλος µιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης. Αλλωστε οι αγώνες γίνονται για να παραδώσουµε στα παιδιά µας έναν καλύτερο κόσµο»…
Αποφυλακιστήκατε με βάση το 18μηνο. Τι γνώμη έχετε για την ελληνική Δικαιοσύνη; «Εχω κάνει τριάµισι χρόνια στη φυλακή για τη βοµβιστική απόπειρα στο υπουργείο Ανάπτυξης το 1997, η οποία είχε γίνει ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων των χωριών του Στρυµονικού ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου χρυσού στην περιοχή από την πολυεθνική TVX Gold. Η άποψη που έχω διαµορφώσει από τότε που συνειδητοποιήθηκα ως αναρχικός είναι ότι αυτό που ονοµάζεται “ελληνική δικαιοσύνη” είναι ένα σύστηµα προστασίας του υπάρχοντος εγκληµατικού οικονοµικού και πολιτικού καθεστώτος που λέγεται καπιταλισµός, οικονοµία της αγοράς και αντιπροσωπευτική δηµοκρατία. Αυτή η δικαιοσύνη έχει βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά. Σκοπός της είναι να υπηρετεί και να προστατεύει τους οικονοµικά και πολιτικά ισχυρούς. Είναι υποκρισία να µιλάµε για δικαιοσύνη όταν όλοι όσοι έχουν κατηγορηθεί για τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στη δηµοσιότητα, όπως η υπόθεση Βατοπαιδίου, η υπόθεση Siemens, τα δοµηµένα οµόλογα, δεν έχουν τιµωρηθεί, όταν ο ένας από τους δολοφόνους του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ήδη ελεύθερος».
Επί χρόνια παίζατε ένα κρυφτούλι με τις Αρχές. Ακούγεται απίθανο όμως. Πώς εξηγείτε ότι ενώ ήσαστε σε παρακολούθηση η οργάνωση στην οποία λέτε και εσείς ότι συμμετέχετε έκανε εντυπωσιακά χτυπήματα όπως στην πρεσβεία των ΗΠΑ; Αλήθεια, δέχεστε τον τίτλο του αρχηγού που σας αποδίδουν; «Η οργάνωση δεν ήταν ποτέ σε παρακολούθηση. Εγώ και η συντρόφισσά µου Πόλα Ρούπα ήµαστε υπό παρακολούθηση ως ύποπτοι και δεν υπήρχε ποτέ το παραµικρό στοιχείο για µας ούτε για την οργάνωση. Οσον αφορά τον τίτλο του αρχηγού που µου αποδίδουν, εννοείται πως δεν τον αποδέχοµαι όχι µόνον όσον αφορά το ποινικό σκέλος της δίωξης, αφού η κατηγορία της “διεύθυνσης” είναι επι βαρυντική, αλλά και γιατί αξιακά ως αναρχικός είµαι αντίθετος σε οποιαδήποτε µορφή ιεραρχίας. Είναι αντιφατικό να πρεσβεύουµε τη δηµιουργία µιας κοινωνίας χωρίς κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισµούς, χωρίς διευθυντές και διευθυνόµενους και ταυτόχρονα ο Επαναστατικός Αγώνας να υιοθετεί το κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό µοντέλο που πολεµάει να ανατρέψει. Αυτή η κατηγορία αντλείται µέσα από την καθεστωτική αντίληψη ότι δεν µπορούν να υπάρξουν µορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης έξω από το ιεραρχικό µοντέλο».
Η υπόθεση της τρομοκρατίας – εσείς αρνείστε αυτόν τον όρο – έχει τελειώσει για τη χώρα μας; «Η υπόθεση της ένοπλης επαναστατικής δράσης, όπως σωστά πρέπει να ορίζεται, δεν τελείωσε και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Είναι πάντα διαχρονικά αναγκαία και επίκαιρη, ιδιαίτερα µέσα στην εποχή του σύγχρονου ολοκληρωτισµού που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία µε την τρόικα για λογαριασµό των δανειστών της χώρας. Στην πραγµατικότητα, στην εποχή της γενικευµένης συστηµικής κρίσης, µια συζήτηση για την ύπαρξη και την αναγκαιότητα της ένοπλης επαναστατικής δράσης είναι µια συζήτηση για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης».
Εχετε ποτέ αναρωτηθεί αν η πάλη σας ενάντια στο σύστημα σας δίνει το δικαίωμα να βάζετε σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή ή, πολύ περισσότερο, να την αφαιρείτε; «Ο “Επαναστατικός Αγώνας” είναι µια ένοπλη επαναστατική οργάνωση που αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισµού και του κράτους, έτσι ώστε ο λαός να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Αγωνιζόµαστε ενάντια στο καθεστώς και ενάντια σε αυτούς που το αποτελούν και το προστατεύουν. Ποτέ δεν θέσαµε σε κίνδυνο ζωές απλών πολιτών που δεν είχαν σχέση µε το σύστηµα εξουσίας και της καταστολής. Οι ενέργειες οι οποίες στράφηκαν κατά υλικών υποδοµών του συστήµατος, όπως π.χ. εναντίον υπουργείων, τραπεζών, του Χρηµατιστηρίου, έγιναν µε τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να µην κινδυνεύσουν πολίτες. Οµως στο πλαίσιο του κοινωνικού και ταξικού πολέµου η βία τόσο από την πλευρά της εξουσίας όσο και από την πλευρά του εξεγερµένου λαού και των επαναστατών είναι αναπόφευκτη, αφού καµία πραγµατική κοινωνική επανάσταση δεν έχει γίνει ιστορικά και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ χωρίς να χρησιµοποιηθεί βία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η απόπειρα κατά του αρχιεγκληµατία Βουλγαράκη που ευθύνεται για βασανιστήρια, απαγωγές, τροµοκρατία και για πλουτισµό µέσα από την υφαρπαγή δηµοσίων εκτάσεων, όπως ήταν η περίπτωση της Μονής Βατοπαιδίου, και τον οποίο ο λαός θα ήθελε να τον δει κρεµασµένο στην πλατεία Συντάγµατος, ή οι επιθέσεις εναντίον των δολοφόνων των ΜΑΤ που τσακίζουν τον λαό στο ξύλο σε διαδηλώσεις και απεργίες, δεν συνιστούν εγκλήµατα. Είναι υποκρισία να κατηγορούν εµάς ως τροµοκράτες και ως κοινωνική απειλή που θέσαµε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές αδιακρίτως όταν το σύστηµα που µας κατηγορεί σκοτώνει καθηµερινά δεκάδες ανθρώπους, όταν τους καταδικάζει στη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση µε τα προγράµµατα λιτότητας του µνηµονίου, όταν µε τις περικοπές και τις ελλείψεις στα δηµόσια νοσοκοµεία µπαίνει σε κίνδυνο η υγεία και η ζωή των πολιτών. Οταν στην πραγµατικότητα η διέξοδος του συστήµατος από την οικονοµική κρίση που επιχειρεί η οικονοµική και πολιτική ελίτ προϋποθέτει την κοινωνική ευθανασία µεγάλων τµηµάτων του πληθυσµού».
Μήπως οι ενέργειες της οργάνωσης έχουν οδηγήσει το σύστημα σε μεθόδους πιο συντηρητικές; «Η άποψη που υποστηρίζει ότι η ένοπλη επαναστατική δράση ευθύνεται για την όξυνση της καταστολής ενάντια στα κοινωνικά και πολιτικά κινήµατα είναι µια κλασική άποψη της ρεφορµιστικής Αριστεράς, την οποία χρησιµοποιεί για να αποτρέψει τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και να τους περιορίσει µέσα στα όρια της καθεστωτικής νοµιµότητας. Σήµερα, όχι µόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η απουσία ενός ισχυρού ένοπλου επαναστατικού ρεύµατος έχει απογειώσει περισσότερο την κτηνωδία του συστήµατος. Είναι αυτονόητο ότι δεν µπορεί να υπάρξει καµία κοινωνική συναίνεση στα µέτρα εξόντωσης της κοινωνίας που επιβάλλει το καθεστώς για να βγει από την κρίση. Ο µόνος τρόπος για να επιβληθούν τα µέτρα αυτά είναι η καταστολή των αγώνων και των αντιστάσεων στα σχέδιά τους, καταστολή που έχει πάρει σήµερα τη µορφή πολέµου. Αυτό τον πόλεµο τον ζούνε όλοι όσοι συµµετέχουν αυτή την περίοδο σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, που στο σύνολό τους καταλήγουν σε δολοφονικές επιθέσεις των µπάτσων εναντίον διαδηλωτών. Η περίπτωση της απόπειρας δολοφονίας του διαδηλωτή Γιάννη Καυκά στις 11 Μαΐου δείχνει ότι το κράτος είναι σήµερα αποφασισµένο ακόµα και να σκοτώσει προκειµένου να επιβάλει την καθεστωτική τάξη και να ανακόψει τον δρόµο προς την κοινωνική εξέγερση».
Πάντα ήθελα να σας ρωτήσω για τον τραγικό θάνατο του αλλοδαπού στα Πατήσια. Ποια είναι η αλήθεια; «∆εν µπορούµε να ξέρουµε τι έγινε στα Πατήσια. Αυτό όµως που ξέρουµε είναι ότι το τραγικό εκείνο περιστατικό χρησιµοποιήθηκε µε τον πλέον αισχρό τρόπο από το υπουργείο ∆ηµόσιας Τάξης προκειµένου να µας σπιλώσει ως αγωνιστές, να ακυρώσει τον πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα της οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας” και να ενισχύσει την κυρίαρχη αντίληψη ότι πρόκειται για εγκληµατίες και τροµοκράτες. ∆υστυχώς το µεγαλύτερο βάρος αυτής της επιχείρησης συκοφάντησης και δυσφήµησής µας το σήκωσαν τα ΜΜΕ, που τις πρώτες ηµέρες των συλλήψεών µας και ενώ ήµαστε στην πλήρη αποµόνωση, µη έχοντας καµία δυνατότητα να αντικρούσουµε τον οχετό που εξαπέλυσαν εναντίον µας, είχαν µετατραπεί οι δηµοσιογράφοι σε παπαγαλάκια του Χρυσοχοΐδη, που τότε ήταν υπουργός ∆ηµόσιας Τάξης, και της Αστυνοµίας».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
