Τον Νίκο Ανδρουλάκη τον γνώρισα το ’12, όταν πήγα στο ΠαΣοΚ. Ωραίος τύπος και μανιώδης λάτρης του πινγκ πονγκ. Νέος στην ηλικία, πανίσχυρος εσωκομματικά, από κάποια στιγμή και πέρα όλοι γνωρίζαμε πως ήταν θέμα χρόνου να γίνει αρχηγός του κόμματος.
Στις εσωκομματικές του ’21 η στιγμή είχε έρθει. Η Φώφη δεν ήταν πια εκεί, ο Γιώργος είχε φθαρεί ανεπανόρθωτα, οι ψηφοφόροι του Ανδρέα Λοβέρδου αγαπούσαν άλλο κόμμα.
Διαβάστε επίσης:
Νίκος Ανδρουλάκης: Ενας χρόνος στο τιμόνι του ΠαΣοΚ
Το ΠαΣοΚ επέστρεψε, θέλει και μπορεί
Πέρασε ένας χρόνος. Θετικά; Υπήρξαν. Κυρίως σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση κάποιων νέων και αξιόλογων στελεχών. Από εκεί και πέρα όμως λίγα, ελάχιστα πράγματα.
Το βασικό πρόβλημα με το ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ είναι ότι εδώ και πολύ καιρό (ήδη επί Φώφης) δεν διαθέτει κανένα απολύτως στίγμα. Δεν υπάρχει καμία θέση του που να μην έχει ήδη ακουστεί νωρίτερα από τη Νέα Δημοκρατία ή τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια έχει ένα κοινό παραπάνω: Την επιδεικτική του ανικανότητα να κάνει αντιπολίτευση. Σκεφτείτε το λίγο. Ποια είναι τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα που έχουν προκύψει επί κυβέρνησης Μητσοτάκη; Το ΠαΣοΚ υιοθέτησε τυφλά την πολιτική του αυστηρού και αποτυχημένου (όπως αποδείχθηκε) λοκντάουν, προτείνοντας κατά καιρούς ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Αποδέχθηκε το αφήγημα της δήθεν τουρκικής εισβολής στον Εβρο το 2020. Χειροκρότησε τις εξωφρενικές σπατάλες για όπλα – ενίοτε απαιτώντας και την αγορά περισσότερων. Υπάκουσε τη σουρεαλιστική λογική πως ο ελληνικός λαός ενδεχομένως να περάσει τον χειμώνα χωρίς ρεύμα γιατί γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, ζητώντας απλώς περισσότερα επιδόματα. Με αλλά λόγια, το ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ σιωπηρά αποδέχεται πως οι επιλογές της κυβέρνησης είναι σωστές – ασχέτως αν υπάρχουν κάποιες ενστάσεις στις λεπτομέρειες.
Η μόνη διαφοροποίηση προέκυψε στο σοβαρότατο σκάνδαλο των υποκλοπών. Λογικό, αφού εκεί το θύμα ήταν ο ίδιος ο Ανδρουλάκης. Ορθά και αναπόφευκτα τα στελέχη του κόμματος κατήγγειλαν το γεγονός και πάσχισαν να το κρατήσουν στην επιφάνεια τη στιγμή που ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια ασχολούνταν με τις αστρολογικές προβλέψεις του Παύλου Χαϊκάλη και τα μπότοξ της πρεσβυτέρας. Προφανώς το εν λόγω σκάνδαλο έφθειρε την εικόνα του Τσόρτσιλ/ Μωυσή/Τζέιμς Ντιν/ Κυριάκου Μητσοτάκη. Δε φτάνει αυτό όμως. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ένα κόμμα μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση παρακολουθούσε τον αρχηγό του.
Το ΠαΣοΚ ήταν παραδοσιακά ένα κόμμα το οποίο είχες πάντα λόγους για να το ψηφίσεις. Οι λόγοι αυτοί διέφεραν όσο τα χρόνια περνούσαν. Αλλά υπήρχαν. Για άλλον λόγο ψήφιζες ΠαΣοΚ το 1974, για άλλο το 1981, για άλλο το 1996, για άλλο το 2009, για άλλο το 2012, για άλλο το φθινόπωρο του 2015. Το ΠαΣοΚ ταυτίστηκε με τη μεγαλύτερη ευημερία που γνώρισαν ποτέ οι Ελληνες, έκανε την Ελλάδα Ευρώπη και, όταν χρειάστηκε, την κράτησε στην ΕΕ ματώνοντας. Σήμερα απλώς υπενθυμίζει σε λούπα πως κάποτε φόρεσαν την τιμημένη πράσινη φανέλα του ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα, ο Πεπονής, ο Γεννηματάς. Ολη αυτή η συνεχής επίκληση στα πνεύματα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει να κρατήσει τα θετικά του Χθες αλλά να προτείνει κάτι για το Αύριο. Αμεσα.
Ο κ. Θανάσης Χειμωνάς είναι συγγραφέας, πρώην στέλεχος του ΠαΣοΚ.
