Ας παραδεχθούμε κάτι, το οποίο όλοι μας το βιώνουμε αυτές τις μέρες, αλλά αποφεύγουμε να το ομολογήσουμε. Ας παραδεχθούμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση και απόλαυση από το να παρακολουθείς – και μάλιστα σε αργή κίνηση – την πτώση από ψηλά κάποιου πετυχημένου στη ζωή.

Μην ντρέπεστε να το πείτε, έτσι είναι και έτσι ήταν πάντα. Δεν είναι ούτε μικροπρεπές ούτε ποταπό, είναι φυσικό και ανθρώπινο να αισθανόμαστε μια ιδιαίτερη έξαψη, κάτι σαν μια απότομη δόση αδρεναλίνης και ντοπαμίνης μαζί, που δεν τη λες ακριβώς χαρά, αλλά είναι ένα αίσθημα ευχάριστο και (δυστυχώς) εθιστικό. Είναι επίσης δικαιολογημένο, εν μέρει τουλάχιστον, γιατί ο εκπεσών πάντα έχει κάνει κάτι με το οποίο προκάλεσε τη συμφορά του, η πτώση του ποτέ δεν είναι αναίτια. Επιπλέον, η έξαψη αυτή μετριάζεται πάντα από τον φόβο που νιώθει ο καθένας για τον εαυτό του, εφόσον διαθέτει την απαραίτητη εσωτερική ευλάβεια, για να καταλαβαίνει ότι κανείς μας δεν εξαιρείται από την ύβρη. Εκτός από ανθρώπινο λοιπόν είναι και πανάρχαιο, διότι αυτό το αίσθημα που προσπαθώ να περιγράψω ήταν η βάση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που παραμένει (με τους επιγόνους της και τις παραλλαγές της) ο καλύτερος τρόπος για να δώσεις μορφή και σχήμα στην ανθρώπινη κατάσταση.

Την Εύα Καϊλή μία φορά τη γνώρισα προ εικοσαετίας. Τελείως τυπική γνωριμία, αρκετή όμως για να πεισθώ ότι επρόκειτο για σπάνιο είδος αναρριχώμενου. Λίγο καιρό μετά τη γνωριμία, με πέτυχε σε ένα εστιατόριο στο Κολωνάκι, που ήταν στη μόδα στις αρχές του αιώνα. Δεν την είδα, με είδε εκείνη από το πατάρι και έστειλε στο τραπέζι μας γλυκά ως κέρασμα. Της έστειλα ένα μήνυμα στο κινητό και την ευχαρίστησα. «Αλίμονο! Αφού ήσουν στη γειτονιά μου» μου απάντησε. Αυτό ήταν μόλις τον πρώτο χρόνο που είχε μετακομίσει στην Αθήνα. Θαύμασα την προσαρμοστικότητά της, ομολογώ.

Περισσότερο και από την απληστία της όμως – την απληστία με την οποία φρίττουν οι άλλοι – εγώ φρίττω με τη χαιρεκακία που απελευθερώνει αυτή η τόσο θεαματική πτώση στους θεατές

Στην περίπτωσή της, το πρόσθετο στοιχείο που κάνει την πτώση της ιδιαιτέρως δραματική ήταν η ομορφιά της, αμάρτημα το οποίο όπως κατάλαβα από τις αντιδράσεις πολλοί ήσαν εκείνοι που δεν της το είχαν συγχωρήσει ποτέ. Ούτε αυτός ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος αρχίζει να ζηλεύει, όπως είπε, το Βέλγιο, επειδή η ταχεία επέμβαση των Αρχών στην υπόθεση του Qatargate δείχνει ότι εκεί οι θεσμοί λειτουργούν «ακόμη κι αν είσαι τόσο όμορφος όσο η κυρία Καϊλή». Τι σημαίνει αυτό; Τίποτε περισσότερο από την ασυγκράτητη ζήλια εκείνου που το εκστόμισε για την ομορφιά της Καϊλή. Ο σεξισμός είναι το δευτερεύον στοιχείο στο ανόητο σχόλιο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή είναι το παράγωγο της ζήλιας, είναι ο τρόπος με τον οποίον εκδηλώνεται. Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το συγκεκριμένο σχόλιο δεν πρέπει να προξενεί κατάπληξη. Τον μάθαμε πια, ξέρουμε ότι ως χαρακτήρας είναι ζηλόφθων. Εκείνο που λίγο καταπλήσσει είναι η (αιδήμων) σιωπή των φεμινιστριών, των δικαιωματιστών και των «woke» του ΣΥΡΙΖΑ, που αν το είχε πει αυτό ένας κεντροδεξιός πολιτικός τώρα θα τον κατασπάραζαν ζωντανό…

Δεν έχω την παραμικρή συμπάθεια για την Καϊλή και το δράμα της, να εξηγούμεθα: μόνη της το προκάλεσε στον εαυτό της, δεν της φταίει κανείς. Περισσότερο και από την απληστία της όμως – την απληστία με την οποία φρίττουν οι άλλοι – εγώ φρίττω με τη χαιρεκακία που απελευθερώνει αυτή η τόσο θεαματική πτώση στους θεατές. Και υποψιάζομαι ότι η αιτία της είναι η ομορφιά της εκπεσούσης. Δεν ήταν δίκαιο. Με τόση ομορφιά όφειλε να ήταν χαζή. Τουλάχιστον ήταν κλέφτρα. Το κοινό ικανοποιήθηκε.

LAISSEZ FAIRE

Τόσα χρόνια προσπαθούν στις Βρυξέλλες να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο λειτουργίας του lobbying στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δεν τα καταφέρνουν. Ξέρετε ποια είναι η πλευρά που εγείρει πάντα τις αντιρρήσεις και εμποδίζει τη συμφωνία; Η πλευρά των ευρωβουλευτών! Ευεξήγητο, διότι αφού πάψουν να εκλέγονται, και αυτοί λομπίστες θα γίνουν. Κορόιδα είναι να εμποδίσουν το μέλλον τους; Αυτό όμως σημαίνει ότι, ανεξαρτήτως πολιτικών ομάδων, οι ευρωβουλευτές είναι υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, εφόσον πρόκειται για την τσέπη τους.

ΔΕ ΧΑΣΑΝΙ ΕΞΠΙΡΙΕΝΣ

Χαίρομαι που προχωρεί η επένδυση στο Ελληνικό, χαίρομαι γι’ αυτό που ετοιμάζεται, χαίρομαι για το μέλλον που δημιουργεί! Δεν αντέχω όμως να ακούω τη ραδιοφωνική διαφήμιση στην οποία το Ελληνικό παρουσιάζεται ως «Ελίνικον». (Το φαντάζομαι, βεβαίως, με ιώτα και ένα λάμδα.) Περιττός παρατονισμός που παραπέμπει στα «ελλήνικος» του Κώστα Βουτσά, από την ταινία που παριστάνει τον σεΐχη. Θέλουν να του δώσουν ένα όνομα ξενικό, για να προσθέτει έναν κοσμοπολίτικο αέρα στο project και να προσελκύσουν ξένους; Αν είναι έτσι, θεμιτός ο σκοπός. Ας το πουν όμως Χασάνι, όπως το έλεγαν παλιά, μέχρι να μετονομαστεί η περιοχή σε Ελληνικό μετά την Απελευθέρωση. Γιατί όχι; Δε Χασάνι εξπίριενς! Ωραίο ακούγεται, γεμίζει ο στόμας σου…

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ

Είναι να απορείς πώς τα κατάφερε πάλι αυτό το παιδί, ο κραταιός Νικόλας της κ. Λιακούλη, να βρεθεί πάλι σε θέση ώστε να τον πατρονάρει ο Τσίπρας και να του παραδίδει μαθήματα. Πώς κατάφερε, δηλαδή, να έχει τον Τσίπρα να του λέει, μπράβο Νίκο, που βρήκες ότι η Καϊλή ήταν Δούρειος Ιππος της ΝΔ, αλλά άργησες να τη διαγράψεις και γι’ αυτό σου βάζω 8 και όχι 10. Δεν του φταίει η Καϊλή του Ανδρουλάκη για αυτό, αλλά ο εαυτός του και η σπουδή του να πετάξει το σάπιο μήλο στη ΝΔ. Αν και είναι ακόμη νωρίς, υποψιάζομαι ότι μία τόσο χονδροειδώς εσφαλμένη εκτίμηση εκ μέρους του προέδρου του ΠαΣοΚ αποκαλύπτει μια σοβαρή αδυναμία του. Από την άλλη πλευρά, τον φέρνει πιο κοντά σε αυτό που βλέπεις με την πρώτη ματιά: έναν μάλλον αμήχανο και αδέξιο νεαρό. Γίνεται ολοένα και πιθανότερο, θέλω να πω, ο Ανδρουλάκης να μην είναι τελικά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που δείχνει…