Πολύ μελάνι έχει ξοδευτεί τους τελευταίους μήνες για το αν το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έχει «διαρραγεί», παρουσιάζει ρωγμές, κλονίζεται, «μπάζει νερά» και άλλα τέτοια. Κατά τη γνώμη μου τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Πολύ δύσκολα βρίσκεις κάποιον που το 2019 να ψήφισε Μητσοτάκη και σήμερα να έχει μετανιώσει για εκείνη την επιλογή του.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα έναν χώρο τον οποίο γνωρίζω αρκετά καλά, υπάρχουν άνθρωποι προερχόμενοι από την Κεντροαριστερά ή την Αριστερά (ναι, την Αριστερά) που το 2019 ψήφισαν Μητσοτάκη. Μητσοτάκη, όχι Νέα Δημοκρατία. Οπως κάποτε, το 1974, κάποιοι αριστεροί είχαν ψηφίσει Καραμανλή (Καραμανλή, όχι Νέα Δημοκρατία) και όπως το 1996 και το 2000 είχαν ψηφίσει Σημίτη (Σημίτη, όχι ΠαΣοΚ), θεωρώντας ότι αυτή η επιλογή μπορούσε να βοηθήσει ώστε να πάει η χώρα δυο βήματα πιο μπροστά.
Αν ήθελε κάποιος να δώσει το γενικότερο πολιτικό στίγμα αυτών των ανθρώπων (με όλες, προφανώς, τις αυτονόητες αποχρώσεις), θα έλεγε ότι αυτό ορίζεται από τον αντιλαϊκισμό και τον αντιεθνικισμό, από τη αδιαπραγμάτευτη αντίθεση σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, από τον φιλοευρωπαϊσμό, καθώς και από τις αντιλήψεις εκείνες που συμβατικά ονομάζουμε «εκσυγχρονιστικές». Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά διάθεση να δουν να αντικαθίστανται ο Πιερρακάκης και ο Σκέρτσος, ο Χατζηδάκης και ο Τσακλόγλου από τον Πολάκη και τον Τόσκα, τον Κουρουμπλή και τον Παπαγγελόπουλο.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, έχει και τους «χορηγούς» του το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Οπως, ας πούμε, τον σύντροφο Τζανακόπουλο, ο οποίος προ καιρού δήλωσε ότι αυτοί που πρωταγωνίστησαν ή μετείχαν στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν στην καλύτερη περίπτωση «πολιτικοί απατεώνες» και στη χειρότερη σκέτοι «απατεώνες». «Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;» θα μπορούσε να πει κάποιος στον θρασύτατο νεανίσκο.
Με άλλα λόγια, ο πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ και δεξί χέρι του ηγέτη του αποκαλεί «απατεώνες» ανθρώπους που (κάποιοι από αυτούς, τουλάχιστον) έχουν φάει την Αριστερά ή/και την Κεντροαριστερά με το κουτάλι. Που έχουν 30, 40 ή 50 χρόνια αριστερού ή κεντροαριστερού παρελθόντος, αλλά προσπαθούν να βλέπουν πάντα την πραγματικότητα απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες και από παρωπίδες. Που δεν διστάζουν να επιλέγουν κάθε φορά εκείνον ή εκείνους που έχουν κάποια ρεαλιστική πολιτική πρόταση για την επόμενη μέρα αυτής της χώρας. Που δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με την αυτοαποκαλούμενη Αριστερά, αυτήν που κυβέρνησε το 2015-19 με τις πλάτες του Καμμένου και που δεν κρύβει τις συμπάθειές της για καθεστώτα τύπου Κάστρο και Μαδούρο.
Βούτυρο στο ψωμί του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, λοιπόν, δηλώσεις όπως αυτές του πρώην γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Με τέτοιου τύπου «χορηγικές» παρεμβάσεις, δύσκολο το βλέπω να κλονίζεται το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Ο κ. Ανδρέας Παππάς είναι επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής.
