Ο Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε βασιλιάς το 1964 και η βασιλεία του υπήρξε πολυκύμαντη. Τον Δεκέμβριο του 1974, με το τέλος της χούντας των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, με το δημοψήφισμα υπέρ της προεδρευομένης δημοκρατίας, κηρύχθηκε έκπτωτος και έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο «βασιλεία» για την Ελλάδα.
Διαβάστε επίσης:
- Τρία χρόνια και δέκα μήνες – Του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη
- Το δημοψήφισμα του 1974 – Του Αντώνη Κλάψη
- Εθνική αναστοχαστική ενότητα – Του Ευάγγελου Βενιζέλου
- Η υπέρβαση της μοναρχίας στην Ελλάδα – Του Σωτήρη Ριζά
- Η ανεύρετη εθνική ενότητα – Του Βασίλη Παναγιωτόπουλου
- Το τέλος του «βασιλέως» και το πολιτισμικό φαντασιακό μας – Της Ιωάννας Λαλιώτου
Ο θάνατος του θεσμού, λοιπόν, έχει επέλθει εδώ και δεκαετίες. Η εκδημία του ανθρώπου είναι ένα λυπηρό γεγονός για τους οικείους του αλλά δεν απειλεί την ελληνική δημοκρατία, η οποία δεν μπορεί να είναι ούτε φοβική ούτε μίζερη. Η απόφαση της κυβερνήσεως να μην ταφεί ο τέως βασιλιάς δημοσία δαπάνη είναι σεβαστή αλλά πιστεύω ότι είναι ειλημμένη από αίσθημα φόβου. Και το ερώτημα είναι τι φοβόμαστε; Αν λέγαμε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν αρχηγός κράτους δεν θα ήταν αλήθεια; Γιατί να το αγνοήσουμε; Οταν θα έρθουν αρχηγοί κρατών να παρευρεθούν στην κηδεία του εμείς τι θα παρουσιάσουμε; Το θέαμα θα είναι αν μη τι άλλο ελλιπές. Φοβόταν η κυβέρνηση μήπως ξυπνήσουν οι φιλοβασιλικοί από του τάφου τους και δημιουργήσουν πρόβλημα; Είναι αδιανόητο. Είναι άνευ περιεχομένου.
Είτε είσαι σε προεκλογική περίοδο είτε όχι πράττεις αυτό που θεωρείς σωστό. Οπότε θεωρεί η κυβέρνηση σωστό να μην αναγνωρίσει τον τέως για αρχηγό κράτους ούτε έστω για μία βραχεία περίοδο που υπηρέτησε; Αλλά ο Κωνσταντίνος υπήρξε αρχηγός κράτους. Δεν θα υποστηρίξω τριήμερο πένθος, κανονιοβολισμούς και μεσίστιες σημαίες. Είναι υπερβολή. Η κηδεία, όμως, δημοσία δαπάνη θα κρατούσε ένα μέτρο.
Αλλως, για άλλη μια φορά θα δείξουμε ότι είμαστε μικρόψυχοι και αυτό δεν θα είναι καλό για τη χώρα διεθνώς. Την απόφαση τη σέβομαι αλλά διαφωνώ.
