Ποιος φοβάται τον δράκο του Κομόντο;

Ο τίτλος περισσότερο μπερδεύει παρά διευκρινίζει τα πράγματα: «Who’s Αfraid of Komodo». Δηλαδή; Οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες στην γκαλερί Allouche Benias, όπου φιλοξενείται (έως τις 17 Οκτωβρίου) η ενδιαφέρουσα ομαδική έκθεση. Το ερώτημα, βεβαίως, παραμένει: Ποια η σύνδεση των έργων που παρουσιάζονται με τον ευφάνταστο τίτλο της διοργάνωσης; Oσο και αν στην τέχνη δεν είναι πάντα απαραίτητο να εξηγούμε τα πάντα
– παραμένει κόσμος ονείρου και υπέρβασης -, επειδή ένας δράκος του Κομόντο δεν είναι συνηθισμένος επισκέπτης για μια πόλη σαν την Αθήνα, απευθυνθήκαμε στους επιμελητές της έκθεσης. Και τους ζητήσαμε να μας αποκαλύψουν… τι θέλουν να πουν οι καλλιτέχνες.

Ο Κώστας Ευσταθίου και η Ευγενία Βερελή ανταποκρίθηκαν αμέσως, εξηγώντας μας πως «ο τίτλος της έκθεσης έχει μια κάπως έμμεση σχέση με το θέμα και μπορεί να γίνει και παραπλανητικός. Από την άλλη, δεν είναι σε καμία περίπτωση επεξηγηματικός σε σχέση με το τι θα δει κανείς στην έκθεση, αλλά σκοπεύει να δημιουργήσει ένα κλίμα μέσα στο οποίο εμείς νομίζουμε ότι η επίσκεψη στην έκθεση είναι καλό να ξεδιπλωθεί. Από αυτή τη σκοπιά θα μπορούσε να λειτουργεί και αυτόνομα. Φέρνει κανείς στο μυαλό του αυτά τα περίεργα ερπετά και μετά επισκέπτεται μια έκθεση η οποία κινείται γύρω από το κοντινό και το οικείο. Νομίζουμε ότι αυτή η αντίφαση δείχνει και κάτι άλλο που μας αφορά, ότι δηλαδή η εγγύτητα δεν σχετίζεται με αντικειμενικά χαρακτηριστικά, αλλά συνίσταται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε κάτι, έτσι ακόμα και αυτό το τόσο περίεργο και μοναδικό ερπετό είναι για κάποιους κοντινό και ίσως και συνηθισμένο. Eτσι, ας πούμε ότι η έκθεση αφορά μια στροφή στο καθημερινό, μια στροφή σε αυτό που παραμένει αδιάφορο μέσα από την αυτονόητη και γνώριμη παρουσία του, μια στροφή την οποία κάνουμε για να γλιτώσουμε από το αδιέξοδο με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι όταν αδυνατούμε – και αυτό ίσως το παθαίνουμε συχνά σήμερα – να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας μέσα από αυτά που θα λέγαμε ότι μας απασχολούν και μας ενδιαφέρουν. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι η κεντρική ιδέα της έκθεσης είναι το συνηθισμένο καθημερινό αντικείμενο, ή μια αναγνώριση του οικείου στο κοινότοπο, ή ακόμα ένας τρόπος να διαβάζουμε το περιβάλλον μας και να επικοινωνούμε με αυτό, όχι μέσω της εξωτερικής παρατήρησης αλλά μέσω της εμπλοκής μας σε αυτό».