Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις που προκλήθηκαν από τη στοχευμένα προκλητική απόφαση της κυβέρνησης να προβεί σε απαγόρευση των συναθροίσεων ανά την επικράτεια προκάλεσαν ανησυχία: (α) στους θεσμικά κρατούντες (ειδικά ‒ εικάζω ‒ στον φίλαυτο υπουργό Προ.Πο.), (β) στους συστημικούς πάτρωνές τους, καθώς και (γ) σε όλο εκείνο το φλύαρο, μεθοδολογικά ανεπίγνωστο φάσμα κονδυλοφόρων που ψάχνουν και ξαναψάχνουν τις βιβλιοθήκες τους για πομφόλυγες που εξωραΐζουν τον ανορθολογισμό της εξουσίας.
Η ανησυχία είναι βέβαια εύλογη. Κατανοώντας τα ‒ από πολλού πρόδηλα ‒ κίνητρα και τις επιδιώξεις τους (την εμπέδωση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας), ανησυχούν μήπως και η τελευταία, κατ’ εξοχήν κουτσαβάκικη υπερβολή ξυπνήσει τον καθημερινό τους εφιάλτη: την κινηματική ανασύνταξη της κοινωνίας ‒ μια διαδικασία που ξορκίζουν καθημερινά μέσα από τη βλακώδη έννοια του «λαϊκισμού». Ομως ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
