Ολες οι μέχρι στιγμής ενδείξεις δείχνουν ότι θα ξαναβρεθούμε, εκτός απροόπτου, στην εποχή ενός νέου δικομματισμού. Που δεν θα φτάνει τα ακραία όρια των παλιότερων, αλλά θα κυριαρχεί στη δημόσια ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Είναι φανερό πλέον ότι το σκηνικό πόλωσης που έχει διαμορφωθεί ευνοεί τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζοντας τα υπόλοιπα κόμματα σε φτωχούς συγγενείς ή οδηγώντας τα στο περιθώριο.
Ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος που συντελέστηκε στα χρόνια της κρίσης μοιάζει τώρα να αντιστρέφεται, με τους πολίτες να αποδέχονται τα διλήμματα που έχουν θέσει οι δύο μονομάχοι. Από τη μια, να τελειώνουμε με την καταστροφική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και, από την άλλη, η επίκληση του φόβου για παλινόρθωση μιας ρεβανσιστικής Δεξιάς.
Για να είμαστε ειλικρινείς, για την επικράτηση αυτής της πολωτικής αντιπαράθεσης δεν είναι άμοιρα ευθυνών και τα άλλα κόμματα, και ιδιαίτερα ο χώρος της πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσας δημοκρατικής παράταξης. Το Κίνημα Αλλαγής και το Ποτάμι κατάφεραν με τις επιλογές τους να διαλύσουν τις όποιες προσδοκίες υπήρχαν για την ανασυγκρότησή της. Αποτέλεσμα, μια παράταξη με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, με μεγάλη συμβολή – και λάθη φυσικά – στην ανάπτυξη και στον εκσυγχρονισμό της χώρας, να έχει απαξιωθεί στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει διαρκώς παλιές αμαρτίες και να στοχοποιεί πρόσωπα και επιλογές κατάφερε να διχάσει στελέχη και λαϊκή βάση, καθώς η ηγεσία αποδείχθηκε ανεπαρκής στην υποστήριξη των κεκτημένων και αναποτελεσματική στη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης πολιτικής πρότασης, ενός εθνικού σχεδίου πραγματικής εξόδου από την κρίση. Οι μεμονωμένες φωνές στελεχών, που δεν βρίσκονται άλλωστε στον πυρήνα της ηγετικής ομάδας, δεν αρκούν για να αλλάξουν την εικόνα.
Αποτέλεσμα, ο κ. Τσίπρας και η εθνικολαϊκιστική παρέα του, με τις αντιδημοκρατικές και αντιθεσμικές πρακτικές τους, να διεκδικούν σήμερα τον ρόλο του αυθεντικού εκφραστή της… σοσιαλδημοκρατίας. Με την αρωγή και μιας μερίδας γραφειοκρατών ευρωσοσιαλιστών, που αγωνίζονται κι αυτοί να επιβιώσουν, διεκδικεί τα τιμάρια της Κεντροαριστεράς. Μια fake ταυτότητα δηλαδή, από τις πολλές που ανάλογα με τη συγκυρία και τα προσωπικά του συμφέροντα «πουλάει» σε όσους είναι πρόθυμοι να την αγοράσουν.
Το ερώτημα είναι πόσοι από αυτούς που πίστεψαν τις ελπίδες που πλάσαρε στο παρελθόν θα πιστέψουν τώρα τη μεταστροφή του σε ακραιφνή κεντροαριστερό δημοκράτη…
