Το ΠαΣοΚ υπήρξε ένα μεγάλο κόμμα. Ενα μεγάλο κόμμα που έγινε μικρό. Εχει επαρκώς, επαναλαμβανόμενα και κουραστικά, επεξηγηθεί αυτή η εξέλιξη. Η πολιτική, ως δράση στο παρόν, ανάμεσα στις ερμηνείες και την πραγματικότητα, προτιμάει την τελευταία. Η εκλογική κατακρήμνιση του κραταιού ΠαΣοΚ έφερε τη σταθερή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα το ΠαΣοΚ , με την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και με μια νέα ομάδα νέων ανθρώπων στην ηγεσία του, επιχειρεί μια «επιστροφή», μια διεκδίκηση ενός απολεσθέντος πολιτικού χώρου, μια ανάκαμψη της παλαιάς του επιρροής. Την ενσαρκωμένη αναστήλωση μιας παλαιάς εικόνας και μνήμης.
Διαβάστε επίσης:
Νίκος Ανδρουλάκης: Ενας χρόνος στο τιμόνι του ΠαΣοΚ
Το ΠαΣοΚ επέστρεψε, θέλει και μπορεί
Πέραν από την άμεσα κατανοητή φθορά που το συνόδευσε λόγω της υπεύθυνης συμμετοχής του στη διαχείριση των προβλημάτων της κρίσης, στο ΠαΣοΚ χρεώθηκαν άρρητα και ρητά πρακτικές και τρόποι άσκησης της εξουσίας, όταν ήταν πολιτικά κυρίαρχη δύναμη, που έσπειραν την κρίση, που συνετέλεσαν στην επιτάχυνσή της, που πολλαπλασίασαν τους παράγοντες της φθοράς, με μια φιλοσοφία διακυβέρνησης που καταγράφηκε τελικά ως αρνητική παράσταση εξουσίας στη συνείδηση των ανθρώπων. Η εκλογική υποχώρηση του ΠαΣοΚ συνδέεται κυρίως με την ωρίμανση αυτής της συνειδητοποίησης. Η «ήττα» αυτή είναι οριστική.
Μπροστά σε μια δύσκολη πραγματικότητα βρίσκονται συνεπώς ως προς τη θέση του κόμματός του στη σύγχρονη πολιτική διαδρομή μας ο Ν. Ανδρουλάκης και η νέα ομάδα των συνεργατών του. Και εκ των πραγμάτων καλείται να την ανακόψει ως αρνητική φορά, να την επεξεργαστεί με ψυχραιμία και πολιτική γενναιότητα, να ορίσει τους στόχους του, πέραν της παραδοσιακής αντίληψης εξουσίας που χαρακτηρίζει έναν χώρο, ο οποίος κυριάρχησε περισσότερο ως διαχειριστής της κρατικής εξουσίας και λιγότερο ως εκφραστής μιας αλλαγής εναντίον αυτής της συντηρητικής από τη φύση της κρατικής εξουσίας.
Πρόκειται για μια δύσκολη άσκηση. Πολύ δύσκολη. Αυτή όμως είναι η φύση των πραγμάτων που με δύναμη βαρύτητας τα καθορίζει, πέρα από τους διακηρυγμένους στόχους και τις επιθυμίες των πρωταγωνιστών.
Η ως τώρα πορεία της νέας ηγεσίας του ΠαΣοΚ έχει χαρακτηριστικά διαχειριστικής συμβατικότητας, μια πρόσδεση στις εικόνες του παρελθόντος και τις σημασίες μιας άλλης εποχής. Μια αμφιβολία μεταξύ αυτού που το ΠαΣοΚ υπήρξε και αυτού που θα ήθελε να γίνει «ταλαιπωρεί» ως διαρκές δίλημμα τη νέα ηγεσία. Στο υπόβαθρο αυτής της δυσκολίας, που είναι απολύτως κατανοητή, υπάρχει το εξής ερώτημα: μπορεί το ΠαΣοΚ να αναγεννηθεί; Συνακόλουθα, μπορεί το ΠαΣοΚ εκλογικά να πετύχει στόχους που θα το τοποθετήσουν και πάλι ως σημαντικό παράγοντα, συντελεστή της διακυβέρνησης της χώρας, σε έναν συσχετισμό, που θα καθιστούσε την αυτοδυναμία ανέφικτη;
Αν υπάρχει ένας δρόμος είναι ο δρόμος της εναντίωσης στην παρακμή, με επιλογές καινοτόμες, ενοχλητικές και αντισυμβατικές. Διαφορετικά ένας παλαιός κόσμος διαθέτει ήδη τους εκφραστές του.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
