Το τελευταίο διάστημα ετέθη το θέμα συνδικαλισμός – θέατρο. Οταν θίγονται τα συμφέροντά τους να κλείνουν οι ηθοποιοί τα θέατρα ή όχι; Εάν και εφόσον ο νόμος πλήττει έναν κλάδο (στην περίπτωση των ηθοποιών και όχι μόνο), πιστεύω ότι πρέπει να αντιστέκονται και να διεκδικούν το δίκιο τους. Εφόσον η απεργία είναι μια νόμιμη οδός προκειμένου να διεκδικηθούν συμφέροντα είναι μια έστω και δυσάρεστη για όλους λύση. Σε αυτό να προσθέσουμε τη μαζική παραίτηση των καθηγητών του Εθνικού. Κανέναν δεν συμφέρει να κλείνουν τα θέατρα και ο κόσμος να στερείται αυτή την ιδιαίτερη τέχνη, αλλά και οι ηθοποιοί τη δουλειά τους. Παρ’ όλα αυτά οφείλουν να αντισταθούν. Υπάρχει βέβαια και άλλος τρόπος διεκδίκησης που προϋποθέτει διάλογο δύο πλευρών αλλά αυτή τη στιγμή είναι ανενεργός. Οσο ιερό είναι το θέατρο για τους ηθοποιούς και τους θεατές, το ίδιο ιερό οφείλει να είναι και για την πολιτεία, η όποια πρέπει να το προστατεύσει.
Οσο για το κοινό, όταν εισπράττει μια παράσταση προσπαθεί να προβληματιστεί και να ευαισθητοποιηθεί. Δεν είναι μια μάζα που ήρθε να διασκεδάσει και να γαργαληθεί. Το κοινό είναι ανοικτό ως προς την κοινωνία και εισπράττει τα θέματα που φέρει μια παράσταση.
Τι συμβαίνει σήμερα; Το πτυχίο όλων των κρατικών, ημικρατικών και ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών εξισώνεται με το απολυτήριο του Λυκείου. Θα έπρεπε τα νέα παιδία να μπορούν να ονειρεύονται με μια προοπτική ότι δεν εξομοιώνονται με αυτό που ήταν ήδη πριν; Αλίμονο μια πολιτεία να μην έχει ευαισθησία και την πολιτική βούληση να λύσει αυτό το θέμα.
Η πολιτεία οφείλει να αντιμετωπίσει σύντομα αυτό το θέμα, να προστατεύσει έναν τόσο ευαίσθητο κλάδο, ο οποίος έχει προσφέρει στον πολιτισμό και έχει πληγεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με όλα όσα ταλανίζουν την κοινωνία. Τόσα νέα παιδιά φοιτούν σε σχολές, έχουν επενδύσει τα νιάτα τους και τις φιλοδοξίες σε έναν αγώνα που είναι πάρα πολύ δύσκολος.
Ολοι χάνουν από αυτή την ιστορία: και η πολιτεία και ο πολιτισμός και οι άνθρωποι του θεάτρου. Είναι κατάφωρη αδικία.
Η πολιτεία ακούγεται πως φτιάχνει επιτροπές από 3-4 υπουργεία και ειδικούς για μελέτη της κατάστασης.
Με έναν απλό νόμο θα μπορούσε να υπάρξει μια λύση
Οι έχοντες μετά το Λύκειο περατώσει καλλιτεχνικές σχολές και έχοντες δώσει εξετάσεις πτυχίου σε επιτροπές του ΥΠΠΟ να δικαιούνται πτυχίο ανωτέρας σχολής και να μπορούν να αποκαλούνται πτυχιούχοι καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Αυτό μέχρι να ολοκληρωθούν οι μελέτες για ανώτατες καλλιτεχνικές σχολές που σχεδιάζουν τώρα τα αρμόδια υπουργεία.
Οπως και να έχει, επείγει να βρεθεί μια λύση γιατί και ο κόσμος διψάει για θέατρο και οι ηθοποιοί για να βρουν το δίκιο τους.
Ο κ. Αλέξης Σταμάτης είναι συγγραφέας.
