Μια μικρή νησιωτική χώρα με μερικά εκατομμύρια κατοίκους και με ιστορικούς ναυτότοπους όπως οι Σπέτσες, η Υδρα, η Χίος, η Κεφαλλονιά, η Σύρος κ.ά. κατάφερε να χτίσει σταδιακά έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους διεθνώς. Η «ναυτική φύση» ή το «ναυτικό DNA» όπου συχνά αποδίδεται αυτή η επιτυχία, σε συνδυασμό με τις ικανές επιχειρηματικές στρατηγικές πάνω στις οποίες οικοδόμησαν την ελληνική θαλασσινή κυριαρχία οι έλληνες πλοιοκτήτες, δεν είναι ακριβώς ευφημισμός. Οι στόλοι και οι ένδοξες ναυμαχίες αλλά και τα απλά καΐκια των μεροκαματιάρηδων ψαράδων και ναυτικών και βεβαίως τα φορτηγά πλοία που αποτελούν την προμετωπίδα της ελληνικής ναυτιλίας και «που ταξίδεψαν στων πέντε των ηπείρων τα πελάγη – απ’ του Μουρμάνσκ την παγερή τη θάλασσα ίσαμε του Αμαζόνα τα τενάγη», όπως έγραφε ο Κώστας Ουράνης, είναι η ίδια η Ελλάδα και οι έλληνες ζωγράφοι την αποτύπωσαν με όλους τους δυνατούς τρόπους από τον 19ο αιώνα και μετά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
