Πότε ξεκινά η σχέση σας με τη μουσική;
«Ξεκινά από την εμβρυακή μου κατάσταση. Η μητέρα μου ήταν μόλις 19 χρόνων και άκουγε μουσική ασταμάτητα. Το πιάνο, σε ηλικία πέντε ετών, ήρθε απλά για να με φέρει σε πρακτική επαφή με την τέχνη μου».
Είστε συνθέτης της λεγόμενης «σύγχρονης κλασικής μουσικής». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
«Εχω αποφασίσει να μη δέχομαι αυτόν τον τίτλο, τον οποίο θεωρώ προβληματικό και ασαφή. Είμαι συνθέτης του 21ου αιώνα. Καίγομαι μέσα μου να βρω έναν νέο τίτλο γι’ αυτό που κάνω, όταν αυτό συμβεί θα επιστρέψω με νέες δηλώσεις. Θα επιστρέψω όμως!».
Zείτε μόνιμα στο Λονδίνο. Στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για έναν συνθέτη;
«Ζω στο εξωτερικό εδώ και δώδεκα χρόνια. Οι ευκαιρίες που μου έχουν παρουσιαστεί είναι ειλικρινά τεράστιες και είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχουν στη χώρα μας. Εδώ τα μεγέθη είναι μεγαλύτερα, μαζί και οι ευκαιρίες. Ο ανταγωνισμός, όμως, είναι επίσης αφάνταστος. Αυτό με κρατά ζωντανό».
Θεωρείτε ότι ως συνθέτης απευθύνεστε στην ελίτ ή σε ένα ευρύτερο κοινό;
«Νιώθω πως αυτό που κάνω, με τον τρόπο που το κάνω, είναι μια μουσική-αλήτης, την οποία, ενώ η ελίτ την τραβά απεγνωσμένα κοντά της, αυτή επιλέγει να βρίσκεται και δίπλα στο ευρύτερο κοινό υπογραμμίζοντας τις αισθήσεις του πρωτόγονου και του εξευγενισμένου».
Συνθέσεις σας έχουν ακουστεί στο Royal Albert Hall και στο Αβαείο του Γουεστμίνστερ. Ποιο είναι το πιο απρόοπτο που σας έχει συμβεί σε μια συναυλία;
«Η αλαζονεία ενός ξένου μαέστρου σε μεγάλη και σημαντική συναυλία στην Αθήνα, η κακή του συμπεριφορά προς τον χαρακτήρα του έργου μου και η ανικανότητά του να το κατανοήσει σε βάθος. Πλέον, αυτό δεν μπορεί να συμβεί γιατί έχω δύναμη στα χέρια μου και αποκλείω οποιονδήποτε μπορεί να βλάψει τη μουσική μου».
Τι χρειάζεστε για να γράψετε;
«Λίμπιντο και πίστη».
Δεν ζείτε, λοιπόν, σαν «αποστειρωμένος» συνθέτης;
«Στη ζωή μου περνάω ειλικρινά εξαιρετικά, ταξιδεύω συνεχώς, είμαι ένα τεράστιο party animal και λατρεύω την καλή ζωή, το φλερτ και τα εστιατόρια. Παράλληλα λατρεύω να παρατηρώ και να βιώνω τους ανθρώπους και τις συνδέσεις που παρουσιάζουν μεταξύ ιδέας και ύλης. Αυτά είναι και η μεγαλύτερη αφοσίωση προς την τέχνη μου. Οι παρτιτούρες είναι απλά μια καταγραφή της ζωής μου».
Σε παλαιότερες συνεντεύξεις σας δηλώνατε ότι θέλατε να γράψετε μουσική για θέατρο. Εφέτος τελικά το πραγματοποιήσατε για την «Ηλέκτρα», μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Γιατί το αποτολμήσατε τώρα;
«Διότι ο Θάνος Παπακωνσταντίνου ήταν ο πρώτος που μου ζήτησε να συνθέσω μουσική και όχι ηχοτοπία. Διότι παράλληλα θέλησε να δώσει στη μουσική αυτή ρόλο συμπρωταγωνιστικό και όχι διακοσμητικό. Και, τέλος, ας είμαστε ειλικρινείς, η παράσταση είχε προορισμό την Επίδαυρο και νιώθω πως το μουσικό μου ύφος ήταν και είναι προορισμένο για εκεί. Αν δεν το έκανα θα ήταν σαν να πηγαίνω κόντρα στη φύση μου».
Περιγράψτε μου μια ιδανική στιγμή ευτυχίας;
«Ηλιόλουστος χώρος στην κορυφή ενός κτιρίου, στο κέντρο κάποιας πόλης του Νότου, αίσθηση χωριού και μητρόπολης μαζί, χώρος ενιαίος, μεγάλος και «λογοτεχνικός», μεταξύ σπιτιού και στούντιο, με ένα πιάνο και ένα τεράστιο μοναστηριακό ξύλινο τραπέζι, με υψηλή οροφή και ταράτσα με δέντρα. Kαι εγώ να περνάω τα πρωινά μου εκεί γράφοντας, να περνά συνέχεια κόσμος και να συζητούμε τα έργα μου, να τρώμε και να δουλεύουμε μαζί, σιωπηλά και με ένταση. Με όρεξη και στόχους».
Από την Ελλάδα τι σας λείπει περισσότερο;
«Το φως».
Και τι σας ενοχλεί περισσότερο;
«Η έλλειψη κουλτούρας και ουσιαστικής κοινωνικής συμπεριφοράς πολλών ανθρώπων. Αυτό ισχύει και για τον χώρο του πολιτισμού».
Πού θέλετε να βρίσκεστε σε 10 χρόνια;
«Εδώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή».
Πόσο συχνά μέσα στην ημέρα τσεκάρετε το κινητό σας;
«Δεν έχω smartphone, οπότε… Είναι υπέροχο να μην έχεις smarthphone! Μπορείς να αποστασιοποιείσαι και να παρατηρήσεις τους ανθρώπους με άλλη οπτική. Oταν βρίσκομαι κάπου έξω με πολύ κόσμο και τους βλέπω να χάνονται στα κινητά τους, εγώ σκέφτομαι τι μουσική θα ήταν ο κάθε άνθρωπος, το κάθε σώμα».
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;
«Ξεκινώ το μεγαλύτερο έργο τής έως τώρα πορείας μου. Είναι μια συγκλονιστική ευκαιρία σε παγκόσμια κλίμακα, ίσως η μεγαλύτερη της ζωής μου. Το άγχος μεγάλο, ο ενθουσιασμός ακόμη μεγαλύτερος. Θα ανακοινωθεί σύντομα!».
Αν κρατάτε μια στιγμή από το εφετινό ελληνικό καλοκαίρι, ποια είναι αυτή;
«Τη στιγμή που το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου είναι γεμάτο και εγώ κάθομαι στη μέση του θεάτρου δίπλα από τον ηχολήπτη περιμένοντας. Με έχουν βγάλει και μια φωτογραφία εκείνη τη στιγμή ακριβώς, αλλά την κρατάω μόνο για προσωπική χρήση».
* «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή: Σε περιοδεία (τελευταία παράσταση: 19 Σεπτεμβρίου, Κηποθέατρο Παπάγου).
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018.
