Η συνέντευξή μας θα ξεκινήσει παράδοξα. Με δικές του ερωτήσεις. Oχι δικές μου. Επαγγελματική διαστροφή σκέφτηκα. Eνας ηθοποιός που «κλέβει» πράγματα από τον απέναντί του. Θα διαψευστώ. Αν κάτι κρατάς από τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο είναι η βαθιά περιέργειά του για τη ζωή. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς. Οι «Aγριες Μέλισσες» καθήλωσαν το κοινό και ο ρόλος του, ο Λάμπρος, δάσκαλος στο Διαφάνι, αιώνια ερωτευμένος με την Ελένη του, αγαπήθηκε όσο κανείς. Είναι δημοφιλής. Για την ακρίβεια πολύ. Το διαπιστώνεις περπατώντας μαζί του στον δρόμο. Τον σταματούν. Τον χαιρετούν. Του απευθύνουν τον λόγο.
Μιλάει για την αλήθεια. Για την ανάγκη του να είναι αληθινός απέναντι στη ζωή. «Διαφορετικά δεν μπορείς να είσαι αληθινός ούτε στη σκηνή» λέει. «Δεν μπορείς να δομήσεις έναν χαρακτήρα αν τα θεμέλιά σου είναι σαθρά. Δεν μου αρέσει να βάζω σάλτσα στα πράγματα. Και αυτό είναι μία απελευθέρωση. Ξέρετε, όταν μπήκα για πρώτη φορά στη δραματική σχολή παρατήρησα ότι υπήρχε μία επιτηδευμένη εξωστρέφεια. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φανούν sui generis. Προβληματίστηκα. Δεν θέλω να κρύβομαι. Μεγάλωσα στην επαρχία. Είδα για πρώτη φορά παράσταση στα 23 μου και μαγεύτηκα. Οταν μπήκα στη σχολή έπρεπε να τρέξω να καλύψω το χάσμα που με χώριζε από τους υπόλοιπους. Kαι σήμερα θα απολαύσω να δω «Tα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» του Πολάνσκι, αλλά και τους «X- MEN», που τους έβλεπα από πάντα. Δεν έχει αλλάξει αυτό που ήμουν».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
