Σκάνδαλα επί σκανδάλων και ατέλειωτη σκανδαλολογία επικρατούν τελευταίως στη χειμαζόμενη πατρίδα μας. Ολοι φαντάζουν ύποπτοι, άπαντες τελούν υπό τη δαμόκλειο σπάθη άλλοτε της Δικαιοσύνης και άλλοτε των φορολογικών αρχών ή συνδυασμένα και των δύο μαζί.
Επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εκδότες και πολιτικοί, άλλοι πιθανόν δικαίως και άλλοι εμφανώς αδίκως, αν μη τι άλλο διασύρονται καθημερινά, γενόμενοι θύματα επιλεκτικών διαρροών και ακατάσχετων φημών είτε ότι έκλεψαν είτε ότι «λάδωσαν» ή «λαδώθηκαν».
Χαρακτηριστική του «τσουβαλιάσματος» είναι εισαγγελική έρευνα ακόμη και για επιχειρηματίες με «λευκά» δάνεια, δηλαδή ενήμερα και εξυπηρετούμενα. Στις περιπτώσεις αυτές οι εισαγγελικές αρχές έφθασαν να διερευνούν και να ερωτούν τις τράπεζες για το ύψος των επιτοκίων ή τις όποιες συνθήκες ρύθμισης κάποιων δανείων.
Σε σημείο που πολλοί να διερωτώνται αν παραδόθηκε και η άσκηση της νομισματικής πολιτικής στους εισαγγελείς και στα δικαστήρια.
Δημιουργείται έτσι η εντύπωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ατέλειωτο κυνήγι μαγισσών, σε μια οργανωμένη δήθεν «αποκάλυψη» επί σκοπώ, σε μια επιχείρηση πολιτική που δεν εξυγιαίνει, ούτε απελευθερώνει, παρά μόνο δεσμεύει και ακινητοποιεί.
Αν συμπεριλάβει κανείς και τις νομικές αντιδράσεις των καταγγελλομένων, τις μηνύσεις που καταθέτουν και το κύμα αντιμέτρων που εξαπολύουν οι θιγόμενοι, τότε η χώρα σε λίγο θα τείνει να μεταβληθεί σε ένα απέραντο δικαστήριο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το δυστύχημα είναι ότι η όλη επιχείρηση εξελίσσεται σε χρόνο κατά τον οποίο η Ελλάδα αντιμετωπίζει εξωτερικές απειλές και διεκδικείται τόσο η εθνική ομοψυχία και η συναίνεση όσο και η κινητοποίηση των δυνάμεων της οικονομίας και της κοινωνίας για την ανόρθωση και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Αντί λοιπόν τούτο τον καιρό σύσσωμη η ηγεσία της χώρας να ομονοεί για την αντιμετώπιση των εθνικών κινδύνων και να κυριαρχείται από το έργο της αναζήτησης των μέτρων και των πολιτικών ανόρθωσης της οικονομίας και του λαού της, εξαντλείται σε αγώνες άγονους και για ορισμένους άτιμους, συρόμενη από εισαγγελέα σε εισαγγελέα και από δικαστήριο σε δικαστήριο.
Ουδείς αντιλέγει ότι όσοι αμάρτησαν και αποδεδειγμένα ζημίωσαν τον ελληνικό λαό, ιδιαιτέρως οι υπηρετούντες τη Δημοκρατία, να ελεγχθούν αυστηρά και να πληρώσουν τίμημα βαρύ.
Ωστόσο, μια πολιτεία και μια κοινωνία οφείλουν και την απονομή του δικαίου να διασφαλίζουν, αλλά και το πρωτεύον και το μείζον να διακρίνουν.
Επειτα από οκτώ χρόνια οικονομικής κρίσης, έπειτα από έναν μακρύ κύκλο φθοράς και απαξίας, το μείζον είναι η δημιουργία προϋποθέσεων ειρήνευσης και μαζί ταχείας ανασυγκρότησης και επιταχυνόμενης ανάπτυξης.
Η Ελλάδα αυτή την ώρα θα έπρεπε να συγκλονίζεται από το ερώτημα πώς θα επανέλθει στην κανονικότητα και πώς θα είναι οργανωμένη η ζωή της στα επόμενα δέκα χρόνια. Μια αστικοδημοκρατική επανάσταση έχει ανάγκη η χώρα τούτη την ώρα. Αντί αυτής πορεύεται διχασμένη στην οδό της απωλείας.
Με την πολιτική ηγεσία βαθιά διαιρεμένη και ανίκανη να χειριστεί με σύνεση, συνεννόηση και ομοψυχία τις εθνικές υποθέσεις, τους επιχειρηματίες καταδιωκόμενους, τους τραπεζίτες φοβισμένους να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από μια ρύθμιση ή τη χορήγηση ενός νέου δανείου, ούτε απελευθέρωση από τα δεσμά της κρίσης θα επέλθει ούτε συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας θα επικρατήσουν.
Αντιθέτως, όπως συγκροτείται το εσωτερικό μέτωπο περισσότερο συνθήκες εθνικής καταστροφής διαμορφώνει παρά περιβάλλον ανασύνταξης και ανασυγκρότησης δημιουργεί. Δυστυχώς…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
