Το πανηγυρικά ψηφισθέν νομοσχέδιο «Μείωση ασφαλιστικών εισφορών και άλλες διατάξεις» είχε 36 άρθρα. Με τις τροπολογίες αυξήθηκαν σε 48. Αλλά και από το αρχικό και από τις τροπολογίες έλειπε, και λείπει, ένα άρθρο.
Το άρθρο που αφορά τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εκατοντάδες χιλιάδες παραγωγικά εργαζόμενους Ελληνες, κυρίως αυτούς που παράγουν στον τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών, και τις χιλιάδες επιχειρήσεις όπου αυτοί απασχολούνται: στη μεταποίηση, τις επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας και πληροφορικής, και σε κλάδους, όπως ο μεταλλευτικός, των διεθνών μεταφορών, του τουρισμού, της ανταγωνιστικής αγροτικής παραγωγής. Είναι σχεδόν 500.000 εργαζόμενοι. Αυτοί δεν έχουν καμία μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Αυτός ο τομέας, που εξαιρέθηκε από τη μείωση, είναι που παράγει και εξάγει, και όπως δείχνουν τα μακροοικονομικά μεγέθη κρατά την ελληνική οικονομία σε θετικό πρόσημο μεγέθυνσης: οι εξαγωγές στηρίζουν τα τελευταία τρίμηνα το θετικό πρόσημο στο ΑΕΠ. Αλλά επιβαρύνεται με τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στην Ευρώπη.
Αυτός ο τομέας δημιουργεί θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης και καλύτερα αμειβόμενες από τον μέσο μισθό στην οικονομία (1.100 ευρώ). Είναι αυτός που πρέπει να υποστηριχθεί, ώστε να αποκτήσει νόημα η φιλολογία για «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών δεν έχουν ούτε οι υπόλοιποι, πάνω από εκατομμύριο, μισθωτοί εργαζόμενοι του υπολοίπου ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
Γι’ αυτό χρειαζόταν, και χρειάζεται, ένα άρθρο ως πρώτο βήμα μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών για αυτούς τους εργαζομένους και για αυτές τις επιχειρήσεις, ώστε να υπάρξει μικρή μεν, αρχική δε μείωση των εισφορών.
Ηταν, και είναι, αναγκαίο για να υποστηριχθεί το διαθέσιμο εισόδημα αυτών των εργαζομένων που πληρώνουν σε φόρους και εισφορές έως και 60% του εισοδήματός τους. Οι φορολογικές και οι ασφαλιστικές επιβαρύνσεις των μισθωτών επίσης υπερβαίνουν το 50%, το 60%, έως και το 65%. Ηταν, και είναι, αναγκαίο και για να υποστηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, ιδιαίτερα τώρα που η ευρωπαϊκή και η διεθνής οικονομία κατεβάζει ταχύτητα.
Το άρθρο πρέπει να ορίζει ότι από 1.1.2019 μειώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές κατά 0,50% για τους εργαζομένους και κατά 0,50% για τους εργοδότες. Να ορίζει δηλαδή ότι «επιστρέφονται», καθώς υπάρχουν τα «δημοσιονομικά περιθώρια», οι αυξήσεις που είχαν συμφωνήσει κυβέρνηση και εργοδότες τον Ιανουάριο του 2016 σε συνάντηση με τον Πρωθυπουργό εν όψει, τότε, του «κλεισίματος» της αξιολόγησης του προγράμματος προσαρμογής. Είχε συμφωνηθεί 1% αύξηση στις εισφορές (0,50% για εργαζομένους και 0,50% για εργοδότες) και αυτό να αρχίσει να αντιστρέφεται από 1.6.2019. Ας μην περιμένουμε την 1.6.2019 για αυτή τη μείωση. Ας εφαρμοστεί από 1.1.2019, και μάλιστα σε όλο το μέγεθος της αύξησης που είχε δοθεί. Και να μη μείνουμε εκεί.
Η άμεση μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας είναι αναγκαία και για την ενίσχυση του διαθεσίμου εισοδήματος των εργαζομένων του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και για την υποστήριξη της ανταγωνιστικής εγχώριας παραγωγής, ως μικρή συμβολή στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την υποστήριξη των εργαζομένων.
Ο κ. Χρήστος Α. Ιωάννου είναι διευθυντής του Τομέα Απασχόλησης και Αγοράς Εργασίας του ΣΕΒ.
