Χαμένες ευκαιρίες

Λένε πολλοί ότι η Ιστορία διδάσκει, εγώ όμως προσθέτω ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είσαι διατεθειμένος να αποδεχθείς τα διδάγματά της. Αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό μου όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο σε ηλικία 100 ετών του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Πέρεζ Ντε Κουέγιαρ, ο οποίος αναμείχθηκε ίσως περισσότερο από κάθε άλλον στις έως τώρα άγονες προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού. Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, που σήμερα αποκτά ίσως συμβολική σημασία, καθώς άλλες χαμένες ευκαιρίες μας έχουν οδηγήσει στα γνωστά τραγικά γεγονότα κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση από την πρώτη στιγμή, δηλαδή τη διετία 2015-16, είχε αποφασίσει, με γνώμονα τον κανόνα της αλληλεγγύης, να αποδεχθεί μια αναλογική διασπορά στις ευρωπαϊκές χώρες του συνεχώς ογκούμενου προσφυγικού ρεύματος, θα είχε αφαιρέσει από τον αδίστακτο Ερντογάν τη δυνατότητα των εκβιαστικών του χειρισμών.

Οπως και στην πολύπαθη Κύπρο, αν δεν είχαν απορριφθεί πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά οι προταθείσες από τον ΟΗΕ λύσεις, δεν θα είχαμε φθάσει στο σημερινό αδιέξοδο, όπου πλέον η όλη υπόθεση έχει εμπλακεί στα πολύπλοκα γρανάζια της γενικότερης κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο και στο παιχνίδι του διαμοιρασμού των υδρογονανθράκων. Θυμάμαι μάλιστα σε μια συνάντηση που είχα με τον αείμνηστο Ντε Κουέγιαρ (όταν ως διπλωματικός συντάκτης κάλυπτα το Κυπριακό) μου είχε τονίσει ότι όσο περισσότερο περνάει ο καιρός τόσο τα πράγματα θα γίνονται δυσκολότερα για την ελληνοκυπριακή πλευρά, με την παγίωση των τετελεσμένων. Αυτό που προφανώς δεν αντιλήφθηκαν οι ελληνοκύπριοι ηγέτες και έχουμε φθάσει εκεί που φθάσαμε. Απλούστατα διότι κάθε απαιτούμενος αναγκαίος συμβιβασμός εκλαμβανόταν περίπου ως εθνική προδοσία. Οχι βέβαια ότι και οι Τουρκοκύπριοι από την πλευρά τους υπήρξαν καλύτεροι. Ιδίως ο περιώνυμος Ντενκτάς.